Acht mei wordt door veel mensen gezien als de verjaardag van de Boeddha. Grappig want op het moment dat we gingen trouwen hadden we beiden volgens mij nog nooit van de Boeddha gehoord. Toch is hij in de afgelopen jaren meer en meer voor onze relatie gaan betekenen. Zen heeft me laten doorzien hoe ik al jaren vastzat in mijn persoonlijke ontwikkeling. Voor mijn geluk was ik afhankelijk van de prestaties die ik leverde voor mijn baas, mijn familie en mijn gezin. Ik heb mezelf gemaakt tot iets wat ik dacht dat ik moest zijn en ik was er niet gelukkig door geworden. Als je altijd probeert om iedereen in je leven gelukkig te maken gaat dat vaak ten koste van jezelf. Je voelt je niet goed, zoekt een soort van vervanging voor geluk in kortstondig genot als overmatig eten, drinken en feesten tot ook dat je niet gelukkig meer maakt.

De wijze lessen van de Boeddha hebben mij tot dit inzicht doen komen. Hierdoor ben ik andere keuzes gaan maken,  wat me niet altijd door iedereen in dank is afgenomen. Het mooie hiervan is dat er uiteindelijk alleen maar mensen overblijven die houden van je voor wie je bent en niet wat je voor hen betekent. En andere nieuwe relaties zijn meer berust op wederzijds profijt. Het is niet verkeerd om je voordeel uit een vriendschap te halen, maar het moet wel in balans blijven.

In mijn proces dreigde ik zelfs op een bepaald punt de relatie met Jeanet achter me te laten. Toen ik tijdens een sesshin een inzicht kreeg waardoor ik ineens begreep wat er mis was met ons huwelijk wist ik wat ik moest doen. Na de sesshin heb ik haar verteld dat wat mij betreft de relatie zoals hij was wat mij betreft afgelopen was. Omdat ik toch nog liefde voor haar voelde heb ik haar gevraagd om samen met mij op de fundering van onze oude relatie een nieuwe te bouwen. Dit sloeg in als een bom. Jeanet wist in haar hart al jaren dat ik niet echt gelukkig was, maar ze wist niet wat ze er aan kon doen. Hoe kon dat ook, ik wist het zelf niet eens. Ik heb haar uitgelegd dat het niet aan haar lag, maar dat het alles te maken had met hoe ik in mijn jeugd gevormd ben. Ik ben altijd op zoek geweest naar de liefde en respect van mensen die mij dat als kind niet voldoende hebben gegeven voor mijn gevoel. Om dit toch te krijgen ben ik gaan pleasen. Mijn geluk was erg afhankelijk geworden van hoe gelukkig ik Jeanet kon maken en dit was zo gewoon geworden dat Jeanet dit ook was gaan geloven. Daar heb ik een streep onder gezet.

Iets meer dan een half jaar geleden nog was ik er niet echt van overtuigd dat we het feest zouden gaan vieren. Dingen gingen stroef voor mijn gevoel en ik was er zelf soms niet van overtuigd of wat ik van haar vroeg wel haalbaar was. Als je er zelf voor kiest om dingen anders te doen is dat jouw keuze, maar word je voor het blok gezet dan is dit een heel ander chapiter. Maar tot mijn grote verbazing zag ik Jeanet groeien binnen onze nieuwe relatie. De oude vonk is weer gaan branden in mij en mijn respect voor haar is enorm gegroeid. Iedere relatie is anders en onze relatie is nu gebaseerd op wederzijds groei. Ik leer nu vooral, hoe meer je van jezelf houdt, hoe meer liefde je kuntgeven. De liefde die ik nu voel voor en van Jeanet is bijzonder. Ik heb een enorm respect voor de vrouw die het al 25 jaar met deze mafketel volhoudt. Jeanet lieve schat, op naar de volgende 25 jaar, ik hou van jou.

Tot de volgende blog en veel liefde toegewenst,

Peter,

Zenchauffeur.

Doelloosheid is binnen het boeddhisme ook een groot goed, maar het brengt je niet verder in het dagelijkse leven. Soms is het goed om eens op je gemak na te denken over wat je nu werkelijk wilt in de toekomst. Je kunt je dan een beeld vormen, het opschrijven, het dan bijvoorbeeld ergens wegleggen of weggooien, en het weer loslaten. Op die manier houdt je je niet aan je doel vast, maar in je onderbewustzijn blijf je er wel mee bezig. Doordat je niet krampachtig probeert je doel te bereiken, maar wel vastberaden die kant op gaat zie je beter welke dingen je kunnen helpen. Als je te gefocust bent om de berg te beklimmen zie je vaak niet dat mooie pad wat ook naar de top leidt.

Eigenlijk ben ik niet zo van de goede voornemens, maar ik heb toch besloten om mijn biertje en mijn wijntje voorlopig in de kast te laten staan om me volledig op mijn opleiding, en de cursus die ik ga geven, te kunnen concentreren. Even iets minder aandacht voor genot, maar meer focus op het bouwen aan mijn toekomst. Eerlijk gezegd weet ik niet of ik de komende zeventien, achttien jaar tot mijn pensioen nog achter het stuur door wil brengen. Persoonlijk haal ik er meer plezier uit om andere mensen te helpen op hun weg naar een gelukkiger leven dan , dag in dag uit, alleen maar kilometers te vreten. Niet dat ik niet meer van dit vak hou, maar ik heb het sterke gevoel dat ik verder moet. In juli doe ik examen en mag ik les gaan geven, daarna heb ik weer tijd voor wat anders. Na de zomer wil ik een opleiding mentor chauffeur gaan doen en ondertussen nog meer kennis vergaren die me kan helpen een goede coach te zijn voor ander vrachtwagenchauffeurs die wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken.

Mijn grote droom is om in de toekomst nog iets met mijn horeca-achtergrond te gaan doen. Of dit er werkelijk van komt weet ik niet, maar dromen mag. Ik zou graag een oude boerderij willen pachten en daar mensen de gelegenheid bieden zen, yoga, tai chi en meer te beoefenen. Ik zou dan ook groepen willen ontvangen die workshops volgen zoals bijvoorbeeld het knuffelen van dieren voor autistische kinderen, vegetarisch koken, klankschaal meditaties en wat je nog meer kan bedenken om mensen te helpen gelukkiger te worden. De lessen zou ik dan natuurlijk niet allemaal zelf geven, ik wil graag leuke mensen om me heen verzamelen met dezelfde passie en er dan voor zorgen dat ze kunnen doen wat ze willen doen. Op die manier hoef ik niet uit te kijken naar mijn pensioen, maar kan ik aan de gang blijven tot ik er bij neerval.        

Maar eerst nog mijn diploma halen. Daarvoor moet ik eerst een stage doen en zoals ik in mijn vorige blog al heb verteld wil ik dit doen door tien chauffeur de kans te geven om gratis de zen kennismakingscursus voor vrachtwagenchauffeurs  te volgen. De eerste aanmeldingen zijn al binnen. maar er is nog plaats.  formulier                                          

Tot de volgende blog en alvast een fijne toekomst toegewenst,
Peter,
Zenchauffeur,

Binnen het boeddhisme kennen we zoiets als ‘beginnersmind’. Dat wil zeggen dat je ergens aan begint met de nieuwsgierigheid van een kind, en als het niet lukt probeer je het weer opnieuw alsof het de eerste keer is. Geen angst door eerdere pogingen, maar doorgaan op een onderzoekende manier, net zolang tot het wel lukt. Op die manier is succes verzekerd…. Is het niet in dit leven dan in het volgende. Zen is een andere manier van denken. Veel mensen denken dat zen over ontspanning gaat, dit komt deels door de rust die veel mensen uitstralen die zen beoefenen, en deels door het geduld dat veel resultaten van zenbeoefening uitstralen of het nu om ikebana (bloemschikken), bonsai (boomsnoeien), Kyudi (boogschieten), stenen stapelen, kalligraferen, schilderen of origami (papier vouwen) gaat. Maar zen gaat ook over vechtsporten waarbij je de kracht van de tegenstander tegen hem gebruikt. Het is het zien van het wezen van de dingen en daaruit het beste halen. Als zenleraar is het ook de kunst om het beste in je leerlingen te zien en dit naar boven te halen.

Mijn jaar heeft een héél mooi vooruitzicht want dit jaar haal ik mijn diploma.(punt!!!). Hoe? Door eraan te beginnen en het niet op te geven, vallen en weer opstaan; als dat niet in onze genen zou zitten liepen we nog steeds rond op vier ledematen. Alhoewel ik het best spannend vind heb ik voor mijn stage bedacht dat ik tien chauffeurs uit wil nodigen om de gratis kennismakingscursus: ‘zen voor vrachtwagenchauffeurs’ te volgen. Deze cursus wordt gegeven in Breda, Willemstraat 17 (minder dan 5 minuten lopen van het station), de cursus begint zaterdagmiddag 17 februari en duurt zes weken. De cursus is hetzelfde als de kennismakingscursus van Zen.nl met als verschil dat ik als ervaren vrachtwagenchauffeur makkelijker praktijkvoorbeelden kan gebruiken om bepaalde dingen uit te leggen. Zen in chauffeurstaal zal ik zo maar zeggen. Als je wilt leren zweven moet je niet bij mij zijn. Zen gaat over aandacht, de juiste inzichten en ruggengraat tonen. We noemen zen ook wel eens ruggengraattraining omdat het zowel fysiek als mentaal je ruggengraat versterkt.
Ben je enthousiast en heb je tijd en zin om met mij dit avontuur aan te gaan, vul dan het formulier in op mijn blog. Jong, oud, man of vrouw maakt niet uit, ik ben op zoek naar tien gemotiveerde mensen die ervoor gaan. Uit de inzendingen zal ik tien mensen kiezen, de andere aanmeldingen krijgen korting op de cursus als die bij voldoende animo in het najaar herhaald wordt. Voor meer informatie over de cursus zie de website van Zen.nl

Iedereen de beste wensen voor het nieuwe jaar, en hopelijk tot ziens,

Peter,
Zenchauffeur.

Eigenlijk zou iedereen een coach moeten hebben die je zo nu en dan een zetje in de goede richting geeft. Bedankt Dymphie Eeftens voor wat je de afgelopen jaren voor me hebt gedaan. Mijn coach is niet de enige die me regelmatig een duwtje in de goede richting geeft, Ton DaiKen Akveld helpt me wekelijks mijn blog taaltechnisch zo correct mogelijk af te leveren, en hij geeft me ook regelmatig advies. Het is niet mijn bedoeling om nu iedereen te gaan bedanken, maar de hele club van Zen.nl heeft me al veel gebracht. En nu ik toch bezig ben, zonder het begrip van mijn vrouw Jeanet zou ik waarschijnlijk allang afgehaakt zijn. Respect voor al die uren dat ze naar mijn gefilosofeer heeft geluisterd ondanks dat ze er zelf niet zo enthousiast over is als ik het ben.
September 2014 ben ik begonnen de met introductiecursus bij Zen.nl. Ik was al een tijd op zoek naar een manier om weer gelukkiger te worden. Mijn gezondheid was niet zo geweldig en ik maakte me druk over van alles en nog wat. Omdat ik al eens eerder een burn-out heb gehad herkende ik de signalen. Destijds hebben drie weken rust en een aantal gesprekken met een psychologe me weer in het zadel geholpen, maar ik had deze keer het idee dat ik het duurzaam op moest lossen. Meditatie heeft me veel rust gebracht, maar uiteindelijk ook wel weer wat onrust. Eén van de pijlers van zen is de wil om te leren, inzicht te krijgen in jezelf en het streven naar geluk voor alle levende wezens. Het zit nog steeds enigszins in mijn aard om dat dan ook meteen maar te gaan realiseren, maar dat heeft tijd nodig. De ruimte die ik door meditatie heb verkregen heeft dus meteen een nieuwe bestemming gekregen, en dat zorgt soms voor wat onrust.

Het belangrijkste wat ik volgens mij in de afgelopen jaren heb geleerd is dat je zelf verantwoordelijk bent voor hoe je omgaat met wat er in je leven gebeurt. Dingen gaan zoals ze gaan, je kunt de verantwoordelijkheid hiervoor bij iets of iemand anders leggen, maar dat helpt je niet echt. Als je in het water valt en je kunt niet zwemmen dan kun je het water, de omstanders, of de instantie die het betreffende bassin beheert de schuld geven, uiteindelijk verzuip jij omdat je zelf nooit de moeite hebt genomen om te leren zwemmen. Leren om voor jezelf te zorgen is dus van levensbelang. Dat wil niet zeggen dat je onafhankelijk moet zijn, integendeel. Als je weet wat goed voor je is kun je goede hulp op het juiste moment aanvaarden zonder dat je het als een gevoel van zwakte ervaart. Ik heb geleerd vooral uit mijn eigen ervaring te spreken, boekenkennis is slechts een aanvulling of een onderbouwing van wat je zelf geleerd hebt, en wat je dus oprecht kunt delen met anderen.

Terugblikkend op wat ik voor mezelf de afgelopen jaren heb bereikt ben ik eigenlijk best tevreden. Voor ik met meditatie begon was ik in mijn ogen een veel te zware, depressieve, overwerkte vrachtwagenchauffeur met COPD en een overmatig drankgebruik. Mijn bloeddruk was te hoog, mijn cholesterol ook, ik had een slaapprobleem, ik piekerde te veel en ik had moeite met mijn temperament. Het leven werd steeds meer een gevecht voor me, nu is het meer een spel. Soms win je en soms niet, maar het draait uiteindelijk om de lol en niet om de knikkers. Het mooie is dat ik nu dankbaar ben voor bepaalde dingen waar ik in het verleden door in de stress of in de weerstand schoot. Door mezelf niet meer zo snel aangevallen te voelen kan ik de kritiek van een ander als een aanmoediging zien. Jij of je acties zijn blijkbaar interessant genoeg voor een ander om er aandacht aan te besteden.

En aanmoediging is iets wat iedereen kan gebruiken om het beste uit zichzelf te halen. Afgelopen vrijdag was ik weer eens in de gelegenheid om een paar groepslessen bij te wonen bij Arendse Health club in Breda. Op het rooster stond spinning en F-move, twee lessen die ik vooraf gegaan door boksen voorheen op zaterdagochtend volgde. Pim van Trier gaf les, en meneer Pim is in de loop der jaren ook een coach voor mij geworden. Hij weet mij perfect uit te dagen zonder hierin te ver te gaan. Samen met onder andere Frank Struijer en Ferry Waardenburg deden we iedere zaterdag fanatiek die drie lessen achter elkaar en we hadden een geweldige interactie. Helaas komt aan alles een eind, door een verandering in het lesrooster bij Zen.nl heb ik een keuze moeten maken en kon ik er zaterdags niet meer bij zijn. De vrijdagavond zenles kwam te vervallen omdat een aantal mensen naar een andere avond gingen en gelukkig begon Ruud van Bragt op hetzelfde moment les te geven op de zaterdagmorgen. Ook van Ruud heb ik de afgelopen maanden al veel geleerd. En zo kan iedereen je helpen groeien, als je het zelf maar accepteert en waardeert.Even voor de statistieken, wat ik voor mezelf heb bereikt in de afgelopen jaren:

• Van 120 kg naar 103 kg en dalende

• Geen probleem meer met cholesterol

• Geen COPD meer (COPD was de diagnose van een overijverige doktersassistente)

• Astma onder controle, laatst zelfs 5 kilometer hardgelopen binnen het half uur

• Bloeddruk is in orde

• Ik slaap tegenwoordig als een roos

• Meer rust in mijn hoofd

• Minder spanning in mijn lichaam

• Geen rugklachten meer

• Meer flexibiliteit, zowel fysiek als lichamelijk

• Gemiddeld gelukkiger

Natuurlijk heb ik dat niet bereikt door stil op een kussentje te zitten. Door meditatie leer je bewuster te kiezen wat je vooruit helpt. Doorgaans zijn we geneigd ons geluk te zoeken in genot. Genot is meestal van korte duur, en het is afhankelijk van zaken buiten jezelf. Door er voor te kiezen je niet door dit genot te laten leiden wordt je gelukkiger. Dat wil niet zeggen dat je niet af en toe kan genieten van een biertje bijvoorbeeld, maar als de frequentie of de hoeveelheid bier je geluk bepaalt dan komt de kater vanzelf. Soms laat ik me nog wel eens verleiden door een lekker biertje en nog een, en nog een, en…. nja, ik ben geen heilige hè.

Een fijne jaarwisseling toegewenst en alvast een gelukkig nieuwjaar
…..Proost…..tot de volgende…

Peter,
Zenchauffeur.

Ik heb wat afgelachen deze week, wat een mafketels. Het valt niet mee om er mee te blijven lachen soms, want je wilt je werk goed doen en overal op tijd zijn, maar ook al wordt je kwaad, het kost je evenveel tijd en soms nog meer.

Een van die domheden is dat best veel mensen zonder te kijken een straat indraaien. Ze kijken (hopelijk) wel naar links en naar rechts, maar niet ver genoeg. Ze rijden dan bijvoorbeeld een smalle straat in waar jij net aankomt en beseffen dan dat ze er niet langst kunnen. Veel mensen verwachten dan ook nog dat jij met je vrachtwagen achteruit gaat. Gelukkig heb ik een achteruitrijcamera, dus ik kan zien of het achter me vrij is, maar anders blijf ik staan waar ik sta. Het is dan vaak wachten tot ze beseffen dat het aan hen is om hun eigen fout recht te zetten. Meestal staat er al gelijk een andere auto achter en wordt het een hoop geprul. Sommige collega’s zijn dan zo vriendelijk om de luchthoorn te laten klinken, dit werkt mijns inziens niet echt voor je, want met een beetje pech wordt de automobilist zo onzeker dat ie nog tien minuten langer aan het prullen is.

Parkeren is ook een vak. Het  parkeervak in of uit rijden geeft vaak veel oponthoud. Persoonlijk parkeer ik bij voorkeur achteruit in, dat gaat meestal het snelst en bij het wegrijden op een drukke parking heb je veel meer overzicht. Om bij de filialen te komen moet je vaak over zo’n drukke parkeerplaats, en soms kom je dan ogen en oren tekort. Je rijdt bijvoorbeeld achter een auto, die ziet een geschikt plekje, en zonder enige aanwijzing trapt hij of zij op de rem. De ander komt zonder te kijken achteruit een parkeervak uit en is dan nog gepikeerd ook als jij er ineens achter staat. Fietsers komen langs alle kanten en rijden vlak achter je door, ze hebben volgens mij niet eens door hoe ze je soms aan het schrikken maken.

Vorige week donderdag moest ik lossen in Hoogvliet, en op de parkeerplaats was er een grote markt. Er zijn dan hooguit de helft van de parkeerplaatsen beschikbaar terwijl het extra druk is. Geen pretje om daar tussendoor te friemelen met je vrachtwagen. Bijna stapvoets het parkeerterrein getrotseerd moet ik nog even achteruit het straatje in naar het losdok. Staat er ook nog een vrachtwagentje schuimplastic in de spouwmuur van het pand te blazen. Twee keer heb ik opnieuw de straat vrij moeten maken voor een automobilist die zich zohaast klem reed tussen mijn trailer en de geparkeerde auto’s. Het is een doodlopende straat en een andere uitweg is er dus niet, even wachten tot ik voor het dok sta is blijkbaar iets te veel gevraagd, dan maar wringen tot je klem zit. Ik ben dan meestal maar de verstandigste en geef ze de vrijheid terug waar ze zo naar verlangen.  Toen ik even later wilde vertrekken stonden op de stoeprand van de parking een drietal auto’s geparkeerd in de bocht en er achter. Die weg was dus geblokkeerd, met veel hangen en wurgen achteruit terug en een andere uitgang proberen. Voetgangers , fietsers, automobilisten, niemand ziet blijkbaar de achteruitrijverlichting, en het geluidssignaal horen ze ook niet, ze zijn zelfs verontwaardigd als ze ineens beseffen dat je hun kant op rijdt. Op een gegeven moment zag ik via een smal straatje de uitweg. Eenmaal in het smalle straatje nam ik wat ruimte aan mijn rechterkant om op het kruispunt de krappe bocht naar rechts te kunnen nemen. De man die aan de overkant aan kwam rijden vond dat hij meer haast had dan ik en duikt met twee wielen het trottoir op om aan het eind van mijn trailer toch niet verder te kunnen. Daar gaat mijn bocht, één snuk aan het stuur naar rechts en ik zou die man met auto en al op het terras laten belanden. Dan maar rechtdoor de wijk in, want eer die pipo achteruit terug langs mijn trailer gereden is heb ik al drie schadeformulieren in kunnen vullen denk ik. Gelukkig kom ik vrij snel bij de doorgaande weg en heb ik maar een paar honderd meter om hoeven rijden.

Ik weet niet of het aan mij ligt, maar ik heb het idee dat het steeds gekker wordt. Er is totaal geen begrip en geduld ten opzichte van vrachtwagens. Maar vooral met deze dagen waarin iedereen graag op tijd al zijn boodschapjes binnen heeft is het van belang dat wij als vrachtwagenchauffeur alle winkels op tijd kunnen bevoorraden, ander ben je zo uitgekocht. In het verleden heb ik me vaak op lopen winden over dergelijke situaties. Tegenwoordig zie ik het als een spelletje. Ik wind me nog wel eens een beetje op, maar dan meestal wel met een glimlach in mijn hart. Wat kunnen intelligente wezens als mensen toch zo dom zijn soms. Een beetje zoals die aap die een appel uit een kistje wil halen, waar een gat in zit dat net te klein is om er met een hand vol appel uit te komen.  Omdat de aap de appel niet los wil laten zit hij zo gevangen door zijn eigen hebzucht.

Hopelijk gaan er binnenkort wat andere lichtjes branden dan de lichtjes in de kerstbomen en komen meer mensen tot het inzicht dat de weg naar geluk het best bereikbaar is door samenwerking.  Denk niet te veel dat de ander jou moet begrijpen, probeer de ander te begrijpen.  Neem geen voorrang maar geef het, ook als het niet per se moet. Probeer het maar eens, het voelt goed.  Het kost te veel tijd hoor ik vaak zeggen? Wat is tijd, net zo makkelijk sta je een uurtje later nog meer tijd te verliezen door wat te kletsen met deze of gene. En hoeveel tijd denk je nu werkelijk te winnen door te pushen? Efficiënt rijden levert tijdwinst op, maar op een drukke parking of winkelcentrum gaan wringen levert alleen extra risico op.

Tot de volgende blog en rij voorzichtig met deze drukke dagen,

Peter,

Zenchauffeur.

Het is een groot parkeerterrein met rijen bomen tussen de vakken. Er staan een tiental auto’s en alsof het met opzet gedaan is staan ze precies zo dat ik de bocht met moeite kan maken. Voor mijn gevoel ben ik een kwartier aan het prullen geweest om er weg te komen. Gelukkig was het toen nog niet glad.

Even later begon het te sneeuwen. Ik vind het bijzonder te zien dat er toch veel mensen zondagmorgen de sneeuw trotseren met de auto, om toch als eerste bij de winkel te zijn. Zelf had ik liever de sneeuwbui vanuit mijn warme woonkamer aangekeken om dan later misschien een verfrissende wandeling in het mooie witte winterlandschap te gaan maken, maar ik moest op een smal perronnetje met een handpompwagentje staan prullen omdat er in het magazijn van de winkel geen ruimte was. Behulpzaam als ik ben, eerst maar eens wat lege koelboxen in mijn trailer gezet zodat er ruimte ontstond in het magazijn en de frons op het voorhoofd van de filiaalhoudster langzaam verdween. Ik weet dat veel collega-winkeldistributiechauffeurs dit afkeuren, want dat is niet waar je voor betaald krijgt, maar ja, ik maak nu eenmaal graag mensen blij.

Maandag begon het feest pas echt. Mijn eerste rit verliep gladjes, want de weg was toen nog schoon. Tijdens het laden van de tweede rit begon het wederom te sneeuwen. Ik kreeg het gevoel om maar zo snel mogelijk te laden zodat ik misschien klaar zou zijn met mijn rit voor het een echte puinhoop wordt op de weg. Drie filialen regio Rotterdam,dus ik wilde wel graag voor de avondspits thuis zijn. Langzaam maar zeker begon er weer een wit tapijt te vormen, het verkeer vertraagt op een enkeling na die denkt dat hij of zij met winterbanden en een vierwielaandrijving gewoon 130 kilometer per uur aan kan blijven aanhouden. Ik hoop dan altijd maar dat ze niet te veel anderen meenemen als ze erachter komen dat dit een illusie is. Een ander deel lijkt wel haast in paniek te raken zo gauw er een paar vlokken op het wegdek blijven plakken. Ze gaan dan overdreven langzaam rijden, zelfs op de linkerbaan, overbodig te melden dat als het ene uiterste het andere tegenkomt er een gevaarlijke situatie ontstaat. Het gaat er denk ik om dat we met zijn allen de middenweg nemen, en dan bedoel ik niet midden op de weg gaan rijden zoals sommigen ook wel doen als er veel sneeuw valt, maar pas je snelheid aan. Voel de flow van de rest van het verkeer. Parkeer je haast, niemand komt graag te laat, maar iedereen komt wel graag op zijn bestemming aan.

Halverwege mijn rit kreeg ik een telefoontje van de planning. Of ik bij de laatste winkel geen of weinig emballage wou meenemen en op de terugweg de oplegger wou gaan wisselen bij de trailerbouwer. De schade die ik gereden heb zou gerepareerd worden en een andere oplegger stond klaar. Later besefte ik pas dat het laatste filiaal vaak heel veel emballage retour heeft, dus maar een berichtje gestuurd of ze met het DC wilde overleggen dat het goed was dat ik alles liet staan. Geen reactie op de persoonlijke whats-app van de planner, geen reactie op de boordcomputer, geen reactie… fijn weer, mja, ze zullen het wel druk hebben met dit weer. Dus toch maar alles opgeladen en op de terugweg kwam er reactie op de boordcomputer. Lossen DC en dan naar Roosendaal om de trailer te wisselen. Deze planner had het liever niet zo gepland om met een dergelijke sneeuwval nog even om te gaan koppelen, maar wat afgesproken is wordt niet zomaar teruggedraaid en alhoewel ik het eigenlijk ook niet slim vond in mijn achterhoofd ben ik toch maar aan de klus begonnen.

Aangekomen bij de bakkenbouwer werd mijn grootste angst bevestigd. Een mooie dikke laag sneeuw over heel het terrein en nog geen korrel zout gespendeerd om de baan vrij te maken. Toen ik de wagen stil zette voor de slagboom hield ik er al rekening mee dat ik niets links of rechts van me had staan waar ik met wegrijden tegenaan kon schuiven. Misschien moet ik ter verduidelijking even wat uitleggen voor mensen die niet weten hoe het werkt met een lege vrachtwagen in de sneeuw. De meeste trekkers hebben een aangedreven as waar vier wielen op zitten. De hele combinatie heeft doorgaans samen vijf assen, op de overige vier zitten ieder twee wielen. Je hebt in de sneeuw dus acht banden die weerstand hebben van de sneeuw en slechts vier die tractie hebben. Op het moment dat je stopt vormt zich als het ware een ijskommetje onder je banden waardoor de warmte van de banden er als een waterlaagje tussen in zit. Dat loopt dus wel gladjes als er niet voldoende druk op staat. Als je zwaar genoeg bent is er geen probleem, maar ben je leeg en je geeft wat veel gas gaat de achterkant van de trekker zoeken, hij gaat naar links of rechts tot hij grip heeft. Stop je dus naast een obstakel is de kans aanwezig dat je er tegenaan schuift met alle gevolgen van dien.

Gelukkig kwam ik vrij makkelijk weg omdat de ijslaag in verse sneeuw nog niet zo dik is. Afkoppelen kon binnen, dus geen centje pijn, wel eerst zorgen dat je mooi recht pachteruit de deur in kan rijden want mijn ervaring is dat door de ophoping van de sneeuw achter de wielen je trailer zo maar zijn eigen weg kan gaan zoeken. Nou, daar aan de overkant in de sneeuw staat de trailer die je aan moet koppelen, houdoe en bedankt. Deur dicht, licht uit en naar huis. Zoek het maar uit chauffeurtje, de oplegger stond netjes tussen twee andere geparkeerd, dus goed mikken en met de juiste kracht in één keer aanpikken, ander ga je prutsen. Ik rij achteruit, bam de pin in de schotel, maar geen klik. Die klik is de borgpen die de kingpin moet vergrendel, hij zit dus nog niet vast K…. Ik kan nu niet meer voor of achteruit, als ik op dat moment iets beter nagedacht had was ik eerst naar de receptie gelopen om te kijken of er iemand was die me misschien aan wat zout kon helpen, maar ja, Peerke is wel eens wat eigenwijs en kan het zelf wel. Poten in, luchtvering omhoog en het sperdifferentieel inschakelen. Dit zorgt ervoor dat beide kanten van de as dezelfde kracht krijgen, het differentieel zorgt er normaal voor dat de snelheid van de wielen in de bochten aangepast worden, de kracht gaat dan naar het wiel met de minste weerstand. Dit is ook de reden dat het wiel wat het minste weerstand heeft sneller gaat draaien en waarom hij zo opzij schuift.

Bingo, de trailer komt mooi mee en ik kan hem wegzetten op het midden van het terrein. De pin is wel uit de schotel gekomen, dus de stelpoten weer uit en opnieuw aankoppelen. Nou, vergeet het maar. Ondertussen heb ik al zoveel sneeuw vastgereden dat ik geen kant meer op kan, alles uit de kast getrokken, alle opties gebruikt, maar nu sta ik toch echt vast, wat nu? Toch maar eens kijken of er misschien nog iemand aanwezig is die me kan helpen. Ja, gelukkig is er nog iemand bij de receptie en die heeft een zak zout. Wat zout op de banden, wat zout er voor en daar gaan we. Bam, klik en hij hangt er achter. Had ik dat maar meteen gevraagd, maar ja, ik had voor het gemak maar aangenomen dat ze allemaal al naar huis waren. Ach ja, we komen er weer mee weg. Het verbaast me zelf hoe ik deze keer in zo’n situatie de rust heb kunnen bewaren. Enkele jaren geleden was ik helemaal over de emmer gegaan, had ik verontwaardigd de planning al zes keer gebeld en had ik die persoon aan de receptie de wind van voren gegeven om het feit dat het terrein niet schoon gemaakt was en dat ze niet erg behulpzaam waren geweest enzovoorts. Hetgeen ik nu alleen dacht is, je had gewoon nee moeten zeggen. Dit had makkelijk de volgende dag gedaan kunnen worden, de hele trage terugweg heb ik hier over nagedacht. Uiteindelijk komt het er op aan je eigen gezonde verstand te gebruiken. Wederom ben ik een uitdaging aangegaan die ik niet aan had hoeven gaan. Peerke doet het wel even, maar waarom, en met welk risico?

Dik drie uur ben ik bezig geweest met iets wat de volgende dag waarschijnlijk slechts drie kwartier in beslag had genomen. Ik moet nog veel leren, gelukkig leer ik er nu ook van omdat ik niet meer de schuld buiten mijzelf leg. Ik ga de uitdaging aan, daarmee is het mijn eigen verantwoordelijkheid. Niemand is perfect, en fouten worden door iedereen gemaakt. Alleen de mensen die hun eigen fouten in kunnen zien leren er van, ik heb zo al veel geleerd en ik ga er voorlopig nog maar mee door.

Tot de volgende blog en, leer van je fouten, verbloem ze niet want dan blijf je ze maken tot je er iets van geleerd hebt.

Namasté
Peter,
Zenchauffeur.

In het verleden heb ik vaker van dergelijke dagen meegemaakt en doorgaans ging ik in de loop van zo’n dag helemaal uit mijn plaat. Doordat ik dan zo opgefokt raakte maakte ik soms brokken die voorkomen hadden kunnen worden als ik de rust had kunnen bewaren.

Door de meditatie ben ik een stuk rustiger geworden en raak ik niet zo opgefokt als voorheen, maar soms raak ik nog wel geïrriteerd. Toevallig had ik vorige week als huiswerksuggestie opgehad: kijk waar je irritatie voelt en ga dan terug naar je ademhaling. Dat houdt in even rustig diep in en langzaam uitademen, liefst vanuit je buik. In dezelfde week had ik er een dag bij waar ik dit succesvol had toegepast. Ik kwam voor de eerste keer bij een filiaal in Spijkenisse. Ik zag het bordje Lidl en ik draai het eerste straatje  rechts in om aan de achterkant te komen. Helaas pindakaas, links waren ze aan de weg aan het werken, rechtdoor was verboden voor vrachtwagens en rechts was een smal parkeerterrein waar ik niet op durfde te draaien. Achteruit terug dus, geen pretje op zo’n winkelcentrum, maar rustig aan dan breekt het lijntje niet hé. Achteruit de parallelbaan ingereden, rijdt er iemand op tot aan mijn cabine. Lichtelijk geïrriteerd door het gebrek aan inzicht van de automobilist ga ik gewoon even naar mijn ademhaling, weg irritatie, en weg automobilist, het kwartje was blijkbaar gevallen. Rondgereden kom ik via allerlei obstakels eindelijk bij de losplaats; is ook daar de stratenmaker druk aan de gang. Vriendelijk vraag ik die man of hij nog lang bezig was, een hele litanie, mopper, mopper, ik adem een keer diep en bedenk dat ik het beste even met de filiaalmanager kan overleggen. Een half uurtje betaald koffie drinken, geen stress. Na het lossen even achteruitsteken in een smal straatje waar enkele voorgangers de stoeptegels op de hoek al aan gruzelementen hadden gereden. Voor me auto’s , achter me auto’s, even diep ademhalen en de stratenmaker komt gidsen. Twee keer steken, en gaan… oeps, bijna een paaltje in de binnenbocht, nog maar een keer steken en dan parkeert er iemand zijn antieke Mercedes recht tegenover me op de stoep. Weer even diep ademhalen en toetoet, hij snapt het gelukkig meteen. Normaal was ik vreselijk opgefokt geraakt in zo’n situatie, maar nu was ik gewoon trots op mezelf.

Dat het me nog niet altijd lukt is me gisteren wel duidelijk geworden. Maandag morgen na een woelige nacht sta ik om kwart voor vier bij mijn trekker die bij het distributiecentrum geparkeerd staat. Mijn oplegger is in geen velden of wegen te bekennen. Rondje dc gedaan, even naar de overkant gekeken of hij niet op de zaak stond, niets. Dan maar bellen, verschillende nummers geprobeerd, en eindelijk neemt er iemand op, hij ging bellen. Half vijf was de trailer aangekoppeld, snel even laden om toch nog op tijd bij de winkels te zijn. Nu tapen ze om een of andere onduidelijke reden soms twee dussels  (Dusseldorfer = halve europallet) aan elkaar. Als je dan even niet oplet en dan net de twee verkeerde bij elkaar pakt op de pompwagen trek je de andere dussel omver. Dat gebeurde dus bijna met een dusseltje met eieren. Ik kon hem nog net op tijd tegenhouden en rechtop zetten. Er drupte helaas wel van alles onderuit…

Aangekomen bij de tweede klant heb ik dit maar meteen gemeld, en ze deden er gelukkig niet moeilijk over. Ik neem en passant de pompwagen met twee dussels afval mee naar buiten om daarna te gaan lossen, en bam… daar lag één van de dussels op de grond. Snel weer opstapelen, mijn zwarte broek onder de zure yoghurt, diep ademhalen werkt niet meer. Na het lossen en laden een half uurtje pauze genomen en daarvan 25 minuten gemediteerd. De rust enigszins hervonden, maar echt happy was ik niet. Snel afval lossen , laden en dan op de zaak gaan tanken. Ik sta net op het terrein komt er een collega het terrein opgedraaid. Ook hij moet tanken en vervolgens wassen. Ik heb twintig minuten nodig gehad om te tanken, in die tijd heeft hij voor twee uur tegen me aan staan klagen. Alles en iedereen kwam aan de beurt. Ik laat graag iedereen in zijn waarde, maar bij sommige mensen beginnen er zich scherpe woorden in mijn achterhoofd te vormen. Na het tanken snel de auto aan de kant, even naar de wc naar mijn eigen gezeik luisteren en een lekker vers bakkie koffie tappen.

Ongeveer een kwartier na mijn vertrek krijg ik een telefoontje van de planner. Of ik als ik stil sta even naar de achterkant van mijn trailer wil kijken. Er is iemand tegen de onderkant van het kantoor gereden. Ik denk, het zal toch niet waar zijn, ik adem een paar keer diep, maar mijn hart zit al in mijn keel. Nee hé, het zal toch niet waar zijn, en ik ben nog wel zo rustig gebleven. Op de parking zie ik het al, er steekt een stuk ijzer uit de bovenrand van de trailer. Snel maar even het dak op met een rol ducttape want een koeltrailerwand moet zo snel mogelijk dicht gemaakt worden omdat er anders water in trekt, wat er voor zorgt dat de isolatie verslechterd. Ik heb hem blijkbaar te kort langs het enigszins overstekende kantoor gezet en met het wegdraaien heb ik het geraakt. Niets aan te doen, nu naar mijn laatste filiaal, ik ga niet in details treden, maar het was er alweer een drama. Geen tijd, elektrische pompwagen stuk of leeg, gewoon een puinhoop. Weer bijna twee uur bezig, laden lossen met een handpompwagen en een medewerker die alleen graag naar zichzelf luistert, of het geheugen heeft van een goudvis. Uiteindelijk pas om 16:00 u klaar, héhé, naar huis, file, geen probleem, ik heb geen haast, alleen een beetje slaap. Na een kwartiertje aanschuiven blijkt afslag Breda Noord afgesloten, had ik dat geweten was ik via Princenhage gegaan. Dan maar via Terheijden, ik kijk op Google maps, alles rood tot aan huis toe…. Anderhalf uur gereden op een stuk waar ik normaal twintig minuten op rijd.

Dat zijn zo van die dagen die ik liefst graag snel vergeet. Maar zonder donker is er geen licht en zonder tegenslagen van tijd tot tijd waardeer je het niet wanneer het goed gaat. En hoe erg is het in wezen allemaal, de grootste schade is vaak aan het ego, wat toch eigenlijk maar een illusie is volgens velen, maar dat is dan weer diepere Boeddha-wiskunde. Zolang het te betalen is met geld kan het doorgaans wel vervangen worden. Meestal is het verzekerd en blijft het dus binnen de perken. Neemt niet weg dat ik er toch een beetje ziek van ben. Maar dat gaat wel weer over.

Tot de volgende blog en veel veilige kilometers toegewenst,

Peter,

Zenchauffeur.

Als je bijvoorbeeld ’s nachts ergens in ‘the middle of nowhere’ een lekke band kreeg kon je wel zeggen, het lukt niet om de bouten los te krijgen, maar er was vaak niemand in de buurt die je kon helpen. Ik heb nog wel eens met een primus brandertje, dat ik bij me had om mijn prakkie op te warmen, mijn wielmoeren warm gestookt om vervolgens op een pijp te gaan staan waarmee ik de moersleutel had verlengd. Met één hand vasthouden aan de vangrail of de onderkant van de bak en met de andere hand met een hamer de moer loskloppen. Daarna half onder de as gaan liggen om de velg los te trappen. Mooie verhalen om te vertellen in de routier achteraf, maar op dat moment was er weinig lol aan, maar ja, de vracht moet door.

Als je leert zo autonoom te zijn verlies je vaak iets uit het oog besef ik nu. Omdat ik mezelf geen zielepoot wilde voelen die staat te jammeren elke keer als hij geen hulp krijgt bij problemen, heb ik een houding aangenomen van ik kan het allemaal zelf wel. Het zit wel in mijn aard om mijn eigen weg te gaan, maar door deze manier van werken/leven ben ik meer en meer een eenling geworden. Sinds ik met zenmeditatie bezig ben besef ik steeds meer wat de kracht is van de groep. Verbonden zijn met een groep kan je enorm helpen. In het verleden zag ik het vaak meer als een last omdat je, om bij de groep te horen, jezelf vaak moet aanpassen aan de groep. Het voelde vaak als inleveren van een bepaalde vrijheid. Nu besef ik dat het grotendeels aan jezelf ligt hoe je in een bepaalde groep staat. Als je het idee hebt dat je jezelf teveel aan moet passen kun je jezelf afvragen of de groep dit vraagt of dat je het zelf invult. Je kunt je ook de vraag stellen, past deze groep nog wel bij mij? Als een groep of een persoon aanhoudend meer van je vraagt dan wat het je brengt ontstaat er vaak een soort onbalans. Door een stapje terug te doen kan de vanzelfsprekendheid van deze claim soms verdwijnen. Dit vereist wel een gevoel van zelfstandigheid, de angst om er niet meer bij te horen is vaak groot. Omdat ik zelf al een hele poos geleden besloten had er niet meer bij te willen horen had ik daar geen moeite meer mee. Door nu bewust de keuze te maken om me wel weer te verbinden aan bepaalde groepen of personen kan ik veel beter mezelf blijven en heb ik niet meer het gevoel dat ik vrijheid moet inleveren of dat ik verplichtingen heb aan wie dan ook.

Wat maakt nu een en een drie? Afgelopen week heb ik een paar keer heel leuk samengewerkt met een aantal collega’s. De een was wat laat omdat het bedje nog zo lekker was, toevallig was ik al vroeg geladen en had dus tijd hem te helpen. We hebben de auto binnen twintig minuten geladen waar je er normaal een dik uur mee bezig bent. De samenwerking ging zo vlekkeloos dat het de andere chauffeurs zelfs opviel, dat loopt als een trein bij jullie hé, zei er een tegen mij. Dat geeft een goed gevoel, en dat is drie. Later op die dag had een (ex)collega, die ook bij Lidl laadt maar dan voor een andere baas, de pallets van het verkeerde filiaal opgeladen. Hij had zich vergist in het filiaalnummer, filiaal 356 moest zijn 365 of zo. Mijn ervaring is dat het lossen van je vracht omdat je een fout hebt gemaakt vaak uren lijkt te duren, net zo goed dat als je terug moet rijden als je een keer verkeerd rijdt. Omdat ik toch tijd over had, omdat de collega die ik die ochtend uit de brand geholpen had mij weer had geholpen met lossen van de emballage kon ik ook nu weer iemand helpen. Even samen de auto leeg trekken en doorrr….. Voelt goed, voor mij, en voor de persoon die ik geholpen heb. Dat is dus weer een en een is drie, het was een fijne dag zo. En passant ontstaat er ook een band, een groot gevoel van collegialiteit. Dus eigenlijk kun je stellen dat een plus een ook vier is, je helpt elkaar, 1)het werk wordt gedaan, 2) je bent beiden op tijd geladen of gelost, 3) je hebt er lol in 4) het schept een band.

Het scenario waar veel mensen bang voor zijn is dat het een verplichting wordt. Dat je altijd eerst je collega’s moet helpen voor je verder kunt met je werk, ook al heb je op dat moment de energie er niet voor. En natuurlijk het risico dat mensen misbruik maken van jouw inzet. Ik ben daar niet zo bang meer voor. Toen ik vorige week gammel en koortsig aan het laden was kreeg ik ook spontaan hulp. In het verleden zou ik het zelfs als een soort van zwakte hebben gezien om die hulp te aanvaarden. Nu zie ik het als een geweldig iets wat me een warm gevoel geeft, en nee, dat was niet de koorts die me dat gevoel gaf. Autonomie is een mooi iets, maar het aanvaarden en geven van hulp geeft ook een goed gevoel. De combinatie van deze twee in de juiste verhouding is een cocktail voor geluk denk ik. Op het juiste moment de keuze maken voor wat meer van het één of wat meer van het ander, passend bij de situatie, is de kunst.

Tot de volgende blog en veel collegialiteit toegewenst,

Peter,

Zenchauffeur.

Zelf heb ik in het verleden ook van dergelijke periodes gehad. Het is ook een beetje de tijd van het jaar, korte dagen, lange koude nachten, het weer en eigenlijk alles lijkt er aan mee te werken om je wereld donker, koud en hard te maken. Je voelt je zielig, zwak en bent al dan niet bewust op zoek naar een lichtpuntje. Kom je dan iemand tegen die blijkbaar onaangedaan is door al die ellende wil je graag je verhaal kwijt.

Een voordeel van zen is dat je leert op een andere manier naar de wereld te kijken. Door te beseffen dat iedereen de wereld ziet zoals zijn ervaringen en opvoeding dat bepalen, kun je begrip leren opbrengen voor het gevecht dat sommige mensen hebben in hun wereld. Zelf ben ik erg lang aan het vechten geweest met mijn eigen idee van de wereld en hoe het zou moeten zijn om gelukkig te kunnen worden, en op bepaalde punten is dit gevecht soms misschien nog wel enigszins aan de gang. De les die ik geleerd heb is als je echt gelukkig wilt worden moet je leren afzien, of er van afzien. Als je sterk wilt zijn of een goede conditie wilt hebben moet je leren omgaan met moeheid en spierpijn. Als je wilt gaan kalligraferen bijvoorbeeld zal je eerst je geduld moeten oefenen. Als je een bepaald niveau wil bereiken, in sport bijvoorbeeld, moet je vaak niet alleen af kunnen zien, maar ook van bepaalde zaken af kunnen zien. Lekker doorzakken op de vooravond van een marathon brengt doorgaans niet het beste in de mens naar boven. Een andere manier om er van af te zien is dat je die marathon loslaat en gewoon liever een avondje lekker doorzakt. Maar als je dan de volgende dag denkt, had ik maar, en was ik maar, ben je op het verkeerde pad.

Te veel mensen willen alles, en het liefst nu. Maar het moet wel makkelijk gaan en geen moeite kosten. Veel mensen steken dan ook enorm veel energie in het tegen de stroom in zwemmen. Ze accepteren niet wat is, maar willen de omstandigheden naar hun hand zetten.  Zen komt deels uit het boeddhisme en deels uit het taoïsme. In de leer van de Tao wordt het leven vaak vergeleken met water. Water zoekt altijd de weg naar beneden en wat het ook tegenkomt het blijft stromen. Soms gaat het om obstakels heen, soms er onderdoor, soms stuwt het even tot het erover kan en soms ruimt het zelfs de obstakels uit de weg door voldoende druk te zetten. Water blijft stromen. Wei wu Wei noemen ze dit, doen door niet te doen, handelen door niet te handelen, accepteren wat is en meesurfen op de flow. Dit wil niet zeggen dat je achter de geraniums in je luie stoel met een krat bier naast je moet gaan zitten wachten tot alles naar je toe komt. Dit wil zeggen dat als je op je pad iets tegenkomt wat je niet bevalt je vaak een keuze hebt. Je kunt accepteren dat het zo is, je kunt er omheen, je kunt er overheen, maar blijf er niet te lang bij stilstaan. De rest van je rit blijven vloeken op die verrekte klootzak die het lef had om je af te snijden maakt niemand gelukkig. De kans is dan zelfs groot dat jij de volgende klootzak bent die een ander afsnijdt omdat je misschien wel onbewust je haren terug wil halen.

Onlangs heb ik in een korte tijd drie van die mensen gezien waarbij ik een deel herken van wat ik vroeger zelf ook vaak deed. Het mooie van het werk dat ik doe is dat je regelmatig dezelfde mensen tegenkomt. Doordat ik geleerd heb niet in hun spel mee te gaan kan ik hun gedrag vrij objectief observeren. Twee mensen die de goederen ontvangen bij hetzelfde filiaal zijn in het begin tegen mij vrij kritisch geweest omdat ze wisten dat ik nieuw was. Ik had het anders moeten laden, de klep staat niet goed, je bent te vroeg, je bent te laat (verschil is 10 min.), enzovoorts. Omdat ik me er niet zo druk meer om maak was dat al snel afgelopen. Wel zijn ze zelf in een korte tijd verantwoordelijk geweest voor een half uur vertraging in mijn rit. De een omdat ie de sleutel was vergeten, de ander omdat ie gewoon niet op kwam dagen toen hij moest openen. Ook daar maak ik me niet zo druk meer over, maar wel grappig dat dit toevallig zo loopt. De derde is van een ander filiaal. Ik kom er laatst binnen om me te melden, ga maar koffie drinken is het eerste wat hij zei, goeiemiddag antwoordde ik daarop. Omdat hij blijkbaar druk was heb ik wat te eten gehaald en net toen ik aan mijn tweede broodje begon zag ik een pompwagen in mijn spiegel verschijnen. Eerst maar mijn broodje wegwerken dacht ik, maar ik hoorde de claxon van de pompwagen al gaan, meneer had blijkbaar ineens haast. Toen ik nog kauwend achter de auto kwam was hij met de ene pompwagen de andere uit het gootje aan het vissen. Blijkbaar toch iets slordig de pompwagen naar buiten geslingerd. Wat ik allemaal bij heb?, dat staat op de lijst die je net niet aanpakte denk ik bij mezelf. Mopperend begint hij aan het karwei. Toen er een auto dichtbij de losplaats stopte om een oudere dame uit te laten stappen, kon hij het niet nalaten om te zeggen dat het hier geen parkeerplaats is. Deze oudere, maar mondige dame reageerde kordaat door te zeggen dat haar man wel even de kans moest krijgen om de auto te parkeren. Toen even later een collega van hem zijn neus om de hoek stak meldde hij dat hij zojuist alweer een aanvaring had gehad, wat mij twee dingen zegt. Punt één dit ‘overkomt’ hem vaker, en hij beseft niet dat hij het zelf doet.

Sinds ik mediteer, en me minder druk maak over dingen die niet zo gaan als ik gedacht had, gaan de dingen vaak zoals ik het wil. Vreemd hè, niks magisch volgens mij, je ziet namelijk veel meer opties als je niet gefocust bent op hoe het volgens jou moet gaan. Je weet waar je naartoe wilt en je neemt de juiste weg daar heen. Minder stress, minder “heb Ik weer”, minder frustratie ook voor anderen. Ik had altijd pech, nu niet meer. Natuurlijk loopt het wel eens niet zoals ik wil en soms heb ik ook doodgewoon pech. Dat hoort er nu helemaal bij. Het beheerst alleen mijn leven en geluk niet meer. Ik accepteer het doorgaans met een glimlach en ga dan vrolijk weer verder met denken aan iets wat ik leuk vind.

Tot de volgende blog en veel geluk toegewenst,

Peter,

Zenchauffeur.

Vaak heb ik al ja gezegd voor ik echt besef wat er van me gevraagd wordt. Terugkrabbelen is niet echt een optie, dus dan toch maar doen wat er van me verwacht, vaak ten koste van mijn tijd, energie of slaap. Jaren geleden kon ik dan nog wel eens beginnen te jammeren dat het allemaal zo veel of zo zwaar was, door in te zien dat dit niemand helpt, ben ik daar maar mee gestopt. Maar uiteindelijk komt toch de man met de hamer.

Bij mijn nieuwe baas ben ik meteen uitgedaagd om mijn grenzen te stellen. Vanaf dag één was me al duidelijk dat ik me hier niet hoefde te vervelen. Als je echt wil kun je volgens mijn bij JLN 24/7 werken. Omdat ik altijd gewend ben geweest alles te doen wat er gedaan moest worden, valt het voor mij niet mee om naar huis te gaan als ik weet dat er nog werk is wat gedaan moet worden en wat ik eventueel zou kunnen doen. Van de andere kant heb ik dit bedrijf gekozen omdat ik hier vroeg kan beginnen zodat ik de tijd heb voor onder andere mijn opleiding, yoga en sport. Om de taken thuis opnieuw eerlijk te verdelen heb ik afgesproken om iedere dag te koken, iets waar ik doorgaans meer plezier in heb dan mijn vrouw.  Toen ik zo’n twintig jaar geleden bij bakker Welten dagelijks dezelfde route reed, heb ik gemerkt dat het voordeel van de regelmaat is dat je meer energie hebt voor de dingen die je in je programma opneemt. Flexibiliteit kost nu eenmaal meer tijd en energie. Als iets in je wekelijkse schema zit hoef je jezelf er niet iedere keer toe te zetten om het te doen, maar wordt het vanzelfsprekend en ga je het zelfs missen als het een keer niet lukt.

Met deze kennis heb ik dan ook meteen toen ik aan mijn nieuwe job ben begonnen een aantal dingen in mijn programma opgenomen, maandagavond zen les voor gevorderden, dinsdagavond hot-yoga, woensdag om de vier weken bloedplasma doneren, vrijdagochtend assisteren bij de introductie cursus en voorlopig volg ik de zaterdagochtend nog graag de gevorderden groep voor het geval de maandagavond toch te zwaar blijkt. Volgens mijn berekeningen zou ik dit allemaal goed kunnen redden met een middagdutje van zo’n drie kwartier tot een uur. Voor de sesshin begon dit al een beetje mis te gaan. De dagen werden langer dan ik gedacht had. Als je om vier uur begint en om vijf uur naar huis gaat, boodschappen moet doen en eten klaar moet maken is er weinig tijd voor een dutje als je om acht uur op je kussentje met zitten voor de zenles. Als je dan om half elf naar bed gaat doet het wel zeer als om kwart voor drie de wekker gaat; het kan de leeftijd zijn, maar dat hou ik niet lang vol. Omdat ik ook wel besef dat de planning geen idee heeft wat ik allemaal doe in mijn vrije tijd heb ik een mailtje gestuurd met de vraag of de dagen iets korter konden worden.

Tijdens de sesshin heb ik weinig geslapen. Behalve dat ik aan de intensieve groep deelnam van vier uur in de ochtend tot middernacht kreeg ik als taak ook nog eens de leiding over die groep. Door een falend weksysteem en een kamergenoot die praat in zijn slaap ging dit niet van een leien dakje, waardoor mijn slaap nog meer in het gedrang kwam. Geeft niet bij zo’n sesshin, je leeft volgens een strak schema, en het slaaptekort helpt soms om bepaalde beschermingen in jezelf los te laten of soms zelfs je zelf bedachte grenzen te overschrijden. Er ontstaat een soort van high die ik vergelijkbaar vind met de staat waar je in kunt komen als je een joint gerookt hebt. Minder heftig, maar wel vergelijkbaar. Bepaalde zaken gaan naar de achtergrond, maar andere zie je ineens veel scherper, kleuren worden feller, geur intenser en geluid komt veel harder binnen. Je gevoel en emoties zijn vaak intensief en het is goed dat de afspraak is dat iedereen bij zichzelf blijft en niet met de ander praat, waardoor deze zaken bevestigd noch ontkend worden en dus door jou zelf overdacht en doorzien kunnen worden. Op die manier leer je dat alles wat naar boven komt van jou zelf is en door jou verwerkt moet worden. Niemand anders heeft de schuld, niemand anders lost het op voor je. Mocht het te heftig worden is er altijd professionele hulp bij de hand, want heel veel mensen die op sesshin gaan, werken in de zorg of de psychiatrie en dus kun je de sesshin zien als een veilige plek om met je oude demonen in gevecht te gaan. Niet alles lost op tijdens de sesshin, soms is het alsof je het beginnetje van een kluwen lospeutert, wat je later thuis op je gemak thuis verder afwikkelt in het tempo dat jou schikt.

Niet volledig doordacht ben ik de zondag na de sesshin gewoon weer aan de slag gegaan. De kracht van de groep geeft me vaak een mateloze energie, dus heb ik vaak ondanks het slaaptekort niet het idee dat ik te moe ben. Een iets langere nacht dan de week ervoor maakte dat ik me zondag weer helemaal het mannetje voelde, en we hadden ’s middags een verjaardag van mijn nichtje te vieren, dus heel vroeg lag ik die avond niet op bed. Maandag avond was het stille les, en ik had het er erg op staan om mijn goede gevoel van de sesshin in deze groep te delen. Helaas werd het op het werk later dan verwacht en mijn middagdutje viel in het water. Lichtelijk geïrriteerd ging ik dinsdagavond om half zes naar huis nadat ik een extra rit had gereden die eigenlijk niet gepland stond voor mij. Om de spanning een beetje kwijt te raken ben ik ’s avonds naar de yoga les gegaan, daarna was ik weer heerlijk ontspannen. Woensdag ging het mis, voor het eerst sinds lange tijd raakte ik weer in de stress. Twee uur wachten tot de lading compleet was en toen nog allerlei lastige perikelen bij het lossen. Die avond zou ik om zes uur pas naar huis gaan en toen ik een berichtje kreeg dat ik de volgende dag zonder duidelijke reden om een uur of negen in de ochtend al naar huis zou moeten schoot het verkeerd. Ik heb maar meteen een afspraak gemaakt met de hoofdplanner.

Achteraf besef ik dat ik dat veel eerder had moeten doen. We hebben een goed gesprek gehad en de grote vraag die hij me stelde was, waarom zeg je dan geen nee…. Da’s een goeie vraag. Het heeft iets te maken met mijn grenzen niet kennen en bij mijn vorige baas kreeg je vaak weken strafwerk als je een keer nee zei. Toen vrijdag mijn coach vroeg of we na de les eerst een bakje koffie zouden drinken bij coffee & cream aan de overkant of dat we het coachingsgesprek tot de volgende week zouden uitstellen kon ik geen keuze maken. Dit deed me beseffen dat het tijd werd om naar huis te gaan, mijn coach had het perfect aangevoeld. Afgelopen week kon ik weer wat bijslapen. Door de naweeënde zelfreflectie-flow van de sesshin kwam ik tot het inzicht dat dit een repeterend patroon is wat ik al een tijdje niet ervaren had.

Als ik moe wordt geef ik dit niet graag toe. Op een zeker moment kom ik aan een bijna onzichtbare grens en dan wordt ik hyperactief. Ik heb dan het gevoel dat ik door kan blijven gaan en ik kan heel de wereld aan. Nee zeggen is geen optie, dat is voor watjes, en slapen doe ik wel als ik oud ben. Wat me nu duidelijk is geworden is dat ik weer in een oude val ben getrapt. De adrenalinejunk in mij heeft de leiding weer eens overgenomen. Stress is een soort van reservebrandstof voor me en mijn lichaam is daar blijkbaar zo aan gewend dat ik het niet eens door heb. Mijn keuzes worden beïnvloed doordat onder invloed van stress je hersencapaciteit met 20% vermindert, bij mij misschien wel met 50% (grapje) omdat ik ter compensatie van het hoge adrenaline niveau vaak in het weekend net een biertje te veel drink om toch enigszins te vertragen zodat ik kan slapen. Omdat je dan eerst je roes uit moet slapen voor je werkelijk uitrust, zit je voor je het weet vast in een vicieuze cirkel waar je zo maar niet uit komt. Koffie, adrenaline en alcohol, en vroeger ook nog nicotine. Een perfecte cocktail om jezelf naar de klote te helpen. Voor even is het niet erg, maar op de langere termijn gaan er dingen mis. Gelukkig heb ik het deze keer snel doorzien, weer even pas op de plaats, een stapje terug doen zodat je weer een goed overzicht hebt en met frisse moed weer op het goede pad.

Het is goed om ja te zeggen tegen het leven, te omarmen wat er op je pad komt en te dealen met alles wat je tegenzit. Van de andere kant is het ook goed om van tijd tot tijd nee te zeggen om te zorgen dat je in de juiste conditie blijft om ja te zeggen tegen de dingen die er toe doen… of maak ik het nu ingewikkeld?      

Nja, je moet er zelf maar uit zien te komen, ik kan alleen maar mijn eigen ervaringen delen en hopen dat iemand er wat aan heeft.

Tot de volgende blog,

Namasté,

Peter,

Zenchauffeur.

Het is vaak hollen of stilstaan. De een lijkt nooit haast te hebben en de ander heeft nooit tijd omdat hij nog zoveel moet doen. Zelf ben ik altijd al gejaagd geweest. Geen idee waarom dat zo is, maar ik heb altijd haast, of liever, ik had altijd haast. In de zenles die ik zaterdags volg behandelen we het boek ‘Ik heb de tijd’ van Paul Loomans, en de huiswerk opdracht was mediteren met de zin: Ik ben de tijd.  

Bij mijn nieuwe baas is het de afspraak dat als je voor Lidl rijdt, je de inzettijd betaald krijgt die ze bij Lidl hanteren. Deze tijden zijn in principe goed haalbaar, ben je sneller op een rit dan sta je in de plus, en anders kom je in de min. Mijn eerste gedachte was, lekker gaan met die banaan, dan sta ik zo in de plus. Maar als je spullen retour neemt van een filiaal terwijl dit niet in de opdracht staat dan red je het niet. En wat doet Peerke natuurlijk weer, ach, geef maar mee, ik heb wel plek genoeg, om dan vervolgens bij het volgende filiaal extra tijd kwijt te zijn omdat die rotzooi in de weg staat. Extra laden is ook extra lossen natuurlijk, dus een stapel pallets kost je al gauw drie keer extra tijd. Enigszins ontevreden over het niet halen van de inzettijd heb ik de afgelopen weken een groot aantal pauzes overgeslagen. Niemand die dat van mij verlangt, maar die opjager in mijn hoofd wil graag de verloren tijd inhalen.

Maar tijd valt niet in te halen, tijd is ook maar een concept wat de mens heeft bedacht om bijvoorbeeld makkelijker afspraken te kunnen maken. Gisteren bestaat niet en morgen zul je nooit meemaken. Er is alleen nu, en omdat jij het ervaart, ben jij de tijd. Voor een berg verloopt de tijd heel anders dan voor een eendagsvlieg. En als ik terug moet rijden omdat ik iets vergeten ben, of een afslag heb gemist lijkt de terugweg altijd veel langer te duren. Afgelopen week kwam ineens de gedachten bij me op, wat wil je nu? Je levert een substantieel deel van je inkomen in om binnenland te gaan rijden om zo meer rust te vinden en meer tijd te hebben voor leuke dingen, en je gaat lopen haasten om een paar denkbeeldige minuten te winnen. Ik wil genieten van mijn werk, ik heb de tijd, dan doe ik er maar wat langer over. Het grappige is dat als je rustig werkt, de kans groot is dat je minder fouten maakt, je hebt meer tijd om te anticiperen op bepaalde situaties, en op de langere termijn ben je uiteindelijk sneller.

En wat het me uiteindelijk meer of minder opbrengt? Tijd zal het leren. Met plezier werken is me best wat waard, en tijd hebben voor de dingen die ik leuk vind onbetaalbaar. Als de rekeningen betaald worden ben ik tevreden, dat jacht laat ik wel aan me voorbij varen en dat huisje op de Malediven kan me gestolen worden. Hier en nu ben ik tevreden, meer hoeft dat niet te zijn.

Peter,
Zenchauffeur.

Afgelopen week werd ik een aantal keren vriendelijk doch dringend op bepaalde punten gewezen die ik blijkbaar niet volgens het boekje deed. Mijn eerste reactie was weerstand: wat een gezeik, iedereen doet het zo, dan ben ik nog langer bezig, wat een onzin, allemaal extra werk voor niks. Toen deze gedachten wat bezonken waren dacht ik ineens , welk boekje eigenlijk?’ ik heb nooit een boekje gezien. Ik heb van twee collega’s geleerd hoe ik het werk moest doen, maar een paar details (waar ze zelf ook wat moeite mee hebben denk ik) heb ik niet mee gekregen.

De Lidl is al een aantal jaren de beste van alle supermarkten op het gebied van verse groenten en fruit. Dat gaat niet vanzelf natuurlijk. Eén van de zaken waar ik op aangesproken werd was de manier waarop ze willen dat je de temperatuur registreert tijdens het transport. Eerder al was ik er op gewezen dat ik temperatuurloggers in de verschillende temperatuurzones in de trailer moest hangen. Nu werd me verteld dat ik deze na iedere rit moet laten uitlezen, de resultaten moet laten uitprinten en vervolgens op deze print moet aangeven wanneer ik begonnen ben met laden, en wanneer ik begonnen ben met lossen. Hiertussen moet ik dan twee strepen trekken, een streep ter hoogte van de vereiste temperatuur en een streep bij de grootste piek. Als deze piek buiten het toegestane bereik ligt moet je een extra briefje invullen met de reden waarom dit zo is. Eerlijk gezegd heb ik een hekel aan dit soort zaken. Ik heb geen idee waarom, maar ik doe het niet graag. Blijkbaar ben ik niet de enige, want ik hoor meer collega’s mopperen. Een ander punt waar ik op aangesproken ben is het vooruitschuiven van een grote koelbox met een andere koelbox. Door dit te doen spaar je jezelf een aantal keren lopen uit als je er veel hebt geladen. Waarom ze dat niet willen was me eigenlijk al duidelijk geworden nadat een tiental minuten eerder een collega met een paar boxen,  tegen een heftruck op botste die hij niet gezien had ondanks dat de chauffeur van de heftruck al herhaaldelijk had geclaxonneerd. Had hier een persoon gestaan was hij waarschijnlijk gewond geraakt.

Toch nog enigszins in de weerstand liep ik nadien in mezelf mopperend naar de balie waar ik vroeg om een boekje waar al die regeltjes in staan. Als ik het volgens het boekje moet doen wil ik wel graag eerst dat boekje gelezen hebben. Niet geheel tot mijn verbazing lag dit direct onder handbereik in de bureaula. Na dit boekje gelezen te hebben realiseerde ik me weer dat dit nu eenmaal de werkwijze van dit bedrijf is en dat ik het gewoon moet accepteren, of ik moet iets anders gaan zoeken. En ergens is het ook wel mooi. De dingen die je doet met aandacht doen is één van de belangrijkste pijlers van zen. Dus aan mij om die weerstand te zien, te accepteren voor wat het is, los te laten en te doen wat ik moet doen.

Veel mensen hebben bij vrachtwagenchauffeurs een beeld van vrijbuiters die alleen maar willen rijden en te lui zijn om te laden of te lossen.  Wat maar weinig mensen beseffen is dat vrachtwagenchauffeurs van alle markten thuis moeten zijn. Behalve topografie en autotechniek is het kunnen bijhouden van verschillende vormen van registratie ook van groot belang, Het bijhouden van je rij-, rust- en werkuren, en ook je pauzes, ten behoeve van de rijtijdenwet is van groot belang om niet iedere keer met oom agent af te hoeven rekenen. Het in de gaten houden van bijvoorbeeld je brandstofverbruik, bandenslijtage en oliepeil en dergelijke is ook belangrijk om niet onderweg met panne te komen staan. Het juist kunnen invullen van de vrachtdocumenten en de kennis welke documenten je voor welke vracht nodig hebt kan je ook veel hoge boetes besparen. Het spreken van één of meer vreemde talen kan je boetes en uren wachttijd schelen. In het koel transport is het een pré  als je kennis hebt van bederfelijke goederen. Wat kun je samen laden en wat niet (bijvoorbeeld ivm geuroverdracht), wat mag je wel snel koelen en wat niet. Het bijhouden van een koelregistratie. Het bijhouden van je gewerkte uren, want niet iedere baas houdt zich altijd precies aan de regeltjes en dan nog eventueel de vereiste administratie van de opdrachtgever.  Ik denk dat er nog wel een aantal collega’s uit andere takken van het transport zijn die deze lijst kunnen aanvullen met extra administratieve of controlerende werkzaamheden die niet direct iets met het besturen van een vrachtwagen te maken hebben.

Onlangs zag ik een tweet langskomen waarin stond dat weerstand ontstaat als iets ons de weg belemmerd. Je wilt door, rijden met die handel, maar wat heb je er aan als die handel niet of niet goed bij de klant aankomt? Als een bedrijf de lat op een bepaald niveau legt, is het goed om er naar te streven om dit niveau te bereiken. Soms ligt de lat iets te hoog, maar het gaat vooral om de doelstelling. Je kan het ook als een spel zien. Je probeert iedere keer het hoogst aantal punten te bereiken, maar je kan niet altijd winnen. Het streven naar kwaliteit is al een kwaliteit op zich. Je kan natuurlijk ook denken, het zal me mijn reet roesten, maar dat gaat vaak ten koste van de goede naam van het bedrijf waar je voor werkt, ten koste van de opdrachtgever maar ook ten koste van je eigenwaarde op de lange duur. Als je altijd half werk levert heb je nooit eer van je werk volgens mij. Dus ik laat de weerstand maar voor wat het is en ik ga morgen weer met volle moed beginnen aan het zorgvuldig bijhouden van de temperatuurregistratie. Als het werk alleen maar leuk was zou je er voor moeten betalen, zeker in deze tijd waar alles geld lijkt te kosten.
Werk ze allemaal en namaste,
Peter,
Zenchauffeur

Alles is anders, waar ik gewend was dat efficiënt rijden mijn belangrijkste taak was, is nu snel en zorgvuldig laden mijn belangrijkste speerpunt. Op een afstand van 800 kilometer maakt het weinig uit of je tien minuten langer aan het laden bent, of dat je bij de klant wat pallets om moet rijden omdat ze dan steviger staan. Doe je dagelijks twee of drie rondjes rond de kerk en werk je met schotten waarmee je diverse temperatuurzones creëert dan wordt het een ander verhaal. Je krijgt een lijst waaruit je kunt opmaken wat je moet laden en begin er maar aan. De producten staan in verschillende hallen op genummerde sporen. Iedere hal heeft een andere temperatuur, en de pallets mogen alleen van de warme naar de koudere loodsen gereden worden en niet andersom. Om tijd te besparen is het zaak om bij de juiste hal aan te dokken en soms moet je op verschillende dokken laden. Heb je er bijvoorbeeld voor je laatste filiaal gekoelde producten bij, dan moet je die eerst laden. Deze mogen niet via de AGF-hal (aardappelen, groenten en fruit) en zeker niet door de hal waar de ongekoelde producten staan.
Dus zoek het maar uit, ‘s morgens tegen vieren krijg je een lijst waarop staat voor welke filialen je moet laden en waar je pallets staan.

Nu heb ik in de loop der jaren een redelijk inzicht gekregen hoe ik kan laden, 33 europallets (80×120 cm), 26 blokpallets (100×120 cm) of 24 grote blokpallets (105/110×120 cm) passen er in een trailer. Het combineren hiervan kost soms wat rekenwerk, maar ook daar krijg je in de loop der jaren wel wat inzicht in. Verder heb ik geleerd hoe je hangend vlees het beste kunt laden, maar die kennis is nu niet aan de orde. Het werk wat ik nu doe heeft nog wat andere maten om rekening mee te houden. Een Düsseldorfer-pallet (60x80cm), plantenkarren (135×56,5 cm) en display-palletjes waarvan ik geen idee heb wat de maten zijn, maar ze zijn kleiner dan een dusseltje. Met de slaap net uit je ogen krijg je die lijst in je handen en mag je zorgen dat het allemaal gaat passen. De tussenschotten nemen ook nog extra ruimte in, met één schot dicht gaan er net 33 europallets in, maar verlies je een paar centimeter omdat de pallets niet helemaal aansluiten doordat de dozen wat oversteken dan past het niet. Met twee schotten dicht kan je er 32,5 europallet in kwijt, wat inhoudt dat je ergens drie dusseltjes naast elkaar moet zetten. Het is ook van belang dat je rekening houdt met de hoogte en het gewicht van de pallets, een zware hoge pallet moet je natuurlijk niet naast of achter een lage of hele lichte pallet zetten zonder dat je daar een stang tussen zet.

Er wordt dus een behoorlijk appèl gedaan op mijn rekencapaciteiten en ik krijg regelmatig het gevoel dat ik daar in ernstig faal. Mijn rekenspieren heb ik de afgelopen jaren niet erg getraind en waar hoofdrekenen altijd een makkie was begint het nu soms te kraken als ik veel moet nadenken. Maar net als mijn beenspieren die nu af en toe moord en brand schreeuwen verwacht ik dat dit gewoon een kwestie van opnieuw trainen is. Zoals je een buikje krijgt als je wat ouder wordt gaan ook andere zaken achteruit als je ze niet bijhoudt. Het is volgens mij helemaal niet verkeerd om zo af en toe eens heel wat anders te gaan doen dan je gewend bent, om zodoende niet vast te roesten in één bepaalde stand. Het brengt ook veel onzekerheid met zich mee, kan ik dit wel, is dit wel de juiste keuze geweest, doe ik het wel goed? Door zen heb ik deze onzekerheid leren accepteren voor wat het is. Je ego wil graag dat je het idee hebt dat je ergens goed of liever nog de beste in bent, maar accepteren dat je het nog moet leren valt niet altijd mee. Liefst zou ik zeggen: kijk, ik kan het, en nog goed ook, maar als het dan even niet goed gaat bekruipt me het gevoel dat ik faal. Lange werkdagen, vroeg opstaan en een zekere tijdsdruk zorgen ervoor dat in combinatie met die onzekerheid de risico’s op fouten altijd op de loer liggen. Ik heb geleerd minder aandacht aan die fouten te geven. Als je te veel blijft hangen bij een bepaalde fout dan struikel je over het volgende risico en het daarop volgende enzovoort. Oplossen, loslaten en weer verder, kun je het niet oplossen, vraag je het een ander of accepteer het en ga weer door.

Ondanks dat het momenteel erg druk is in mijn leven, maak ik tijd vrij om aan mezelf te besteden. Ik heb gisteren mijn voeten eens goed laten masseren en vanavond ga ik naar hot yoga om zo alle spieren weer lekker los te krijgen, morgen weer naar zen les om de innerlijke flexibiliteit weer wat te trainen. Je lichaam is de tempel van de geest zeggen ze weleens. Het is belangrijk om goed voor je lichaam te zorgen zodat je geest ook meer rust kan vinden. Op naar weer een uitdagende nieuwe dag, met volle moed en vol vertrouwen.

Tot de volgende blog Namasté,
Peter,
Zenchauffeur.

Donderdag donderden we met veel geweld weer terug in de werkelijkheid. Mijn nieuwe baas gebeld, ik mocht vrijdag meteen aan de slag, 4:00 uur beginnen. Mijn zus belde dat ons moeder al meer dan een week in het ziekenhuis lag, ze had gevraagd om ons niet in te lichten zodat we een onbezorgde vakantie zouden hebben. Mijn oudste dochter had ons gevraagd om donderdag avond te komen kijken naar het appartement waar ze tijdens onze vakantie ingetrokken waren, en of we gelijk de wasmachine maar mee naar boven konden nemen. Tijdens een whatsApp-gesprek kreeg ik het vermoeden dat er iets niet lekker zat. Toen ik het vroeg bleek de bank een maand later geleverd te worden en dat de eettafel helemaal niet meer kwam, en eigenlijk zat ze er een beetje doorheen. Omdat mijn jongste  dochter een maand of drie, vier op onze zolder gaat wonen voor ze de wijde wereld in willen trekken en ze hierbij de kamer van onze oudste dochter inpalmt als woonkamer, kwam het idee bij me op om maar meteen een bank te gaan halen bij de kringloopwinkel. Op die manier kan ons Dominique voorlopig ergens op zitten in haar nieuwe huisje, en heeft Hélène er straks ook nog plezier van. Voor €22,50  waren we klaar, nog €3 voor een paar kussentjes en ik had weer twee blije dochters. ’s Avonds nog even bij ma op bezoek in het ziekenhuis geweest en zo vroeg mogelijk mijn mandje in want ik moest vroeg op.

Mijn taak bij  JLN is het bevoorraden van verschillende Lidl-supermarkten in de regio. ’s Morgens tussen 3 en 5 uur laden op het DC in Etten-Leur en dan lossen bij 2 à 3 filialen en dat 2 of 3 keer per dag. Voor de vakantie was ik een keer met Maikel en een keer met Corné meegereden om te zien hoe het allemaal werkt. Toen de planning vroeg of ik het nu alleen kon zei ik dapper, dat zal wel lukken, met de ondersteuning van Maikel of Corné durf ik dat wel aan. Poeh, in de loop van de week ben ik tot het besef gekomen dat ik de lat wel weer aardig hoog heb gelegd. Als internationaal vrachtwagenchauffeur heb ik geleerd om zoveel mogelijk dingen zelf op te lossen. Omdat je op lange afstanden rijdt komt dat niet op een kwartiertje. Bij dit werk moet je volgens mij meer in minuten denken. Iets te lang denken hoe je het nu gaat doen zorgt er voor dat je buiten de berekende tijd komt. Ik heb me voorgenomen om daar de eerste weken niet naar te kijken, de eerste weken begin ik gewoon eerder en werk ik maar wat langer door in mijn eigen tijd, ik doe het liever langzaam en goed dan zo snel mogelijk maar met veel fouten en schades tot gevolg. Doordat alles nieuw is, een andere vrachtwagen, een boordcomputer, een trailer met verschillende temperatuurzones en het systeem bij Lidl, gaan er toch wel dingen mis. Gelukkig geen schades gereden, wel wat foutjes gemaakt. Het mooie is dat je er hier niet meteen voor afgekraakt wordt zoals bij mijn vorige baas. Niet te veel over zeuren, oplossen en weer doorrrr, daar houd ik wel van. Het zal niet te vaak moeten gebeuren natuurlijk, dan zullen ze er waarschijnlijk wel wat van zeggen.  

In de loop van de week zag ik het beeld dat ik nu zeeën van tijd zou hebben voor mijn hobby’s langzaam vervagen. Ik ben dinsdag wel naar hot yoga gegaan, maar daarna was ik echt op. Mijn plan om iedere dag (gezond) te gaan koken is ook meteen in duigen gevallen. Het lijkt me nu wijs om die ambities maar even in de koelkast te zetten en me eerst even te concentreren op het goed uitvoeren van mijn werk. Gewoon per dag bekijken wat mogelijk is. Al met al is het me goed bevallen, als er wat meer regelmaat in komt wordt het vanzelf minder vermoeiend. Dan kan ik gewoon gaan werken om te leven in plaats van leven om te werken zoals ik de afgelopen dertig jaar heb gedaan.

In de loop der jaren heb ik drie verschillende groepen aangemaakt op Facebook, één groep voor gekkigheid, één groep om elkaar te ondersteunen of elkaar te ontmoeten bij wegrestaurants of routiers en één voor de sporters onder ons. Na een paar keer vragen kon ik niemand vinden die de animo had om dit over te nemen. Omdat er toch dankbaar gebruik van gemaakt wordt kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om de groepen dan maar te verwijderen. Van de andere kant wil ik niet constant bezig zijn met de perikelen van mijn ex-collega’s. de sportgroep heb ik maar in de schoot geworpen van de meest sportieve collega die ook nog verstand van Facebook heeft, de andere twee heb ik in beheer gegeven van mijn alter ego Pierre Routier. Een Facebook-account op mijn oude telefoon dat ik ooit eens aangemaakt heb om mee te kijken in Franse Facebookgroepen.  Het allermoeilijkste vond ik het loslaten van de Voesenek koel- en vriestranssportpagina. Gelukkig was er wel een collega die deze pagina wil gaan beheren, want ik heb daar heel wat tijd in gestoken. Veel mensen zien die pagina als de officiële bedrijfspagina, helaas hebben de gebroeders Voesenek helemaal niets met Facebook.

Op weg naar mijn vakantieadres ben ik verschillende (ex)collega’s gepasseerd. Stiekem kriebelt er dan toch nog iets. Stiekem zit er ook nog een zekere trots, ondanks dat ik er geen deel meer van uitmaak. Maar het feit dat ik na drie weken rust pas begin toe te komen aan het afsluiten van bepaalde zaken doet me ook wel beseffen dat ik een goede keuze heb gemaakt. Veel te lang heb ik in een soort waas , op de automatische piloot geleefd. Bijna weekend, bijna vakantie, bijna pensioen…. uuuh zo wil ik niet leven. Ik wil graag plezier in mijn werk hebben. Toen ik bij Voesenek begon was het werk een stuk zwaarder, maar die uitdaging vond ik geweldig. Soms had ik er wel wat moeite mee, bijvoorbeeld wanneer ik op zondag mijn gezin moest verlaten, maar eer ik Meer dan voorbij was had ik het prima naar mijn zin. Voor alles staat een tijd, en dat is voor iedereen verschillend denk ik. Afscheid nemen is niet altijd makkelijk, de houding van mijn vorige baas is zo zakelijk dat ik daar geen moeite van heb ondervonden. Afscheid nemen van het leven als internationaal vrachtwagenchauffeur, en van mijn collega’s daarentegen is een ander verhaal.

Vandaag zat ik aan het strand een beetje te mediteren. Ik zag de golven komen en gaan. Het idee kwam bij me op dat je de zee met zijn golven wel kunt vergelijken met je gedachtenwereld. De ene keer is de zee wild, de andere keer is hij rustig en heeft hij zelfs een kalmerende werking. Als je op het strand zit kun je de gedachten net als de golven zien komen en gaan zonder dat ze je iets doen. Je kunt ze zien, ruiken en voelen, maar je gaat er niet in mee. Ga je de zee in, dan doen de golven wat met je. Ze bepalen hoe je loopt, duwen je heen en weer en soms wordt je zelfs overdonderd. Zolang je voet aan de grond hebt is dat prima, en als je er in mee gaat kan het wiegen van het water je een ontspannen gevoel geven en zijn de golven groter dan is het vaak uitdagend om er op het juiste moment in te springen. Zolang je voet aan de grond hebt is er een gevoel van controle. Voor ervaren zwemmers is dieper gaan geen probleem. Je houdt rekening met de golven, soms zwem je er overheen, soms houd je de adem in en wacht je tot de golf voorbij is terwijl hij over je heen komt.  Als de golfslag zwaarder wordt is het belangrijk om te voelen wat er gebeurt. Als je de zee niet voldoende kent dan ben je een potentieel slachtoffer van de stroming.  Ooit heb ik al eens een dikke Duitser uit de stroming moetn redden en ik zelf had het op dat moment ook niet erg breed.

Voor mijn gevoel ben ik in mijn vorige baan iets te ver de zee in gezwommen voor mijn doen. Iets te veel ballast meegenomen om op een goede manier de golven te trotseren. Veel van die ballast heb ik vandaag losgelaten. Ik zit weer op het strand en kijk naar de golven. Ze komen en ze gaan zoals ze al eeuwen doen, en zoals ze waarschijnlijk nog wel eeuwen zullen blijven doen. En ik geniet ervan.

Tot de volgende blog Namasté,

Uiteindelijk werd ik het beu, de natuurlijke roep naar voortplanting hielp me beseffen dat dit een doodlopende weg was. Korte tijd nadat ik mijn leven weer op de rails had ontmoette ik Jeanet. Een mooie blonde jongedame met overal de juiste rondingen, ik was meteen verkocht. Binnen een paar maanden woonden we samen en een jaar later gingen we met knallende ruzie uit elkaar. Het heeft drie dagen geduurd voor we allebei beseften dat we niet zonder elkaar kunnen. Niet lang daarna kochten we een huis en begonnen we een nestje te bouwen. We hadden al een tijdje vadertje en moedertje gespeeld met als surrogaatkinderen twee poezen en dat smaakte naar meer. Nadat we in den echt verbonden waren zijn we gaan reproduceren. Drie koters binnen vier jaar. De enige natuur die ik toen zag was de tuin en veel poep, plas en kots. Toen ze wat groter werden gingen we regelmatig naar de Asterdplas, een natuurzwemplas in de buurt. Het meeste groen dat ik daar zag waren de flesjes waar dat heerlijke gerstenat in zat wat mijn goede buur en ik ons daar lieten welgevallen.

Toen onze kinderen nog wat groter waren gingen we regelmatig naar het bos. Zin of geen zin, iedereen moest mee omdat ze te jong waren om alleen thuis te blijven. Tot we op een dag naar het bos gingen en ineens een bokkende puberdochter kwijt waren. Wij zoeken, in de gedachte dat ze zich verstopt had, tot mijn jongste dochter zei dat ze tegen haar had gezegd dat ze naar oma ging. Oma woont zo’n drie kilometer van het bos, en dat hadden we nog nooit gelopen. Gelukkig hadden we toen al een mobiele telefoon, dus oma ingelicht en gevraagd of ze ons kon bellen als onze dochter inderdaad bij haar aangekomen was. Voor de zekerheid een rondje rond het bos gereden en toen richting oma. Alle bermen en paden afgetuurd hebbend kwamen we aan bij oma zonder dat de telefoon over was gegaan. Lichtelijk in paniek belde ik aan bij mijn moeder. Mijn moeder deed open met een brede glimlach en ik moest beloven dat ik niet kwaad zou worden, per slot van rekening had mijn dochter het niet van een vreemde… Pfffft, wat een opluchting, maar dat was volgens mij de laatste keer dat we met het gezin naar het bos zijn geweest.

Toen de kinderen wat zelfstandiger begonnen te worden, begon mijn leven in de weekenden weer een beetje in het oude patroon te vervallen. Werken, feesten slapen en weer door.. Omdat ik door de week steeds meer vrije tijd kreeg, liep dat patroon langzaam maar zeker steeds vaker zowat de hele week door. Iedere dag achter de laptop met een biertje en wat te snaaien films en series kijken. Soms haast complete seizoenen achter elkaar, man wat deprimerend. Soms kon ik me er met goed weer nog wel eens toe zetten om te gaan wandelen of te gaan hardlopen, maar daar ontbrak me nog al eens de fut voor.

Vanuit zen ben ik gestimuleerd om wat vaker bewust de natuur in te gaan. Wat zie ik, wat hoor ik, wat ruik ik, wat voel ik? Ineens zag ik de bomen weer die het bos vormen,in plaats van die dikke groene streep langs de snelweg. Bijzonder om te zien hoe je zintuigen scherper worden als je ze bewust gebruikt. De afgelopen weken heb ik het geluk gehad om regelmatig in een mooie bosrijke omgeving vroeg stil te staan. Zelfs als het lichtjes regent is het lekker in het bos. Ik ben de afgelopen weken weer helemaal tot rust gekomen, ik zou bijna gaan twijfelen of ik wel wil stoppen met dit werk. Misschien hoopt mijn baas daar ook op, helaas voor hem blijf ik bij mijn keuze.

Afgelopen zondag was ik vrij. Ik had ergens gezien dat er door enkele zenscholen uit de regio een stille meditatiezondag georganiseerd werd in natuurgebied de Kampina. Mijn vrouw zou toch de hele dag aan de gang zijn met voorbereidingen voor het Brakkenfestival in Breda. Een evenement waar ouders hun kinderen heel de week naartoe kunnen brengen in de eerste week van de schoolvakantie, iets waar ze al vijftien jaar als vrijwilliger aan meewerkt. Toen ik vrijdag wist dat ik zondag vrij zou zijn heb ik meteen een mailtje gestuurd naar Walter Jacobs, een sympathieke zenleraar waar ik nog bij in de klas heb gezeten toen hij nog les gaf in Breda.

Zondagmorgen om kwart voor negen hadden we afgesproken op de parking bij de huisvennen. Walter stond ons al op te wachten en uiteindelijk waren we met ongeveer dertig man. Guido had de route uitgestippeld, en ging voorop. We hadden uitleg gekregen dat we vier keer vijfentwintig minuten zouden mediteren op vier verschillende locaties. De verplaatsingen zouden als loopmeditatie fungeren. Ik was nooit eerder in de Kampina geweest, ik stond verbaasd van de variatie in de begroeiing. De eerste zit was op een heuvel waar bovenop gletsjerstenen waren opgestapeld en waar we uitkeken over een klein vennetje. Je hoort de vogeltjes fluiten, de wind door de bomen ruisen en er komen af en toe vlagen van die typische boslucht voorbij, voor je het weet zit je te dagdromen. De tweede zit was onder de bomen aan de rand van een groot ven. Af en toe viel er wat uit de bomen of er liep iemand vrij luidruchtig te praten aan de overzijde van het water, opmerken en weer terug naar je ademhaling. De derde locatie was midden op de hei met uitzicht over een dalletje. Guido en Walter maakte hier van de gelegenheid gebruik om  het gebeuren op de gevoelige plaat vast te leggen. Dit was voor mijn gevoel wel de meeste winderige plek. De laatste locatie was in een wei met gele bloemen; op een stuk zonder bloemen vormden we een grote cirkel en mediteerden we voor de vierde en laatste keer. Na de meditatie dronken we thee en gingen we in ganzenpas weer terug naar de parking. Een bijzondere ervaring, zo met een groep van ongeveer dertig vrijwel onbekenden in stilte niks gaan zitten doen in de vrije natuur. Had je me dit vijf jaar geleden voorspeld dan had ik je voor gek verklaard. Nu zeg ik, wanneer gaan we weer?

Bedankt Guido en Walter voor deze mooie ervaring,

Tot de volgende blog, Namasté,

Door de laatste nachtritten is er een soort van storing in mijn slaapritme ontstaan. Na een uur of drie werd ik wakker en dan kon ik het eerste uur niet terug in slaap komen. Overdag onder het rijden kreeg ik dan weer slaap. Ik deed dan wel eens een dutje, even een kwartiertje met mijn hoofd op het stuur. ‘s Avonds kon ik dan weer niet in slaap komen. Een paar blikjes bier konden me dan wel helpen, maar ‘s nachts begon het cirkeltje weer opnieuw.

Het is voor mij ondertussen duidelijk geworden dat ik moet gaan stoppen met deze manier van leven. Het is best moeilijk om aan jezelf toe te geven dat je iets niet meer aankunt. Bijna twintig jaar heb ik dit volgehouden, maar het werkt niet meer. Misschien heb ik te veel ambities buiten mijn werk zoals mijn baas eens tegen mij zei, maar ik leef niet om te werken, ik werk om te leven. Mijn baas heeft meestal tijd voor een gesprek op de zaterdagen. Omdat ik zaterdagochtend zenles heb, kan ik hem dus eigenlijk alleen zaterdagmiddag aan zijn jas trekken. Het was mijn bedoeling om een gesprek te hebben over mijn probleem met de nachtritten en de onregelmatigheid en om te kijken wat de alternatieven waren. Dat gesprek is er niet van gekomen. In de tweeënhalf uur tijd dat ik zat te wachten tot hij tijd had heb ik zitten praten met een collega die als mentorchauffeur bij een klein familiebedrijfje heeft gewerkt, maar moeite had met de lange dagen en het vroege opstaan. Het werk dat hij beschreef sprak me enorm aan, en  het feit dat het een klein familiebedrijf is vind ik ook een pre. Toen ik bij Voesenek begon was het ook een klein familiebedrijf en ik herinnerde me dat ik bij de sollicitatie als een van de motivaties waarom ik bij hen aan de slag wilde, had aangegeven dat ik niet graag een nummer ben. Op dat moment besefte ik dat ik ondertussen toch een nummer ben geworden bij de firma.

Ineens was het duidelijk, ik ga het anders doen. Vanuit mijn gevoel heb ik toen besloten dat ik klaar ben met dit werk en dit bedrijf. Ik heb zoveel energie in dit bedrijf gestoken, en ik ben uiteindelijk gewoon een nummer. Het werkt voor mij niet om mijn baan uit te voeren zonder passie. Voor mij is het belangrijk het gevoel te hebben dat ik deel ben van iets goeds. Niet zomaar knaken cashen, maar goed werk leveren, iets waarvan je blij kuntzijn dat er je een deel van uitmaakt. Dat ben ik helaas ergens in de laatste maanden kwijtgeraakt. Ik heb met liefde en plezier de Facebookpagina van de firma opgericht en onderhouden. Het was eigenlijk mijn bedoeling een website te bouwen voor de collega’s , maar dat groeide me op het laatst boven de pet. Om toch informatie met elkaar te kunnen delen heb ik een aantal geheime Facebook-groepen aangemaakt en onderhouden, een voor serieuze uitwisseling van route- en klanteninformatie, een onzingroep en een groep waarin de sportievelingen onder ons wandel- en hardlooproutes kunnen uitwisselen en elkaar kunnen motiveren. Dit alles telt niet mee bij de firma.

Dus voor mij de grote vraag, wat is de waarde van mijn loyaliteit? De beslissing om weg te gaan was snel genomen. De afspraak voor de sollicitatie was snel gemaakt. De impact van de beslissing, die ik vanuit mijn hart gemaakt heb, op mijn ratio was een ander verhaal. Als je erover na gaat denken beginnen de twijfels. Heb ik wel de juiste beslissing genomen, of komt het door mijn vermoeidheid dat ik hier nu weg wil? Wat heb je straks nog aan je kennis en ervaring? Ik ken beter de weg in Frankrijk dan in Nederland. Laat ik mijn baas nu in de steek? Gaan we het financieel wel rond kunnen breien straks? Wat als het tegenvalt? Allemaal gedachten, en gedachten zijn illusies, je hebt ze per slot van rekening ook maar bedacht. Iedereen creëert zo zijn eigen wereld en zijn eigen waarheden. Dat doorzien is al een stap in de goede richting, het loslaten van die illusies is een veel grotere stap. Het loslaten lijkt makkelijker als je iets hebt om je tegen af te zetten. Ondanks mijn groeiend inzicht trapte ik toch weer in deze val. Ik begon me aan alles wat er gebeurde te ergeren. Het bedrijf kreeg weer overal de schuld van en dat was dan ook de oorzaak dat ik geen motivatie had om te sporten, mediteren, mijn huiswerk te maken en mijn blog te schrijven. Het is dan makkelijk om in het oude patroon terug te vallen, een biertje open te trekken en je beklagen hoe slecht je het hebt. Jammer weer.

Gelukkig ben ik dit gedrag zo weer beu en heb ik de kracht om mezelf aan mijn nekvel op te pakken en een trap onder de kont te geven. Nog een maandje werken en dan een maand vrij. Ik heb me voorgenomen de biertjes even in de koelkast te laten staan en weer een flink aan de gang te gaan met meditatie, sport en ontspanning in een gezondere vorm. Het is heel bijzonder te zien hoe de dingen ineens een positieve wending kunnen nemen als je de juiste instelling hebt. Deze week loopt ineens heel bijzonder. Ik sta de hele week als vroeg stil in mooie gebieden. Maandag heb ik heerlijk gewandeld in het prachtige Gelderland. Vanuit Varsseveld ben ik via Duitsland naar het Franse Lorraine vertrokken. In Folschviller heb ik na het eten een fijne wandeling in het nabij gelegen bos gemaakt en daar ook nog even gemediteerd op een met mos begroeide boomstronk. De volgende morgen was ik vlot gelost en kon ik een dagje eerder laden in Recogne, met een vrachtje voor Belgisch Limburg alwaar ik om 15:00 uur op een prachtige parking aan de bosrand kon parkeren voor de nacht. Omdat ik wist dat ik niet eerder dan de volgende morgen zou kunnen lossen had ik van tevoren op googlemaps al gekeken wat er te doen was in de regio. Niet ver van de fabriek is de dam van Gileppe, een mooi uitstapje voor de namiddag. Na het eten ben ik nog even het bos naast de parking ingewandeld en heb daar wederom op een boomstronk zitten mediteren. Zo kom je wel weer tot rust. Ik zou bijna gaan twijfelen of ik dit wel wil gaan verruilen voor rondjes rond de kerk.

Nog drie weken na dit weekend. Typisch dat je pas wanneer er iets gaat veranderen beseft hoe prettig sommige dingen kunnen zijn. Toch vind ik het prima zo, de voordelen wegen niet meer op tegen de nadelen. Het ligt aan mij, mijn leeftijd en mijn ontwikkeling dat ik toe ben aan iets anders. Mezelf tegen dit werk afzetten heeft geen zin, dat besmet de mooie herinneringen. Ik heb een keuze gemaakt, ‘nieuwe rondes, nieuwe prijzen’, zoals ze op de kermis roepen. ‘Elk voordeel heb zijn nadeel’ zoals Cruyff dat zo mooi kon zeggen.  We gaan er gewoon aan beginnen.

Tot de volgende blog, deze keer iets sneller denk ik, Namasté,

Het laatste jaar had ik het daarbij nog eens erg druk met een uit de hand gelopen verbouwing. Die maanden heb ik een gemiddelde van vier uur slaap per dag aangehouden. Ik kan me nu niet meer voorstellen hoe ik het zou kunnen volhouden. Als ik vakantie had, was ik de derde dag meestal niet te genieten. Ik denk dat het een soort Jetlag was.

Toen ik in het internationale koeltransport terechtkwam was het een groot voordeel dat ik niet veel slaap nodig had. In het begin rommelde we wat met de schijven en tijdens onze nachtrust moesten we volle vrachten hammen helpen lossen, daarna de plastic strips waar deze aan opgehangen waren schoonmaken en in een bussel binden, de vleeshaken ophangen en de trailer schoonspuiten. Met een beetje geluk kon je dan nog even een paar uurtjes slaap vatten, maar soms moest je ook meteen weer laden en terug richting Nederland. Dagen van 36 uur met hier en daar een hazenslaapje waren niet vreemd. Dat waren andere tijden, het was toen nog niet zo druk op de baan, en er heerste een andere mentaliteit onder de weggebruikers en de klanten. Iedereen kon toen nog lachen als je een foutje maakte en men hielp je dan vaker dan nu om het zo snel mogelijk op te lossen. Als je tegenwoordig een foutje maakt of even niet zo snel bent, dan staan ze je uit te lachen of uit te schelden. Iemand even helpen is blijkbaar ook geen optie meer. Als het ergens een beetje krap is om voor het dok te kunnen manoeuvreren, dan jagen ze je eerder op dan dat ze even meekijken of het wel goed gaat. Iedereen heeft het graag over de capriolen van de Oostblokchauffeurs, maar ze zullen niet even een handje helpen door te gidsen. Toen ik net mijn opleggerrijbewijs gehaald had lukte het mij ook niet altijd zo een-twee-drie. Ik was dan blij als er af en toe iemand meekeek of het wel goed ging.

Slaap is noodzakelijk voor je geestelijk en lichamelijk herstel. Meditatie kan je helpen mentaal sneller te herstellen, maar slaap blijft van groot belang. Fysiek is het werk niet meer zo zwaar als voorheen, maar bijvoorbeeld van je ogen wordt wel veel gevergd als je ze niet regelmatig kunt sluiten. Het is mijn ervaring dat je door een slaaptekort makkelijk je balans kwijtraakt, het gaat ook ten koste van je ruimtelijk inzicht. Ik word vaak erg ongeduldig en mijn lontje wordt weer wat korter. Afgelopen week ben ik bij mijn laatste klant een half uur aan het prutsen geweest voor ik voor het dok stond. Ik heb toen een paar foto’s gemaakt om op de planning aan te geven hoe small het daar was. Toen ik de volgende ochtend na een redelijke nachtrust die foto’s nog eens bekeek, begreep ik niet wat het probleem nu is geweest. Als het slaaptekort groter wordt, kunnen er vreemde dingen gebeuren. Zo ben ik in een duister verleden al eens flink in de ankers gegaan voor een vuilnisbak die midden op de weg stond. Het was midden in de nacht op een driebaansweg bij Le Mans en gelukkig was er op dat moment geen verkeer. Ik moet er nog regelmatig aan denken als ik er langs kom in de nacht.

Strengere regels en controles en ook hogere boetes hebben er voor gezorgd dat we nu vaker en langere rustperiodes hebben. Dit werkt niet altijd in mijn voordeel is mijn ervaring. Als wij een nachtrit hebben vertrekken we meestal rond een uur of acht, negen in de avond en lossen we bijvoorbeeld in de ochtend een aantal klanten op de markt (Rungis/Parijs) en gaan dan door richting Bretagne of een stukje terug richting Nord Pas Calais. Daar lossen we dan nog een paar klanten en dan tegen de middag gaan we naar bed. Vroeger kwamen we de dag dat de vrachtwagen uitgelost en geladen werd in de nacht of de ochtend binnen vanuit Frankrijk, en dan sliep je thuis overdag en kon redelijk uitgerust op pad. Tegenwoordig ben je vaak de avond tevoren al thuis. Lekker natuurlijk, maar je slaapt in de nacht en ik ben dan de volgende morgen meestal rond een uur of acht al wakker. Ik ga dan wat sporten en wat klusjes doen en na het eten pak ik meestal nog een uurtje slaap. Het is volgens mij niet mogelijk om vooruit te slapen, dus het wordt doorgaans een hele lange dag. Meestal pak ik in de nacht nog een uurtje slaap als ik pauze moet nemen, daar red ik het wel mee tot de ochtend. Als ik dan eindelijk stil sta om mijn rust te maken slaap ik meestal een uurtje of vier en dan is het over.

Voorheen was ik me er niet zo van bewust wat dit met mijn concentratie doet. Misschien omdat ik nu met dingen bezig ben die meer concentratie vragen, misschien omdat ik het door de meditatie bewuster voel en ervaar, misschien omdat ik ouder aan het worden ben, wie weet. Ik probeer de tijd te vullen met nuttige bezigheden zoals hardlopen of wandelen, maar soms ontbreekt het me gewoon aan motivatie. Als ik daarna weer een langere poos moet rijden breekt het me vaak op. na een uur krijg ik slaap. Maar dan moet je door, je hebt lang genoeg gerust en de afspraken zijn weer gemaakt met de klanten; dus gaan met die banaan. Overigens ben ik nu wel zover dat ik lang voor ik vuilnisbakken of olifanten op de weg zie een dutje ga doen. Dan maar te laat bij de klant, altijd beter dan helemaal niet.

Het grote probleem van het overdag slapen is dat je lichaam weinig of geen melatonine aanmaakt als het licht is. Melatonine is het stofje wat je slaperig maakt als het donker wordt. Je kunt dit in een lage dosis kopen bij de drogist, een hogere dosis kan via de dokter. Soms helpt het, maar je betaalt ongeveer een euro per pilletje en dan werkt het eens niet altijd. Ik heb al van alles geprobeerd. Een volle buik maakt slaperig, na de seks vat je de slaap ook makkelijker, maar ja, mijn vrouw kan niet iedere keer mee, en het alternatief… Alcohol helpt goed om in slaap te komen, maar heeft als nadeel dat je eerst je roes uitslaapt voor je werkelijk gaat rusten. Goede donkere gordijn, standkachel en airco zijn allemaal hulpmiddeltjes die aan een betere slaap kunnen bijdragen, maar een echte goeie oplossing heb ik nog steeds niet gevonden. Tja, geen nachtritten meer, maar wat mijn baas daar van zegt

Ik denk dat er veel ongelukken voorkomen kunnen worden door een goede nachtrust. Bewust omgaan met slaap is denk ik iets waar de regels niet goed in voorzien. Als ik bijvoorbeeld in plaats van één uur drie uur pauze neem in de nacht, dan kom ik in de knoei met mijn diensttijd. Het zou mooi zijn als daar wat meer flexibiliteit in zat. Maar ja, wij bedenken de regels niet, we moeten er alleen maar naar leven.

Tot de volgende blog maar weer, Namasté,
Peter,
zenchauffeur

In verschillende landen geldt er op feestdagen een rijverbod waar slechts enkele uitzonderingen op zijn. Onder andere vervoer van bederfelijke goederen en luchtvracht mogen gewoon rijden. België en Nederland hebben geen rijverbod op feestdagen.

Het was voor mij dus van belang om op tijd Frankrijk uit te komen. Omdat ik ondanks de standairco niet lang kon slapen en daarom maar een fikse wandeling gemaakt had, was ik na het eten eigenlijk rijp om mijn bed in te duiken. Omdat dit in zou houden dat ik dan de hemelvaart door zou moeten brengen op een afgelegen industrieterreintje zonder sanitaire voorzieningen, zag ik dit niet als een optie. Nu kennen we wel een trucje om de gendarme om de tuin te leiden, gewoon de koelmotor aanzetten, maar als er een slimmert bij zit die de vrachtbrief goed leest ben je dubbel de sjaak. Mijn plan, zsm het land uit en dan mijn mandje opzoeken.

Luxemburg zag ik niet als mogelijkheid, daar staat het gegarandeerd vol. Vaak staan daar met zulke dagen de vluchtstroken kilometerslang volgeparkeerd. Via Longwy op grens bij Athus was mijn beste optie, leek mij. Helaas was ik niet de enige die er zo over dacht. Alles volgeparkeerd, de industrieterreinen en de parkeerplaatsen van de centre commerciale inclusief. Die kans zat er in natuurlijk, maar niet getreurd, ik mocht nog ruim anderhalf uur voor ik pauze moest nemen. de slaperigheid begon me nu toch wel parten te spelen. De ene na de andere parking op en weer af, zelfs op het gras stonden er vrachtwagens geparkeerd, niet te filmen. Of misschien toch? Goed idee, zo kan ik de lezers van mijn blog die niet zelf iedere dag op de baan zitten een idee geven wat voor een rommeltje het vaak is. De grootste rotzooi heb ik helaas niet kunnen filmen omdat het daar maar net zo breed was dat ik net niet met mijn spiegels tegen de geparkeerde vrachtwagens aanreed.

Op een zeker moment dacht ik mooi achter een aantal vrachtwagens te kunnen parkeren, maar bij nader inzicht bleken deze vooruit ingeparkeerd te staan, er achter parkeren zou hen dan blokkeren, geen slimme plek dus. Op naar de volgende, ondertussen ruim vier uur op de teller, de tijd begon te dringen. Yes, bij Wanlin staan de slagbomen van de  betaalde parking open. Vrije entree denk ik, mja dat zien we morgen dan wel weer, ik ben er eigenlijk wel klaar mee voor vandaag. Dan maar het risico nemen dat ik morgen moet afrekenen. De baas vind dat niet leuk, maar met het hele spul de berm in kost meer, denk ik.
Gek eigenlijk als je er over nadenkt. Een van de grondleggers van de Europese Unie is de vrije handel die er voor moet zorgen dat de economie verbetert. Maar als het gaat over degenen die de handel moeten vervoeren hebben ze allemaal hun eigen spelregels. Je zou denken dat je er als Unie vooral voor moet zorgen dat de transportkanalen zo gestructureerd zijn dat er geen nodeloos oponthoud is. Het huidige systeem loopt vast, en daarmee straks ook de handel. Als net als in Frankrijk iedere keer alles aan de kant moet, voldoet de infrastructuur bij lange na niet meer. Misschien moeten er eens een aantal van die ministers die hiervoor verantwoordelijk zijn een weekje meerijden met een internationaal vrachtwagenchauffeur. Er komen alleen maar meer wetten en regels bij die het voor chauffeurs en planners steeds moeilijker maken om niet af en toe de fout in te gaan. België bouwt gewone parkings om tot bewaakte (betaalde) parkings, terwijl ze ook nog eens tol heffen voor vrachtverkeer, en een deel van hun eigen transporteurs krijgt korting of ontheffing heb ik wel eens gehoord. In Duitsland is het op sommige trajecten ook onmogelijk om nog na een uur of acht in de avond te stoppen. zelfs de Franse tolwegen zijn niet meer berekend op zoveel vrachtverkeer. ‘s Nachts tussen Lille en Parijs is het bijna niet te doen om je drie kwartier pauze te nemen. Als je dan aangehouden wordt ben je overgeleverd aan de gratie van oom agent. Als je dezelfde taal spreekt heb je een streepje voor, gelukkig kan ik me aardig redden in de talen van de landen waar wij rondrijden. Laatst stond ik op een parking overdag mijn rust te maken. Ik was daar expres gestopt omdat het daar meestal vrij rustig is, maar na een paar uurtjes werd ik wakker van het kabaal.Ze waren er met zwaar materieel aan de gang om een of ander attractie voor de toeristen te bouwen. Dat er mensen liggen te slapen interesseert ze geen donder. dat zijn maar vrachtwagenchauffeurs. Maar als er dan ongelukken gebeuren… tja, dan zal de chauffeur wel met zijn telefoon bezig geweest zijn. De stress van de haast en de drukte alleen al zijn voldoende om iemand minder alert te maken. Als het dan ook nog eens onmogelijk gemaakt wordt om fatsoenlijk te slapen, dan zou je je kunnen voorstellen hoe soms een chauffeur soms iets over het hoofd ziet. Gezien het volume en het gewicht van het materiaal waar wij mee rijden, is een kleine fout vaak al genoeg voor een grote ravage. 
Ik hoop dat er binnen nu en niet al te lange tijd eens iemand wakker wordt in Brussel en beseft dat dit een Europees probleem is wat ook op datzelfde niveau opgelost moet worden. niet meer ieder landje zijn eigen regels, niet meer elk landje zijn eigen tol. Gewoon Internationale tolheffing voor het bouwen van een gedegen Europese infrastructuur met overal dezelfde regels, borden en tekens. Meer positieve aandacht voor de mensen achter het stuur die de handel van Europa op gang moeten houden. Gelijke monniken, gelijke kappen, internationaal transport volgens dezelfde regels, wetten, normen en waarden voor een gelijke beloning zou volgens mij een goed streven zijn. Maar of dat ooit gaat lukken zal mij benieuwen.

Al die tijd ben je dag en nacht onderweg om voor je gezin te zorgen en dan ineens is het over. Hoe moeilijk moet dit zijn voor de nabestaanden.
Iedereen gaat op een zeker moment dood, dat is de enige zekerheid in je leven. Ergens heb ik gelezen dat de Dalai Lama iedere morgen de vijf contemplaties van de Boeddha reciteert:

* Het is mijn natuur oud te worden. Er is geen weg om aan oud worden te ontsnappen.

* Het is mijn natuur ziek te worden. Er is geen weg om aan ziek worden te ontsnappen.

* Het is mijn natuur te sterven. Er is geen weg om aan de dood te ontsnappen.

* Alles wat voor mij waarde heeft en iedereen die ik liefheb verandert van nature. Ik zal van alles gescheiden worden, daaraan kan ik niet ontkomen.

* Mijn enige bezit is de uitwerking van mijn daden op lichaam, woord en geest.

De dood beangstigd mij niet, ziek worden wel. De dood is moeilijker voor de nabestaanden dan voor de persoon zelf. De weg naar de dood kan beangstigend zijn, een plotse dood is voor de persoon in kwestie volgens mij dus alleen maar een zege. Wat er na het overlijden gebeurt en wat je dan voelt of denkt is niet iets waar ik me echt mee bezig houd. Hoe om te gaan met een dergelijk verlies is voor iedereen anders, denk ik. Ik heb anderhalf jaar geleden mijn vader af moeten geven door kanker in zijn lever . Hij vond zelf dat hij een volwaardig leven had geleid en was nog graag wat langer gebleven, maar het mocht niet zo zijn. Deze houding heeft het voor mij en mijn familie een stuk gemakkelijker gemaakt het te accepteren. Hij heeft afscheid kunnen nemen van zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen.

Hoe het met Paul precies is gegaan is weet ik niet, maar ik neem aan dat een rustig afscheid er niet bij was. Dit maakt het volgens mij erg moeilijk voor zijn familie om te accepteren dat hij er niet meer is. Ik wens daarom zijn vrouw, kinderen en de rest van zijn familie en vrienden enorm veel sterkte in de komende tijd.

Gezondheid is een groot goed. In ons beroep is het vaak moeilijk om gezond te leven. Onder andere de onregelmatigheid, stress, gejaagdheid en niet altijd gezonde voeding zorgen ervoor dat menig collega niet in een optimale gezondheid verkeert. Voor mij was dit ook jaren de juiste brandstof: koffie, zware shag, vette hap en ’s avonds voldoende alcohol om de motor tot rust te brengen. Met roken ben ik gelukkig al ruim 15 jaar gestopt. Ik probeer door regelmatig te sporten mijn conditie een stukje te verbeteren; die was zo bar slecht dat ik soms even op de bedrand op adem moest komen als ik iets te snel de trap op was gelopen. Ondanks mijn astma lukt het me toch regelmatig om vijf kilometer binnen het half uur te lopen.
Bij mijn eerste jaarlijkse longfunctietest kreeg ik te horen dat ik obesitas had en een tikje te hoge bloeddruk. Of ik de volgende keer maar even van tevoren bloed kon laten prikken. Ik woog op dat moment 118 kilo, er was al twee kilo af, dus de boodschap dat ik 23 kilo te zwaar was kwam hard aan. Dat mijn bloeddruk wat aan de hoge kant was wist ik al van de bloedbank waar ik bloedplasmadonor was. die zeiden dat het niet echt verontrustend was, maar ik besloot er toch wat aan te gaan doen. Na een paar frustrerende weken met shakes besloot ik dat dit niet de weg was. Ik heb mijn vader jarenlang zien jojo-en met crashdieëten en dat zag ik niet zo zitten. Een structurele verandering in mijn eet- en drinkpatroon leek me de beste optie. De grootste boosdoener in ons voedingspatroon is volgens mij suiker. Daar ben ik dus maar mee gestopt. Geen frisdrank, geen snoep, geen ijsjes meer, wortelen in plaats van snickers als tussendoortje. Na een jaar stabiel vijf kilo lichter. Helemaal trots op mezelf naar de volgende longfunctietest.
Cholesterol te hoog, bloeddruk te hoog, misschien maar eens wat pilletjes gaan slikken? Nou. dat dacht ik niet. Eerst maar eens zo proberen door middel van een beter leefpatroon. Minder vet, meer groente, decafé, minder zout, geen kant en klaar maaltijden meer en voldoende fruit. In het begin knoflook- en visoliecapsules, die heb ik nu vervangen door onderweg dagelijks voor het eten een teentje knoflook door te slikken en regelmatig een gerookte makreel te eten bij het brood. Resultaat, nog twee kilo er af, bloeddruk omlaag en mijn cholesterol op een goed niveau. Maar dit was niet voldoende volgens de doktersassistente. Mijn goede cholesterol was nu wat hoog, dat zou misschien ook wel eens niet zo goed kunnen zijn, en mijn bloeddruk viel net binnen de norm, maar over een paar jaar zou het toch te hoog zijn. Op dat moment haakte ik af. Bijna depressief van het mezelf druk maken over mijn gezondheid besloot ik mezelf eens in de materie te verdiepen.

Het is echt bijzonder vreemd om te zien hoeveel tegenstrijdigheden er in de hedendaagse gezondheidszorg zijn. Decennia lang is er geroepen dat vet de grootste dikmaker is. Dat lijkt logisch, maar zonder koolhydraten kan je lichaam niets met dat vet. De combinatie vet en koolhydraten is het probleem. Een collega van mij heeft een dieet gedaan waarbij je alleen vet eet en geen koolhydraten. Vet zorgt voor een verzadigd gevoel, maar het heeft geen voedingswaarde zonder koolhydraten. Het is als buskruit zonder vuur, en het lichaam kan er niets mee, dus het gaat er net zo snel weer uit als het er in komt. Ik weet niet of dit een goede optie is voor iedereen, het stelt je lichaam nogal op de proef. Je hongert het als het ware uit door het voor de gek te houden. Maar wat ik daardoor geleerd heb, is dat we andersom duidelijk hetzelfde doen. Een goede zenvriendin en yoga lerares die ook heel veel over natuurlijke voeding weet, vertelde me laatst dat de natuur een eigen systeem heeft om voor ons (mens en dier) te zorgen. Tegen het eind van de zomer rijpen er steeds meer zoete vruchten en gewassen. Door die te eten worden we hongeriger (dat komt door de suikers) en gaan we op zoek naar meer verzadigend eten, en dat is vet. Dit vet hielp ons van nature door de winter, maar nu heeft het geen functie meer. We hebben een voorraad brandhout, maar we hoeven de haard niet aan te steken omdat we centrale verwarming hebben.

Stress is ook een belangrijke factor in onze gezondheid. Zoals ik al in eerdere blogs heb beschreven zet stress je lichaam op maximaal vermogen. Het voelt vaak goed, je kunt de hele wereld aan, je bent snel, scherp en niemand die je tegenhoudt. In ons vak als chauffeur komt dat goed van pas. Als chauffeur ga je eigenlijk altijd op vol vermogen. De vrachtwagens zijn begrensd, maar de mensen achter het stuur niet. Daar kan dus druk op gezet worden. Daar zit de winst voor de baas. En die druk is iets waar iedereen anders mee omgaat.
Sommigen hebben van nature zoiets kalms en maken zich niet druk. Sommigen maken zich overal druk over, maar in werkelijkheid boeit het ze niet, ze maken alleen graag een hoop bombarie, zodat iedereen denkt dat ze zoveel werk verzetten. Sommigen trekken het zich aan, gaan er in mee, proberen 110% te geven omdat ze denken dat ze er wat toe doen. Maar als je te veel druk op een ketel zet, dan vindt die druk vaak een zwak plekje, en daar gaat het dan mis. Soms helpt het om op tijd stoom af te blazen. Maar als je niet oppast wordt dat je zwakke plek. Die stoom afblazen kan op verschillende manieren, en ik heb er zelf ook al veel geprobeerd. Roken, snoepen, (soft)drugs, te veel eten en te veel alcohol zijn zo van die uitlaatkleppen die je gezondheid ondermijnen. Agressie, roekeloos gedrag en een negatieve houding zijn slecht voor jezelf en ook voor je omgeving.

Maandag wordt Paul Neerbos begraven. Hij wil dan graag in een besloten kring begraven worden. Ik kende Paul persoonlijk niet zo, maar ik denk wel dat hij ook zo iemand was die zichzelf voor 110 % gaf, en misschien is dat hem uiteindelijk noodlottig geworden. Misschien moest het gewoon zo zijn, misschien heeft de natuur zo beslist, ik weet het ook niet. Hij laat een liefdevolle vrouw en drie kinderen achter. Dat zijn vrouw liefdevol is weet ik omdat ze graag aan de (geheime) groep van collega’s toegevoegd wilde worden om te weten wat die over het overlijden van Paul te vertellen hebben. Ze riskeert daarmee een hoop roddel enachterklap te horen, maar gelukkig heb ik een enorm fijne groep collega’s die daar niet zo mee bezig zijn. Niets dan respect voor deze collega die te vroeg is heen gegaan. Of hij nu ergens op een wolk zit te kijken wat wij allemaal aan het prutsen zijn of dat hij misschien binnenkort reïncarneert als een hoger of lager wezen of gewoon in het niets verdwijnt, doet volgens mij niet ter zake. Hoe zijn dierbaren hem zich herinneren is volgens mij het belangrijkste. Uiteindelijk is dat wat er in het hier en nu van je overblijft.

De herinnering van je dierbaren.

De heftruckchauffeur waar ik me ’s morgens bij meldde was wel even aan het mopperen dat hij niet alle informatie over het product kon vinden op de papieren, maar al gauw wist hij me te vertellen waar ik het vrachtje kon gaan lossen. Een handpompwagen erin en in een half uurtje 22 palletjes à 900 kg het stuk eruit. Zo heb ik het graag, heerlijk geslapen, een bak koffie en dan ochtendgymnastiek…Tjakkaaaa..

Omdat ik daags tevoren had gezien dat er op de weg van Maubeuge naar Mons wegwerkzaamheden waren die waarschijnlijk in de ochtendspits voor behoorlijk wat oponthoud zouden kunnen zorgen, nam ik een andere route. Vanuit Maubeuge  via Dour naar Doornik en zo richting Ardooie. Dit hield in dat ik een stukje binnendoor zou rijden; ik had tijd zat dus ik reed lekker op mijn gemakkie door de dorpjes. Plotseling werd ik ingehaald door een auto met zwaailichten. Hij remde wat af voor me, ging toen op een grote kruising naar rechts en ik wist eigenlijk niet wat de bedoeling was tot het raampje openging en er een hand uit kwam die me gebaarde te volgen. Toen ik eenmaal stil stond kwam er een bordje naar beneden met ‘follow me’, volgens mij waren ze even vergeten dit eerder neer te klappen. Twee jonge douaneagenten met grote baarden en een spichtige grijze man stapten uit . Een van douaniers vroeg me om mijn CMR (international vrachtbrief). Ik gaf hem die en vertelde dat de vrachtwagen leeg was. Hij vroeg me of ik moe was en of slaap had; ik zei nee, ik ben net wakker. Ik vermoed dat het een sluiproute is voor chauffeurs die zich niet aan de regels houden. De grijze agent vroeg om de rest van mijn CMR’s  ik vertelde hem meteen wat ik die week zo ongeveer gedaan had. Hij complementeerde me met mijn Frans, en zijn collega wilde weten of ik wel een Nederlander was, mijn dag kon bijna niet meer stuk. Ze wilden graag de laadruimte controleren en de grijze douanier vroeg me hoe lang ik al voor de firma reed en of we ons wel aan de regeltjes hielden. Ik vertelde dat ik al meer dan achttien jaar bij deze baas zit en dat we in het begin toen we nog met tachograafschijven reden veel gerommeld hebben, maar dat het nu veel te duur geworden is om het risico te nemen en dat de enige overtredingen doorgaans ontstaan door overmacht zoals volle parkings of file. Dit antwoord stelde hem tevreden en ik kreeg mijn papieren terug. Na een vriendelijke goedendag mocht ik weer vertrekken.

Grappig wat een verschil het kan maken als je ontspannen bent bij zo’n controle. In het verleden heb ik al heel wat vervelende controles gehad. Laatst in België drie motoragenten midden in de nacht in mijn cabine en een soort kruisverhoor nadat ze onder andere mijn portemonnee en portefeuille doorzocht hadden op een tweede chauffeurspas. Een van die agenten was ervan overtuigd dat ik fraudeerde. Hij belde zelfs het nummer van mijn collega die een paar dagen tevoren met mijn auto had gereden, maar die nam niet op want die lag te pitten. De reden dat ik onzeker was die nacht was dat ik de dag ervoor tijdens mijn rust de auto voor het dok had gezet bij de klant. Dit heb ik gemeld toen ze de pas gingen controleren maar dat was niet belangrijk blijkbaar. Na wat dreigen de hele cabine op zijn kop te zetten lieten ze me toen gaan. Je kunt het zo treffen, maar ik heb wel eens het idee dat als ze bloed ruiken ze zich vastbijten.

Toen ik pas begonnen was met op het buitenland rijden was het heel gewoon om te rommelen met de schijven. Nu is het veel moeilijker geworden om te frauderen, het kan nog wel, maar de boetes die daar op staan zijn enorm. En eerlijk gezegd vind ik het wel prima zo. Het is vaak een uitdaging om je rij-, rust- en werktijden zo in te delen dat je het toch allemaal netjes houd. Het vraagt wel meer inzicht van de chauffeur zelf, je kunt niet altijd precies voor elkaar krijgen wat de planning wil, maar met een beetje gezond verstand en wat inzicht komt het toch wel in orde en bij een controle kun je dan een stuk relaxter zijn. Als je een beetje kunt uitleggen wat er mis is gegaan dan is mijn ervaring dat je er wel mee weg komt. Per slot van rekening zijn we allemaal mensen en iedereen maakt fouten. En de agenten die bij gendarme, politie, douane en B.A.G. werken zijn gewoon mensen die doorgaans ook gevoelig zijn voor vriendelijkheid en die vaak op hun gevoel afgaan. Soms kun je bluffen, maar beter is het volgens mij als je een paar kleine foutjes hebt om dit meteen te bekennen, dan zoeken ze niet verder.

Bij Hazeldonk stonden de in- en uitvoegstroken en de vluchtstroken vol met onze oostelijke collega’s. Omdat meer dan een weekend in de cabine vertoeven in Frankrijk en België beboet kan worden, proberen ze als het kan in Nederland te blijven staan. Dat lijkt me vreselijk, twee of drie dagen doorbrengen op de vluchtstrook. Ze zullen thuis ook een gezin hebben denk ik, en misschien hopen ze zo hun kinderen een beter toekomstperspectief te kunnen bieden. Voor mij was dit in ieder geval de reden om op het buitenland te gaan rijden.

Dinsdagmorgen tegen vieren kon ik bij mijn eerste klantje op Rungis beginnen. Man wat een zootje, normaal zijn ze daar voor Parijse begrippen best vriendelijk, maar nu was het vloeken en tieren, alles stond vol en iedereen liep elkaar in de weg. Fijn zo’n vrije dag als de volgende dag het werk in moet gaan halen. De chef zei tot drie keer toe dat ik geduld moest hebben terwijl ik heel rustig stond te wachten. Maak je niet druk dacht ik bij mezelf, ik heb geen haast, mijn vierde klant kan ik toch niet vroeg lossen. Toen ik kon gaan lossen wees hij me geërgerd waar ik de pallets weg kon zetten, gewoon laten gaan denk ik, het heeft niets met mij van doen. De volgende klant was een stuk vriendelijker. Maar die was nog een beetje in de roes van de vrije dag volgens mij. Het ging daardoor niet zo vlot als gewoonlijk, met als gevolg een paar ongeduldige Franse chauffeurs die stonden te blazen, niet mijn probleem. Klant nummer drie was chagrijnig en zo ziek als een hond, snel de pallets eruit en wegwezen. Nummer vier zit in de groentenafdeling van Rungis, wat een rommeltje. Eenrichtingstraten worden langs twee kanten ingereden en iedereen zit kort op de ander, achteruitrijden is dus geen makkie. Helaas ben ik een kwartiertje te vroeg en moet ik wachten. Enfin, na een half uur wachten en twintig keer de auto verzetten trek ik maar een heftruck chauffeur aan zijn jas om dat ene palletje e uit te scheppen. Enigszins nukkig en na dat hij eerst wat prioriteiten heeft afgewerkt, zoals het verplaatsen van wat kachelhoutpallets, helpt hij me van mijn vrachtje af. Zo nu snel wegwezen naar de volgende.

Satrouville heet het plaatsje, ik ben er nooit eerder geweest dus ik zet de navigatie maar aan. Na een uurtje mis ik mijn oude route 66 wel heel erg, waar stuurt dit ding me nu allemaal langs. Google maps er maar bij gepakt, maar daar wordt ik ook niet veel wijzer van. Het ene na het andere verbodsbord voor meer dan 3,5 ton kom ik tegen. Uiteindelijk ben ik er. Een retesmal terreintje en ik moet niet voor een van de twee dokken recht tegenover de poort zijn, maar ik moet achteruit twee dokken verder waar ik volgens mij maar net kan staan. Bijna sta ik na een hoop gepiel voor het dok, en staan er twee chauffeurs naast me. Wij willen er graag uit, maar als jij voor het dok staat gaat dit niet. Waarom zet je hem niet voor het dok tegenover de poort?  Op dat moment dacht ik, jullie hebben gelijk, ze kunnen de pot op. Dus voor het makkelijke dok gezet. Binnen meteen een hoop commentaar, “en daar moet zo een andere auto lossen”, ik heb gewoon de pompwagen gepakt en twee tellen later stond mijn palletje op zijn plek, aftekenen en wegwezen, wat een gezeur om niets zeg. Gelukkig liep het bij mijn volgende twee klanten van een lijen dakje. Maar toen ik eenmaal ’s avonds om half zes met een netjes uitgespoten trailer  klaar was in Bastogne had ik het wel weer gehad. Op zich is het werk niet zo vermoeiend, maar dat gehakketak heel de morgen kost me toch wel veel energie. Ik blijf er positief onder, maar toch gaat het me niet in de koude kleren zitten.

Wat heeft zo’n vrije dag voor nut als je de volgende dag met zoveel tegenzin aan de arbeid gaat, vraag ik me dan af. Nieuwsgierig geworden heb ik het eens opgezocht op wikipedia. De dag van de arbeid is ontstaan door de roep om een achturige werkdag. Grappig als je bedenkt dat ik dinsdag hoofdzakelijk door de gevolgen van deze feestelijkheden op maandag elf en een half uur gewerkt heb met slechts een half uurtje pauze. Het is natuurlijk goed dat er jaarlijks stilgestaan wordt bij de arbeidsomstandigheden van eenieder, maar voor zover ik het van de Franse radio begrepen heb is het tot een halve oorlog gekomen in Parijs. Is dat nog wel van deze tijd vraag ik me af. Zijn wij in Nederland nu zo nuchter of zo dom dat we niet meedoen aan zo’n wereldwijde actiedag? Wat voor alternatief is er voor massale stakingen als de arbeidsomstandigheden achteruit gaan? Tijdens de crisis heeft iedereen een stapje terug moeten doen, dat is begrijpelijk, maar nu de crisis voorbij is, ben ik echt benieuwd of iedereen weer snel mee in de pas kan komen lopen. Kunnen we in Nederland in de komende tijd ook stakingen verwachten? Gelukkig is onze cao alweer een beetje bijgetrokken dankzij de inzet van een groot aantal enthousiaste collega’s. Stakingen waren gelukkig niet nodig, de dreiging ervan voldeed.

Persoonlijk ben ik tot inzicht gekomen dat plezier in je werk belangrijker is dan veel geld verdienen. Als je niet gelukkig in je werk bent ga je vaak veel geld uitgeven om te compenseren of dingen doen zoals overmatig eten of drinken, wat op de lange termijn ook veel geld gaat kosten om je gezondheid op peil te houden. Door regelmatig te mediteren krijg ik weer wat plezier in mijn werk, maar dat was enkele jaren geleden ver te zoeken. Dagen als afgelopen dinsdag waren dan niet gewoon vermoeiend, maar zwaar frustrerend. Stik chagrijnig zat ik dan ’s avonds in mij hok films te kijken en van frustratie kon ik dan amper slapen. Soms kwamen er een paar blikken bier of een flesje wijn aan te pas om de slaap te kunnen vatten. Dom natuurlijk, want je slaapt eerst je roes uit voor je echt rust. Gevolg is dat je de volgende dag ondanks een lange nachtrust vaak moe begint. Afgelopen dinsdag was dat overigens niet aan de orde geweest, want ik moest woensdag al om kwart voor drie in de ochtend acte presence geven op het slachthuis in Bastogne om een vracht koeien te laden. Omdat ik me niet op heb laten winden door de verschillende chagrijnige klanten die ik die dag beleverd heb, kon ik makkelijk slapen toen ik om acht uur moe maar voldaan in mijn mandje kroop. En toen ik ’s morgens om drie uur in de koelcel stond om het vlees netjes mee in de trailer te hangen had ik weer goede moed. Wat kan het toch een verschil kan het toch maken als je de frustratie van een ander ook bij die ander kan laten. Het lukt me nog niet altijd, maar het gaat me steeds beter af. Het zou mooi zijn als iedereen zou inzien wat ze een ander aandoen met hun frustratie,. Maar zolang dit nog niet zo is, blijf ik maar een beetje mediteren en relativeren en vriendelijk lachen naar de gefrustreerde medemensen. Sommige zullen misschien denken dat ik simpel ben, maar dat is dan hun probleem.

Een varkenshaasje met 35% korting dat ik die ochtend net voor vertrek gekocht had, met gebakken aardappeltjes en asperges…. Je mag jezelf af en toe best een beetje verwennen toch?

Maandag vroeg op, om vijf uur gaan de eerste palletjes er uit. Als ik richting Nancy rijd is het aanvankelijk nog rustig, maar al snel komt er meer verkeer op de weg. Ik heb wel eens het idee dat op maandag de meeste mensen moeite hebben om uit bed te komen. Ze zijn dan wat sikkeneurig en hebben geen zin om aan de slag te gaan, vertrekken daardoor te laat en dit alles compenseren ze door hard en roekeloos te rijden. Voor mijn vakantie had ik me voorgenomen om me er niet meer druk over te maken, maar dat valt toch niet mee. Al enige tijd geleden ben ik tot het inzicht gekomen dat het totaal geen nut heeft om je op te winden over wat een ander doet, maar op een of andere manier is dat zo’n automatisme dat ik er toch weer intrap. In een boek van Margrit Irgang staat hierover een leuke anekdote: Stel dat je in een roeiboot met je geliefde aan het varen bent.  Het is heerlijk rustig in de ochtend en terwijl de zon opkomt, trekt de laatste mist over het water. Plotseling komt er vanuit een mistflard een boot recht op jullie afgevaren. Je roept nog “kijk uit” maar er komt toch een botsing van. Eerst voel je boosheid, maar dan zie je dat de boot leeg is. Grappig dat je boosheid dan ineens plaats kan maken voor verwondering, waar komt de boot vandaan, en hoe komt het dat er niemand in zit. Er is dan geen boosheid meer en dus ook geen stress.

Wat is het toch in mensen dat ze zo graag willen oordelen over de ander. Doorgaans  zitten we te vitten op anderen, over dingen die we misschien zelf ook weleens doen tijdens een onachtzaam moment. Er is dus eigenlijk helemaal geen reden om je hierover op te winden, het is gewoon verspilde energie. Toch steekt het iedere keer de kop weer op. Ik probeer door mezelf keer op keer bewust te maken van de zinloosheid ervan verandering in dit gedrag te bewerkstelligen. Volgens mij zou het voor iedereen een stukje prettiger op de weg zijn als we ons wat minder zouden aantrekken van het weggedrag van een ander, misschien af en toe een vriendelijke terechtwijzing als iemand het al te bont maakt, of als er gevaar ontstaat. Momenteel heb ik het idee dat veel mensen op het moment ze in de auto stappen zich in een zeer vijandige wereld wanen waarin agressief gedrag je beste verdediging is. Helaas is die vijandigheid precies wat ze creëren met dat gedrag. Wat zou het toch mooi zijn als we daar met zijn allen eens verandering in zouden kunnen brengen. Met minder stress op de weg gebeuren er volgens mij minder ongevallen, want hoe vaak gaat het niet mis omdat iemand in een boze reactie een abrupte beweging maakt, waardoor er vaak een kettingreactie ontstaat met vertraging of ongevallen tot gevolg. Ik blijf in ieder geval werken aan een betere houding achter het stuur, zowel fysiek als mentaal. Hopelijk denken er meer mensen zo over.

Marcelle was op zoek naar meer avontuur in het leven en ik kan wel zeggen dat Patrick een echte avonturier is. Hij gaat regelmatig met groepjes klimmen op bijvoorbeeld de Via Ferrata in de Drôme. Ze hebben een huisje gekocht in Rouvres-sur-Aube nadat ze daar in het dorp een vakantie hadden doorgebracht. Het was liefde op het eerste gezicht.

We zijn dinsdagmorgen om een uur of acht vertrokken en het zat meteen al tegen. Ik had uitgerekend dat het ongeveer vijfenhalf uur rijden was en mijn plan was ’s middags tegen koffietijd aan te komen. We stonden al op de rondweg van onze wijk in de file. Tot aan de snelweg was het aanschuiven en verderop richting Antwerpen was het ook een zooitje, dus ik besloot binnendoor naar een andere oprit te rijden om zo via Bergen op Zoom richting Antwerpen te rijden. Met een klein half uur vertraging verlieten we de ring van Antwerpen richting Brussel en Bam… daar stonden we weer. Ondertussen hadden we na drie uur rijden al anderhalf uur vertraging opgelopen en ik dacht, wat ben ik aan het doen. Heel de week voor mijn baas in de file staan en wat doe ik op mijn verjaardag…

Tegen een uur of vijf waren we er eindelijk. We werden hartelijk ontvangen met een glaasje Champagne en bij het kennismaken werd het me wel duidelijk dat de dames het ook wel met elkaar konden vinden. Pat en ik hadden vooraf al eens contact gehad via Messenger en Skype, maar onze echtgenotes zagen en spraken elkaar voor het eerst. Na wat aansporing van Marcelle begon Patrick aan het eten. Marcelle had een kooravond en het was die avond een generale repetitie, dus ze wilde er wel graag bij zijn. Patrick flanste zeer snel een heerlijke maaltijd in elkaar met kippenbillen, asperges en rijst met een heerlijke aspergesoep vooraf. Helaas voor Marcelle was het voor haar te laat en moest ze zonder te eten vertrekken. Het verbaasde me hoe makkelijk dat ze dit accepteerde. Vaak gaan de dingen niet zoals we graag willen, maar als je kunt accepteren dat de dingen gaan zoals ze gaan, wordt het leven een stuk eenvoudiger. Marcelle gaf hiervan een uitstekend voorbeeld.

De volgende morgen zijn we gaan wandelen naar de Cascade d’Etufs. Net buiten het dorp ligt een bron waar zeer kalkrijk water uit komt. Die kalk zet zich af op de bodem en vormt zo een soort van trappen waar het water overheen stroomt. Omdat deze trappen helemaal met mos begroeid zijn vormt het een sprookjesachtig geheel. In het gebied rond Aubrive zijn verschillende bronnen die uitstromen in de Aube, en donderdag zijn we naar een andere bron gereden. Source de l’Aube is de bron waar de rivier de Aube uit ontspringt. Op verschillende plaatsen komt er kraakhelder zacht water uit de rotsen. Patrick had een jerrycan bij zich waarmee hij het water recht uit de bron kon halen. Op de verschillende wandeltochten langs dorpjes en kastelen toonden Marcella en Patrick ons verschillende wilde planten en kruiden die je zo kunt eten of kunt verwerken in gerechten of waar je bijvoorbeeld thee van kunt zetten. De week ervoor hadden ze daslook geplukt om er een soort pesto van te maken. Dat smaakte prima op een stukje thuisgebakken brood en een lekker glaasje tripel van een brouwerijtje daar uit de regio.

We hebben heerlijk genoten van de omgeving en de gastvrijheid van Patrick en Marcelle. We troffen het met het weer, ondanks de nachtvorst warmde het toch snel op als de zon aan de helderblauwe hemel stond.  Het is erg fijn om te zien dat je weinig luxe nodig hebt om gelukkig te zijn. Een dak boven je hoofd, water, en houtkachel en een beetje stroom en je komt een heel eind. Kennis van de natuur zorgt dat je de mogelijkheid hebt om wat groenten en aardappelen te verbouwen en de rest uit de omgeving te verzamelen en te gebruiken voor de verschillende doeleinden. Geen hoge hypotheeklasten, er staan al huisjes te koop onder de € 20.000,-  Natuurlijk heb ik zelf geen idee wat het inhoudt om zo te leven, maar als ik zie hoe gelukkig die twee mensen zijn denk ik toch dat met minder luxe dan we gewend zijn het leven beslist niet slechter wordt, integendeel.

Zondag weer op pad, een stukje in de richting van Aubrive, maar dan bij Metz linksaf, een mooi tourke om nog even te mijmeren over het boerenleven en leven als god in Frankrijk. Misschien al wat nadenken over mijn volgende blog.

De vakantie is goed begonnen met een fantastisch Bourgondisch personeelsfeest bij Arjan van Dijk in Geertruidenberg. Geweldig entertainment en heerlijk eten, bij binnenkomst stonden er brood,  wijn, spekjes en garnalen op tafel, en onder andere ook bosjes peen en radijs. Toen we allemaal gesetteld waren, kregen we een slab om en een muts op. We kregen alleen een groot mes als bestek, de rest moesten we het zien te redden met onze tien geboden. We werden meteen op de proef gesteld, want we kregen bosjes gerookte vis op tafel gesmeten. Makreel, forel, haring en paling, heerlijk van smaak, maar je zit wel zowat tot aan je ellebogen in  het vet. Na de vis kregen we de soep. Groenten- en tomatensoep, ook lekker en zonder lepel. Mijn collega William sneed uit een van de wortels een lepel, maar echt handig werkte dat niet. Gewoon opslurpen en daarna de groenten en het soepvlees er met je handen uit peuzelen. Het hoofdgerecht was ook heerlijk. Grote stukken ham en lamsvlees en hele kippen werden rondgedeeld op de tafels. Er stonden ook aardappelen en groenten op tafel, maar omdat mij de taak toebedeeld was het vlees te snijden, heb ik daar niet veel van gezien. Doorgaans eet ik de restjes wel op, maar het was gewoon te veel. Daarna kwamen ze rond met ijsjes, maar ik was al zo voldaan dat ik daar maar van af heb gezien. Ik heb leuke gesprekken gehad met verschillende collega’s en het verbaasde me dat er veel zijn die mijn blog leuk vinden. Dat stimuleert me enorm om er mee door te gaan.

Vanavond mijn familie op visite. Dinsdag ga ik als het goed is Abraham zien en omdat ik dan niet thuis ben, heb ik ze uitgenodigd om vandaag te komen eten. Omdat mijn zus en zwager het horecabedrijf runnen dat al drie generaties in de familie zit ligt de lat natuurlijk best hoog. Ik dus ga mijn best doen om ze wat lekkers voor te schotelen. Het is voor mij ook een hobby, ik heb een horecaopleiding gedaan en eerlijk gezegd trekt me dat nog steeds. Een droom van mij is om in de toekomst mijn kennis van het horecavak te combineren met onder andere zen, yoga en tai chi, om zo een soort centrum op te richten waar iedereen op alle vlakken tot rust kan komen en kan werken aan innerlijke groei.

Omdat ik geen zin heb om mijn 50e verjaardag uitgebreid te vieren, heb ik besloten er samen met mijn vrouw een paar daagjes tussenuit te knijpen. Via de zen.nl facebookgroep heb ik iemand ontmoet die de sleur in Nederland beu was en samen met zijn vrouw een boerderijtje in Frankrijk heeft gekocht. Ze wijden zich hier aan een biologische levensstijl en mensen kunnen van hun gastvrijheid komen genieten op basis van dana* We hebben al eens contact gehad via skype en verschillende malen leuke conversaties gehad via social media, maar we hebben elkaar nog nooit in levende lijve ontmoet. Best spannend dus, maar ik kijk er wel naar uit. Het grappige is dat het in de richting van Dijon ligt, dus kan ik meteen uitzoeken waar ik de mosterd moet halen. Misschien dat ik later deze week nog inspiratie op doe om nog een blog te schrijven over mijn ervaringen in Rouvres-sur-Aube, ik zal er waarschijnlijk wel wat foto’s van delen op deze pagina.

*dana = op basis van vrijgevigheid.

http://mens-en-samenleving.infonu.nl/religie/10751-vrijgevigheid-en-moreel-gedrag.html

Helaas voor hem kon ik ook niet meteen naar links de snelweg op omdat daar een personenauto reed. Toen ik aan het kijken was of ik naar links kon begon hij al wild te knipperen met zijn lichten en te claxonneren. Omdat hij halverwege mij reed zag ik de bui al hangen, ik moet de snelweg op en naar de tweede baan van meneer, zodat hij me rechts in kan halen. Dit agressieve pushen wekte bij mij weerstand op en alhoewel ik nog net voor een personenauto de snelweg op had kunnen schieten deed ik dit niet. In plaats van zijn gas los te laten bleef hij doordrammen waardoor hij uiteindelijk via de vluchtstrook toch maar de wijze beslissing nam om af te remmen en achter me aan te sluiten.

Vloekend en toeterend kwam hij me even later voorbij. Hij snijdt me nog even af en gaat daarna flink in de ankers om dan op zijn gemakkie de eerstvolgende afslag te nemen.  Misschien zijn de verkeersregels in België anders, maar in mijn ogen was hij zelf behoorlijk fout, als je invoegt moet je volgens mij niet het voertuig dat links van je zit gaan inhalen. En dergelijk gedrag als je dan je zin niet krijgt, is natuurlijk helemaal niet professioneel.  Wat denkt hij nu te winnen door mij rechts in te halen, zeker als hij daarna de eerstvolgende afslag moet hebben? Helaas heb ik geen echte dashcam, maar ik begin er nu wel over te denken. Dergelijke ‘collega’s’ verpesten niet alleen de sfeer op de baan, maar zorgen er ook nog eens voor dat we allemaal een slecht imago hebben. Sommige denken dat we nog in de zandbak spelen of aan het knikkeren zijn, waar ze met bluf en agressiviteit kunnen doen alsof ze meer rechten hebben dan een ander.

Gelukkig heb ik mijn rust kunnen bewaren. Met een dergelijke chauffeur vind ik het niet eens de moeite waard om de discussie aan te gaan. Ik heb er al eens zo een gesproken, die zei dat wij eikels waren omdat we 85 km/u rijden. Toen ik hem uitlegde dat wij begrensd zijn op die snelheid, haalde hij zijn schouders op en zei, ga dan voor een andere baas rijden. Geen idee hoe zulke mensen denken en ik wil het ook niet weten. Hopelijk denkt die collega straks wel nog even rustig na over wat er nu precies gebeurde op dat moment, maar ik betwijfel het.

Omdat het niet altijd mogelijk is om een hele week vrij te nemen, maar er toch behoefte is aan verdieping organiseren de vestigingen van zen.nl regelmatig ZendoWeken. Dit houdt in dat er buiten de gewone lessen vroeg in de ochtend gelegenheid geboden wordt om voor je naar je werk gaat een paar blokjes in stilte te mediteren. De week wordt dan afgesloten met een lange sessie op zaterdagochtend.

Helaas is het voor mij niet mogelijk om gedurende de week mee te doen, maar zaterdag de eerste april heb ik meegedaan en daar heb ik een verslag van gemaakt. Voor de duidelijkheid zal ik wat termen uit dit verslag toelichten.

Zazen is zitmeditatie:

Je zit op je kussen in één van de drie houdingen of je gebruikt een meditatiebankje of een kruk. Één blokje duurt ongeveer 25 minuten.

Kinhin is loopmeditatie

Tussen de meditatieblokjes wordt er een aantal rondjes gelopen. Dit gebeurt volgens een vast ritueel in stilte. Het lopen en het ritueel daaromtrent zijn een aandachtsoefening.

Dokusan is persoonlijk onderhoud:

Iedereen mag om de beurt bij de zenleraar komen in een aparte ruimte om een vraag te stellen of om een antwoord te geven op een eerder door de leraar gestelde vraag.Dokusan is een persoonlijk gesprek van hart tot hart. Zen is zelf leren, de vragen zijn er om je op weg te helpen als je even vast zit.

Dit is het verslag dat ik van de zen zaterdag gemaakt heb:

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zomaar door de week meedoen met de zendoweek in Breda is door mijn werk als internationaalvrachtwagenchauffeur helaas niet aan de mogelijk tenzij ik er vrij voor neem, maar de zaterdag ben ik in principe thuis. Omdat ik het fijn vind om toch de sfeer te kunnen proeven heb ik me dus maar opgegeven voor de ZenZaterdag. Samen met Gerard en Marianne werd ik gevraagd om te helpen met het ontbijt, en om deze samu te bespreken spraken we om 5:15 uur af in de zendo aan de Willemstraat in Breda. Alhoewel ik gewend ben vroeg op te staan deed het toch wel even pijn toen de wekker om 4:10 uur begon te rammelen, want ik was vrijdagavond door omstandigheden na een lange dag pas rond middernacht in bed gedoken. 

Om 5:45 uur zijn we onder leiding van Dymphie Eeftens met 15 personen begonnen aan de eerste ronde zazen. Drie blokjes zitten afgewisseld met kinhin en gevolgd door een lage kinhin buiten. Voor Marianne, Etiënne en mij het moment om het ontbijt voor te gaan bereiden. Etiénne stapte op de fiets om broodjes te gaan halen en Marianne en ik ontfermden ons over het fruit en de thee. Druifjes wassen, de kroontjes van de aardbeien verwijderen, vijgen in tweeën snijden, een trosje bessen verdelen en in vijftien schaaltjes doen. Op het laatst nog wat bramen en frambozen erbij; wat een mooie producten, en er is ruim voldoende. Ondertussen is Etiënne binnengekomen met de broodjes, ik rook ze al voor ik ze zag, heerlijk zo vroeg in de morgen. Etiënne snijdt de broodjes, ik doe er de boter op en Marianne belegt ze met kaas. Terwijl ik druk aan het smeren ben verschijnt er een hand onder mijn mond en proef ik ineens de zachtzoete smaak van een framboos; bijzonder hoe intens je smaak kan zijn als je in de juiste flow bent. Daardoor besef ik wat me nog steeds zo trekt aan de horeca. We werken met z’n drieën zonder te praten, alsof we één zijn, terwijl we voor de eerste keer samen in de keuken staan; ik kan daar zo van genieten. We zijn ruim op tijd klaar en zagen zelfs de kans om nog een blokje mee te zitten.

Dymphie en Etiënne verzorgen het ontbijt. Gezeten op de zwarte zabuton, een witte servet ervoor met een theekom erop wachten we in spanning af, een mooi gezicht. Alhoewel we mogen pakken zoveel als we willen neem ik maar een half broodje. Ik lust eigenlijk wel meer. Vooral omdat ik er al een hele tijd met mijn neus bovenop heb gestaan heb ik veel honger gekregen, maar ik weet dat je slaap krijgt als je veel eet en dan nog gaat mediteren. Net als bij de sesshin neem ik dus genoegen met minder om er dan uiteindelijk meer van te genieten. Omdat ik minder te eten heb, neem ik meer tijd om het te proeven en het smaakt daardoor geweldig . Hierdoor besef ik dat ik eigenlijk te vaak, te veel en te snel eet, en waar ik dus eigenlijk niets aan heb en waardoor ik dus weer veel moet sporten om niet te dik te worden. Als we allemaal ons broodje op hebben krijgen we nog een kop thee en een kom fruit. Dymphie heeft haar beste servies uit de kast getrokken om het fruit in te serveren. Wat is dat genieten, een gevarieerd palet aan smaken waar je normaal eigenlijk te weinig aandacht aan geeft. Het ruiken, voelen en ervaren van de knapperigheid van de schil zijn zo van die dingen waar je normaal niet bij stilstaat. De derde ronde doet Dymphie de ‘Crazy Monk’, altijd een leuke verassing, dus ik ga niet verklappen wat dit inhoudt.

Na het eten heb ik even geholpen met de afwas en was er tijd voor een wandeling in het park. Het was fris en het miezerde een beetje, wat ik niet erg vond, want op die manier was ik meteen weer opgefrist.  Om 9:15 uur mochten we weer plaats nemen op ons kussentje voor wat pogingen om tot tien te tellen. Om 9:45 uur was het tijd voor het thema eenvoud. Dymphie vertelde ons dat ze door de titel van het boek……. op het idee gekomen was om de eenvoud uit te leggen aan de hand van de vier edele waarheden. Naast de mat waar Dymphie zat waren nog twee matten schuin weggelegd en Dymphie nam, nadat ze ons allemaal een gekleurd dichtgevouwen briefje had laten kiezen, plaats op een andere mat tegenover deze drie matten. Op deze briefjes stonden verschillende rollen. We kregen vier verhalen te horen, voorgelezen door de personen die de desbetreffende rol op hun papiertje hadden staan.

*De eerste edele waarheid: Het leven is lijden / iedereen is op zoek naar geluk.

Het eerste verhaal ging over een steenhouwer.

Er was eens een steenhouwer die een beeld moest maken voor een rijke man. Toen hij de welvaart van de rijke man zag dacht hij ‘was ik maar rijk’. Als bij toverslag werd hij rijk. Toen hij als rijke man op een warme een stoet langs zag komen waar de koning op een draagstoel  gezeten in de schaduw van een parasol rondgedragen werd, dacht hij ,,was ik maar een koning,’’ En prompt werd hij koning. Hij kon zijn geluk niet op, maar toen die zomer de zon alle oogst verdroogde en de rivieren deed opdrogen voelde hij zich weer machteloos. Was ik maar de zon dacht hij, en ja hoor, hij werd de zon. Stralend als de zon zag hij hoe hij de aarde kon beschijnen en verantwoordelijk was voor alle leven op aarde tot op een dag dat een wolk de aarde aan zijn zicht onttrok. Wat dacht hij, heeft een wolk macht over de zon?, dan wil ik een wolk zijn, en je raad het al, hij werd een wolk. Als wolk regende hij dag en nacht en zag hoe de aarde onder zijn macht veranderde in een grote waterpoel. Op een paar rotsen na liep alles onder. Een rots kan dus een wolk trotseren dacht hij, dan wil ik een rots zijn. Trots torende hij als rots boven alles uit, sterk en onverzettelijk was hij nu overtuigd van zijn macht. Tot op een dag hij een bikkend geluid hoorde. Een steenhouwer was beelden aan het hakken uit de rots. Wat dacht hij, een steenhouwer heeft macht over een sterke rots? Dan wil ik toch wel graag weer een steenhouwer zijn. Als steenhouwer was hij nu voor altijd gelukkig

“Wie niet tevreden is met zichzelf, is met niets tevreden en vind nooit het geluk” 

*Tweede edele waarheid: Het lijden wordt veroorzaakt door onwetendheid / mensen zoeken het geluk buiten zichzelf

Het tweede verhaal ging over een luie visser.

Toen op een dag een rijk industrieel een visser in de schaduw onder een boom zag liggen vroeg hij: ‘moet jij niet werken?’.’Nee,’ zei de visser, ‘ik heb vandaag voldoende gevangen.’ De industrieel zei: ‘maar waarom vang je niet meer? . Je kunt dan een motor op je boot kopen zodat je nog verder kan varen om zo nog meer vis te vangen. Je kunt van die winst betere netten kopen waardoor je nog meer kan vangen, je kunt op termijn daardoor misschien een tweede boot kopen zodat je personeel aan kunt nemen om voor jou vis te vangen.’ ‘En waarom zou ik dat doen?’ vroeg de visser. ‘Omdat je dan rijk kunt worden,’ antwoordde de industrieel. ‘Waarom zou ik rijk moeten?’ vroeg de visser. ‘Zodat je lekker kan gaan luieren in de schaduw van een boom.’ ‘Wat denk je dat ik nu aan het doen ben?’ vroeg de visser…

”meer is minder, minder is meer”

*Derde edele waarheid:onwetendheid kan worden opgeheven / de deur naar geluk gaat naar binnen open

Het derde verhaal ging over de boeddha en zijn leerlingen

Op een zomeravond zat de boeddha met zijn leerlingen buiten bij het licht van een olielamp. Hij zag hoe de insecten op het licht van de lamp afvlogen en er door verbrand werden. Kijk zei hij, de insecten zien de vlam, maar ze begrijpen hem niet. Ze zijn in de waan dat de vlam hun warmte en geluk zal schenken, maar ze bekopen deze onwetendheid vaak met pijn of zelfs de dood. Mensen zijn vaak net als insecten. Ze zien het vuur van rijkdom, macht of roem en vliegen er onbezonnen op af tot het te laat is.

“weet wat je wilt en laat je niet verblinden door dingen die je niet begrijpt”

*Vierde edele waarheid: het volgen van het achtvoudige pad heft onwetendheid op / geluk zit in onszelf

Het vierde verhaal ging over een professor

Een professor had zijn oud-leerlingen uitgenodigd voor een bakje koffie om eens te zien hoe het hun in het leven verging. Binnen de kortste keren ging het gesprek over de stress van hun baan, rijkdom, en status. De professor ging naar de keuken om een allegaartje van kopjes te halen voor de koffie. Hij had een zeer gevarieerd assortiment koppen, kommen en mokken. Hij liet iedereen zelf zijn keuze maken en begon toen te vertellen. ‘Kijk,’ zei hij, ‘alleen de meest simpele en eenvoudige koppen zijn nog over. Alhoewel het begrijpelijk is dat jullie het beste voor jezelf willen is dat vaak ook de bron van jullie stress. De keuze van het kopje heeft geen invloed op de kwaliteit van de koffie. Soms neemt het zelfs de aandacht weg van hetgeen er in geschonken wordt. Jullie kwamen voor de koffie, maar hebben uiteindelijk meer aandacht geschonken aan de koppen. Het leven is de koffie; de banen , geld en status in de samenleving zijn de kopjes. Het zijn gewoon hulpmiddelen om het leven te omvatten. We kunnen het soort kopje niet altijd kiezen, en het verandert niet de kwaliteit van ons leven. Soms concentreren we ons zo op het kopje dat we vergeten om te genieten van de koffie.

“het leven is de koffie, niet de kopjes….geniet van je koffie!”

“Leef eenvoudig, want de gelukkigste mensen hebben niet van alles het beste, maar maken  eenvoudig van alles het beste”

Na deze verhalen hebben we nog drie blokjes gemediteerd. Het eerste van de drie heb ik nog in lotushouding gezeten, maar dat begon op een gegeven moment toch zijn tol te eisen. Zelf bewust de keuze maken om af te zien is goed, maar je moet jezelf ook niet forceren. Tijdens de laatst twee blokjes kwam iedereen aan de beurt voor een persoonlijk onderhoud. De extra beweging kwam mij goed uit, want de slaap begon mij nu ook al parten te spelen. Toen Dymphie terugkwam van dokusan zette ze de A-oefening in en iedereen deed mee. Het voelde als een volwaardige sesshin en ik was blij toen Dymphie de laatste keer de schaal liet galmen. We waren stipt op tijd klaar; nu nog even met zijn allen op de foto. Het wachten was nog even op Etiënne die de leerlingen van de introductiecursus buitenliet. Met de camera op het statief en de zelfontspanner op driemaal hebben we verschillende pogingen gedaan om een perfecte foto te maken, ik ben benieuwd naar het resultaat. Helaas moest ik na afloop snel naar huis. Graag was ik meegegaan naar Coffee & Cream aan de overkant, maar om 13:15 uur kon ik de bezorger van mijn chauffeurspas thuis verwachten en die pas moest ik persoonlijk in ontvangst nemen. Volgende keer beter, het zal vast gezellig geweest zijn. Voor we afscheid namen hebben we eerst de restanten van het ontbijt opgemaakt en kregen we allemaal nog een knuffel en een bloem.

~~~~Wat een geslaagde zendoweekzaterdagochtend.~~~~

Bedankt Dymphie en Etiënne.

Allerlei nieuwe snufjes, en iedere dag lijk je wel weer iets nieuws te ontdekken. Niet alles maakt het leuker, maar sommige dingen zijn nu eenmaal bedacht met het idee om het voor iedereen veiliger te maken. Dat dit tot irritaties leid heeft natuurlijk veel te maken met het begrijpen en accepteren van deze maatregelen. Sommige dingen kun je uitschakelen, sommige niet. Er zijn bijvoorbeeld collega’s die op de gordel gaan zitten opdat hij niet piept als je hem niet omdoet. Zelf heb ik wel eens een fikse aanrijding gehad met een Bulgaar die midden op de snelweg stilstond en ik was toen zeer blij dat ik de gordel omhad. Met de nieuwe elektronica was dit ongeval mogelijk voorkomen omdat de sensoren van de vrachtwagen geen last hebben van laagstaande zon en vermoeidheid.

Wat ook bijzonder is om te zien dat chauffeurs die net als ik zowat heel hun carrière met hetzelfde merk hebben gereden sinds er bij ons een keuze is tussen twee merken ineens notoire klagers zijn geworden omdat ze liever het andere merk hadden gekregen. Ze zijn daar zo druk mee dat ze het niet na kunnen laten om op mijn enthousiaste blog te reageren met een negatieve reactie over de auto. Ik vind het jammer dat ze zich zo irriteren aan de wagen waar ze de hele week mee op stap zijn. Die irritatie is een vorm van stress die je jezelf aandoet. Deze vorm van stress zorgt er net als alle andere vormen van stress je lichaam cortisol en adrenaline aanmaakt. Deze hormonen zijn op zich niet slecht, maar als je er continue aan blootgesteld wordt veroorzaakt dit tal van kwalen en verergert het andere zwakheden. Stress zorgt er ook in veel gevallen voor dat iemand (onbewust) op zoek gaat naar een vorm van bevrediging. Meestal is dit in de vorm van genot, overmatig eten, snoepen, overmatig gebruik van alcohol et cetera, maar ook vaak in de vorm van beloning door bijvoorbeeld het kopen van dingen die je eigenlijk niet nodig hebt, en soms zelfs door andere mensen als minderwaardig te behandelen. Aangezien in de baan als chauffeur de stress altijd makkelijk op de loer ligt is het niet bevorderlijk voor je geluk als je dit zelf opzoekt.

Het is niet zo dat ik nooit mijn beklag doe of eens vloek als er weer eens iets niet werkt zoals ik het wil, maar mezelf iedere dag druk maken over dezelfde dingen ben ik wel afgeleerd. Het enige waar ik me nog wel eens over wil opwinden zijn de medeweggebruikers, maar ik werk er aan ook hier mezelf niet meer druk over te maken. Je moet niet naar het verleden kijken, maar als je ziet wat een vooruitgang er is geboekt in de ontwikkeling van de vrachtwagens dan kun je daar toch alleen maar met respect van genieten. Veel mensen onthouden de goede dingen uit het verleden, maar vergeten de slechte. Ik ben begonnen met een oude Iveco turbostar, een beest van een motor met een klein hokje als cabine er op. Zeker voor iemand van 1.90 m en 118 kg (in die tijd) was dat niet echt veel ruimte, bedden als hangmatten en een Fuller versnelling, beter bekend als een fietsbel, waar je toch wel enige handigheid en een goed gevoel voor het juiste toerental voor moest hebben om er goed mee uit de voeten te kunnen.  Om te sturen moest je toch wel enige kracht hebben, de meesten hadden er dan ook een stuurknop op zitten. De standkachels vielen om de haverklap uit en dat in de tijd dat de winters nog echt koud waren.

Mijn idee is dat er geen echte slechte vrachtwagens meer zijn. De technische verschillen worden steeds kleiner, en ja, waar meer techniek in zit kan er meer kapot gaan. Het mooie van de moderne technologie is dat je gewaarschuwd wordt en meestal wel op een veilige plek kan stoppen. Gekke dingen zoals in het verleden zijn niet meer mogelijk zoals bijvoorbeeld het doorrijden zonder stroom, het vastbinden een gebroken gaskabel, zodat de motor op een vast toerental draait, om zo toch Parijs door te komen in de spits en meer van dergelijke gevaarlijke stunts. Waar we vroeger zelf maar moesten kijken hoe we het spul weer aan de gang kregen kun je nu achterover leunen en wachten tot er iemand met een laptop komt om het euvel te verhelpen.

Ik denk dat je het maar het beste zo kan zien, je moet zien te roeien met de riemen die je hebt. Je kan je wel druk maken over wat je niet heb, of wat het niet goed doet, of wat je tegenstaat, maar daarmee verander je het niet. Ik bekijk het tegenwoordig zo, als iets niet naar je zin is kijk je of je kan veranderen of kan laten veranderen. Lukt dit niet heb je de keuze, of je gaat er mee akkoord, of je accepteert het niet. Als je het niet accepteert dan vraag je een andere auto of zoekt een andere baan. Als je wel akkoord gaat kun je dat het beste volledig doen en je er bij neer leggen dat het nu eenmaal zo is. Iedere dag jezelf beklagen doe je niet alleen jezelf aan, maar ook een ander. Je krijgt terug wat je geeft, dus wat deel je liever met anderen positiviteit of relativiteit?

vrijdag 10 maart belde de planner je nieuwe wagen staat klaar. Oké het is maar werk materiaal, maar het maakt me toch wel weer enthousiast. Wat is er vernieuwt, zijn er nieuwe gadgets, heb ik meer of minder ruimte voor mijn spullen en vooral, hoe rijdt het?

Bij ons op de zaak heb je twee mogelijkheden, Daf  of Iveco. Zelf heb ik nooit iets anders als vaste auto gehad dan Iveco, zelfs mijn lesauto was een Iveco, en ik ben er erg tevreden over. De cabine is in wezen niet veel verandert. Het zijn wat details, nog meer bergruimte, al kunnen ze soms wel overdrijven. Uiterlijk vind ik hem prachtig geüpdatete ik rij er weer netjes bij vind ik. De techniek is hetgeen er het meest aan gewijzigd is. Er zit een mooi muziek en navigatie systeem ingebouwd met de mogelijkheid om onder andere via Bluetooth, usb, of mini Jack je eigen media af te spelen. De techniek om het zuinig en efficiënt rijden te bevorderen is wel even wennen. Als je het goed doet krijg je een complimentje, maar als wat plotseling remt krijg je een melding dat je eerder je gas moet loslaten. Dat de score van je besparing visueel wordt gemaakt en onderverdeeld is in verschillende onderdelen vind ik wel stimulerend. Zo kun je zien waar je op moet letten. Verder zitten er veel toeters en bellen op, ik bedoel letterlijk. Er piept, bromt en knippert wel erg veel af en toe. Vergeet je gordel niet, niet over de lijntjes gaan, afstand houden, en de motor niet te lang stationair laten draaien, want dan krijg je een waarschuwing.

Ergens wel fijn dat de grote lijnen wat de inrichting betreft niet verandert zijn. Ik kon mijn spullen meteen weer op dezelfde plek kwijt als bij de vorige. Toch is het altijd weer een hele verhuis. Verandering is altijd we even wennen, maar het heeft ook voordelen. Door met deze verandering ook meteen wat dingen in mijn leefpatroon te veranderen val je niet zo snel terug in de oude patronen. Ik heb me voorgenomen om ’s avond niet meer te snacken en te snaaien. In plaats van een biertje, noten en chips nu een glaasje water , wortel en een klein stukje kaas. Voor mijn laptop die altijd tegen het dashboard hing met de route 66 als navigatie is nu geen plek meer. Jammer, want het was altijd wel makkelijk. Even in de file bloggen, of soms zelfs op de lange saaie stukken, wat natuurlijk eigenlijk niet de bedoeling is, maar wel handig. Enerzijds dus beter , anderzijds heb ik nu minder tijd voor mijn blog. Maar ik ben bezig aan een oplossing, de combinatie Google drive en Google documenten zorgen waarschijnlijk voor een goed en veilig alternatief.  Google documenten kun je namelijk via je (android) telefoon gewoon dicteren. De ideeën voor mijn blog kan ik dus gewoon rijdende weg tegen mijn telefoon vertellen, en dan later corrigeren en de puntjes op de i zetten op mijn laptop. Daarna stuur ik dan nog even via mijn redacteur Ton Daiken Akveld die er voor zorgt dat het taal technisch ook nog een beetje klopt.

Al met al vind ik dat we in een prachtige tijd leven, iedere keer zijn er weer mooie nieuwe technische ontwikkelingen. Ondertussen zie ik op spiritueel vlak ook nieuwe inzichten en ontwikkelingen waardoor het leven steeds mooier gaat worden . De zomer zit er aan te komen, ik heb er echt weer zin in. Hopelijk jullie ook.

De optocht heb ik helaas gemist, want ik moest ’s maandags gewoon weer aan de slag. Bijna waren de optochten helemaal niet doorgegaan vanwege de verwachte storm, maar dit jaar besloten ze het risico te nemen en de optocht alleen wat te vervroegen en in korten. Weloverwogen hebben verschillende gemeenten dit risico genomen, en dan gaat er in mijn achterhoofd weer iets op een andere manier kriebelen.

Car na val, het grote risico met harde wind is dat de hoge wagens omgeblazen worden en op het publiek terecht kunnen komen. De gevolgen hiervan zouden behoorlijk ernstig kunnen zijn. Vorige week nog zijn wij als chauffeurs ‘en masse asociaal genoemd door minister Melanie Schultz omdat we doorrijden als het stormt. Geen idee hoe dit bij andere chauffeurs overkomt, maar ik vind het eigenlijk wel heel erg bot. Het geeft mij het gevoel dat ze niet beseffen hoe het in onze branche werkt en wat de mentaliteit van de gemiddelde chauffeurs is. Mensen die voor dag en dauw door weer en wind hun werk doen met iets meer risico’s op ongevallen dan de gemiddelde minister loopt lijkt mij. Waar kunnen we parkeren als we moeten stoppen voor de storm? Wie gaat dat financieel compenseren? Hoe weet je als chauffeur wanneer het gerechtigd is om in geval van bijvoorbeeld storm te stoppen als je baas zegt door te rijden?

Toen ik dinsdagmorgen om kwart over zes op mijn fiets stapte en het gevecht tegen de wind weer eens aanging om op tijd op mijn werk te komen kreeg ik ineens een inzicht. Het is volgens mij asociaal dat we in Nederland geen betere infrastructuur hebben op gebied van transport. We hebben industrieterreinen waar je geen vrachtwagen kan parkeren, te weinig goede parkeergelegenheid langs onze snelwegen en in of rond de grote steden. Sanitair is gewoon niet aanwezig, als je ’s morgensvroeg of ’s avonds laat naar de wc wil is dat haast onmogelijk omdat de parkeerplaatsen bij de tankstations overbezet zijn. Dat is toch asociaal, dat je tijdens de uitvoering van je werk je verplichte pauzes niet kunt maken, je niet naar het toilet kan en als enige tegenmaatregel vanuit de regering wordt geroepen ,,strenger handhaven’’. Wat ik ook asociaal vind is dat wij als Nederlandse chauffeurs twee keer zoveel moeten betalen voor een bestuurderskaart dan in de ons omringende landen. Bij verlies, diefstal of beschadiging moet het volledige bedrag opnieuw betaald worden, ook al is de pas dan nog maar een jaar geldig. De ervaring leert dat het ook nog eens langer duurt voor de pas vervangen wordt dan in bijvoorbeeld België. Het is natuurlijk puur toeval dat de echtgenoot van mevrouw Schultz de directeur is van de Kiwa de instantie die verantwoordelijk is voor de uitreiking van deze dure kaarten.

Wat je ook als asociaal kan zien is dat de minister blijkbaar niet op de hoogte is van de reden waarom dat bepaalde voertuigen zo makkelijk omwaaien. Per slot van rekening betalen we 49% belasting om er onder andere voor te zorgen dat mevrouw Schultz haar werk goed kan uitvoeren. Als wij ons werk zo slecht doen betalen wij en onze werkgevers een kapitaal aan boetes in binnen- en buitenland. Nog iets wat ik eigenlijk niet echt sociaal vind, we moeten 35 uur bijscholen, iedere vijf jaar een nieuw rijbewijs halen, maar waar worden die kosten, energie en tijd gecompenseerd?  De onmogelijke concurrentiepositie van Nederlandse transportbedrijven die hun Nederlandse chauffeurs volgens de cao betalen is natuurlijk niet het pakkie an van Melanie. In onder andere Frankrijk en Duitsland zijn ze druk bezig om oneerlijke concurrentie vanuit het oosten steeds moeilijker te maken, in Nederland gaan ze het parkeerbeleid handhaven. Een oostblokchauffeur is blij met het stuk papier dat achter zijn ruitenwisser gestoken wordt. Die denkt dat er hier gratis wc-papier wordt uitgedeeld. Betaalde parkeerplaatsen zorgen voor hogere transportkosten voor de Nederlandse transporteur maar maken dan wel weer ruimte op de onbetaalde parkings voor onze oostelijke collega’s.

Misschien zouden we als reactie op de belediging van Mevrouw Schultz aan ons adres, haar eens een paar kritische vragen moeten stellen. Gewoon op een vriendelijke, beleefde manier via Facebook, Twitter, LinkedIn of misschien met een Hashtag. Als we bepaalde vragen trending kunnen krijgen pikken de gewone media dit misschien wel op en zal ze uit goed fatsoen wel moeten reageren. Wat zouden we haar kunnen vragen? Bijvoorbeeld:

@MinisterieIenM @Melanie Schultz van Haegen. Waar moeten we de vrachtwagens parkeren tijdens de storm? #AsocialeChauffeurs #VrachtwagenChauffeurs

@MinisterieIenM @Melanie Schultz van Haegen. Wat ga je doen aan die buitenlandse lichtgewicht voertuigen die over de Nederlandse wegen waaien? #AsocialeChauffeurs #VrachtwagenChauffeurs

@MinisterieIenM @Melanie Schultz van Haegen. Komen er binnenkort nog fatsoenlijke vrachtwagenparkeerplaatsen met sanitair bij? #AsocialeChauffeurs #VrachtwagenChauffeurs

@MinisterieIenM @Melanie Schultz van Haegen. Waarom kun of mag je op sommige industrieterreinen geen vrachtwagen parkeren? #AsocialeChauffeurs #VrachtwagenChauffeurs

@MinisterieIenM @Melanie Schultz van Haegen. Waarom betalen buitenlandse vrachtwagens hier geen tol en wij in het buitenland wel? #AsocialeChauffeurs #VrachtwagenChauffeurs

@MinisterieIenM @Melanie Schultz van Haegen. Wordt in Nederland ook gecontroleerd op het verbod om weekendrust in de cabine te nemen? #AsocialeChauffeurs #VrachtwagenChauffeurs

@MinisterieIenM @Melanie Schultz van Haegen. — Stel hier je vraag— #AsocialeChauffeurs #VrachtwagenChauffeurs

Zomaar een paar ideeën voor vragen die we kunnen stellen. Ik vind dat als iemand roept dat een ander zijn werk niet goed doet dat die persoon dan daaromtrent minstens zijn of haar eigen zaken goed op orde moet hebben. ik krijg soms het gevoel dat de vrachtwagenchauffeur het zwarte schaap van de weg is. Dergelijke opmerkingen door een minister doen daar geen goed aan. Ik ben benieuwd hoeveel collega’s er vragen durven stellen of ze te delen. Misschien heb je een beter idee, kom er dan mee.

Tot de volgende blog Namasté,

Een hand met een peuk erin wuift vanachter een gordijntje dat ik voorbij moet komen, maar ik ben begrensd op 85 km/u, dus dat ging hem niet worden. Meneer geeft gas bij en ik mag achter hem aansluiten. Op het moment dat ik naar rechts ga zie ik dat het verkeer op de afslag naar de parkeerplaats stil staat en met eens schok besef ik dat, mocht er toevallig een personenauto achter me zitten die deze afslag wil nemen de kans groot is dat dit slecht afloopt. Gelukkig ging alles goed maar het zette me wel aan het denken.

In eerste instantie was ik enigszins verontwaardigd, maar toen ik er verder over nadacht kwam ik tot de conclusie dat eigenlijk gewoon onwetendheid was. Hij wist niet dat ik begrensd ben op 85 km/u, hij was er zich niet van bewust wat de gevolgen van zijn actie zouden kunnen zijn. Hij was alleen bezig met invoegen en zo vlot mogelijk op volle snelheid komen. Niets om me boos over te maken dus, alleen medeleven, hij leert het misschien nog wel. Bewust zijn is een belangrijke pijlers van zen. Zelf ben ik druk lerende op dat gebied, bewust zijn vraagt behoorlijk wat zelfinzicht. Bijvoorbeeld iemand die een laag zelfbeeld heeft denkt vaak dat een ander weet wat hij doet. Iemand met een te groot zelfbeeld denkt dat een ander niet weet waar hij mee bezig is. Op sommige momenten kan je zelfbeeld groter of kleiner zijn, de oordelen die je over een ander had zijn dan op jezelf van toepassing. Oordeel dus beter niet te snel. Door minder met het gedrag van anderen bezig te zijn maar meer met je eigen gedrag, op een compassievolle manier, kun je uiteindelijk meer begrip op brengen voor de ander.

In het verkeer is bewust zijn heel erg belangrijk, een moment van achteloosheid kan desastreuze gevolgen hebben. Het hoeft niet eens jouw fout te zijn, reageer je te laat of verkeerd zijn de gevolgen met een vrachtwagen vaak erg groot. Mensen die zich laten uitlokken tot gevaarlijk gedrag vinden vaak dat het niet hun schuld is als het misgaat. Leg dat maar eens uit aan een moeder die de rest van haar gezin is kwijtgeraakt omdat jij niet onder wilde doen voor een ander. Buiten de gewone verkeersregels zijn er in de loop van de jaren wat ongeschreven regels ontstaan die volgens mij hoofdzakelijk nog door de oudere garde in acht genomen worden. Sommige van die regeltjes zijn een kwestie van fatsoen, een aantal zijn toch wel belangrijk voor de veiligheid.

We hebben allemaal invloed op elkaar, bewust of onbewust, of we willen of niet. Fouten maakt iedereen, als je zelf je fouten onder ogen kan zien kun je vaak makkelijker accepteren dat een ander je op een foutje wijst. Als je zelf kunt accepteren dat iemand je op een foutje wijst, kun je een ander ook op een compassievolle manier attenderen op zijn of haar fout. Op die manier kunnen we zelf een positieve invloed uitoefenen op de kwaliteit en veiligheid van ons vak zonder allerlei regeltjes van overheidswege. Per slot van rekening weten wij beter wat er reilt en zeilt op de baan dan die kantoorpiepeltjes die een hekel aan vrachtwagens hebben omdat ze in de weg rijden als ze ’s avonds in hun dikke Audi naar huis willen jakkeren. Misschien is het een optie om een  groep te vormen waarin we zelf met ideeën komen hoe wij het als chauffeurs onderling leuker, makkelijker en veiliger kunnen maken op de weg.  zo kan het ook in het transport

Onze kinderen zijn ondertussen volwassen en leven niet altijd thuis, ze volgen een stage of ze logeren bij een vriend of vriendin; ik ontmoet ze steeds vaker in vogelvlucht. Ik vind het mooi om te zien dat het geen huismussen zijn, maar dat ze weten dat ze altijd veilig op het nest kunnen landen. Het bouwen van dat nest was de hoofdreden om op het buitenland te gaan rijden. Het is niet altijd makkelijk geweest, maar als ik nu op afgelopen 19 jaar terugkijk heb ik er geen spijt van. We hebben onze kindjes een mooie start kunnen geven en het is nu verder aan hen wat ze van het leven gaan maken.

Dat we dit zo hebben kunnen doen is maar voor een klein gedeelte mijn verdienste. Dit was nooit gelukt als ik niet zo’n lieve, zorgzame, sterke vrouw aan mijn zijde had gehad. Als chauffeursvrouw met kleine kinderen sta je er vaak alleen voor. Natuurlijk konden we telefonisch overleg plegen, maar dat was niet zo vanzelfsprekend als nu. Roamingkosten waren hoog, dus we hadden de afspraak dat als Jeanet me wilde spreken ze me een sms stuurde, ik zocht dan een telefooncel op, sms-te het nummer van die cel en Jeanet belde dan dat nummer via een aparte service. We hadden het toen niet breed, en ik had al van verschillende collega’s verhalen gehoord over torenhoge rekeningen. Als ik er nu zo op terugkijk vind ik het geweldig knap dat ze daar het geduld voor op kunnen brengen.

Ondertussen zitten we wat beter in de slappe was, mede omdat Jeanet ook alweer een aantal  jaartjes een baan heeft. Daarnaast draagt ze nog steeds zorg voor de huishouding en is nog steeds de agenda en vraagbaak in huis; waar zou ik zijn zonder deze schat. Een aantal jaren geleden heb ik haar verrast door haar via een fake Facebookaccount onder de naam Valentino Cupido lieve dingen toe te sturen. Helaas ben ik de inloggegevens van dat account kwijt, dus ik doe het nu maar eens via mijn blog

Jeanet, ik hou van jou.

Aangekomen op de zaak, staat mijn span niet op zijn vaste plek, twee parkings oversjouwen met drie steeds zwaarder wordende tassen, ik heb er nu echt geen zin meer in. Ja natuurlijk, oliepeil laag, heb ik weer even, de cabine kantelen en een kannetje olie in het blok gieten . Nou daar gaan we dan, nog even tanken aan de grens , gelukkig is het rustig aan de pomp. Zo, alle sapjes bijgevuld, kachel aan, radio aan, kopje Earl Grey thee erbij, on y va (daar gaan we). Langzaamaan begint het te komen.  Eenmaal onderweg bedenk ik me vaak dat ik toch wel een wereldbaan heb.

Het wordt wel steeds moeilijker om gemotiveerd te blijven vind ik. De sfeer op de weg wordt steeds grimmiger, het is overal en altijd druk lijkt het wel en de medeweggebruikers hebben vaak een heel kort lontje. De wonderen der techniek hebben er voor gezorgd dat we eigenlijk alleen nog maar het stuur vast hoeven te houden, en zelfs dat is in de toekomst waarschijnlijk niet eens meer nodig. Zou dat een van de redenen kunnen zijn voor de vele ongelukken met vrachtwagens de laatste tijd? Ik vind het deprimerend om te lezen hoe vaak het mis gaat. Zelf heb ik ook enkele ongelukken gehad en dat is geen pretje, ook al kom je er ongeschonden van af. Haast is volgens mij ook een grote veroorzaker van ongevallen. Van die ,,collega’s’’ die anderhalve meter achter je lopen te pushen, wat denken die? Denken die überhaupt wel na?

Echt motiverend vind ik de regeltjes inzake rij- en rusttijden ook niet. Waar je vroeger nog een beetje kon sjoemelen met de schijven om het allemaal een beetje passend te maken, word je nu op iedere minuut die je in vier weken buiten het boekje gaat afgerekend. Waar in het verleden per definitie de boete door de baas betaald werd schuift die steeds vaker de verantwoordelijkheid af naar de chauffeur. De snelheidsovertredingen in het buitenland worden tegenwoordig ook automatisch afgeschreven en de nieuwe generatie flitspalen kan volgens mij zelfs zien of je ’s morgens je tanden wel gepoetst hebt. Een groter financieel risico zonder dat er iets tegenover staat dus.

Om te kunnen blijven concurreren is het van belang om een zo hoog mogelijke kwaliteit te handhaven. Aan de chauffeur om die kwaliteit te waarborgen. We moeten controleren op temperatuur, verpakking, aantal , juiste product en steeds vaker op datum of er de juiste etikettering op zit. En gaat er iets mis, wie krijgt er dan op zijn kloten? In het kader van urenverantwoording moeten we tegenwoordig de laad- en lostijden op de CMR zetten. Het geeft mij het gevoel nog meer onder controle te staan.  Langzaam maar zeker krijg ik het idee dat we net zoveel verantwoordelijkheid hebben als een piloot, maar dan zonder het salaris.

De ene collega is depressief, een ander heeft een burn-out. Veel collega’s kampen met diabetes, hoge bloeddruk, hartklachten enzovoorts. Vaak gevolgen van een ongezond leefpatroon, maar hoe kun je dat veranderen? Zelf doe ik dat door mijn eigen gezonde potje te koken, te mediteren en wanneer mogelijk te wandelen of te joggen. Maar eerlijk gezegd, aan het eind van zo’n drukke werkdag van 15 uur met dat gure grauwe winterweer is de motivatie soms erg ver te zoeken. Dan nestel ik me liever met een zak chips en een paar blikken bier achter mijn laptop om een filmpje te kijken en de boze buitenwereld te vergeten.

Ik kan me goed voorstellen dat veel collega’s zich een loonslaaf voelen vandaag de dag. In het verleden was ons redelijk vrije beroep goed betaald. De afgelopen jaren zijn we er in verhouding alleen maar op achteruit gegaan volgens mij. Toch denk ik dat er wel het een en ander gaat veranderen nu er weer een groot tekort aan chauffeurs dreigt te ontstaan. Misschien dat in de nabije toekomst een betere beloning kan worden gerealiseerd. Het zou ook mooi zijn als er wat meer respect onderling zou zijn. Bedenk dat als je niet te hard oordeelt over een ander je ook mild kan zijn voor jezelf. Zou er in de chauffeurswereld meer eenheid zijn denk ik dat dat voor iedereen motiverend werkt.

Hopende op betere samenwerking zeg ik Namasté,

Gelukkig zei de planner dat ik pas om 3:45 uur hoefde te vertrekken, jippie. Mopperend in mezelf fiets ik naar huis, kwart voor drie mijn nest uit om op mijn fiets te stappen en dan 5,5 kilometer tegen de wind in te trappen. Daar heb ik zo geen zin in, waarom krijg ik weer zo’n rit. Thuis nog even mijn gal gespuwd tot mijn vrouw zei, ach schatje, dan breng ik je morgenvroeg wel weg. De gedachte dat mijn vrouw zo vroeg uit bed wou gaan deed me beseffen dat ik weer eens aan het jammeren was. Vanmorgen was ik voor de wekker wakker en stapte ik met frisse moed weer op de fiets, heel de weerstand van gisteren weer vergeten.

Als het zo rustig is op de weg heb je mooi tijd om over zulke zaken na te denken. Waarom ben ik weer eens in die valkuil van zelfmedelijden gestapt? Zou het iets te maken hebben met de twee collega’s die ik gesproken heb die zich ook aan het beklagen waren? Gek eigenlijk die klaagcultuur die we hebben. Soms lijkt het of niemand meer tevreden is met zijn werk. Het versterkt elkaar ook. Als één persoon klaagt dan is het een mauwert, als twee personen klagen is al serieus en klagen meerdere personen dan  gaat het over serieuze feiten (denken we tenminste). Het grappige is dat klagen weinig zin heeft. Het is vrij simpel, als je iets moet doen wat je niet leuk vindt, je doet het of je doet het niet. Je kan natuurlijk zeggen dat je het niet graag doet, maar beslissen dat je het doet betekent dat het je eigen keuze is. Als je daarna gaat klagen dan klaag je eigenlijk over jezelf , en daar word je niet gelukkig van. Als je dat wat je niet leuk vindt met aandacht doet valt het vaak  wel mee.

Soms is het goed om eens te kijken wat nu die weerstand veroorzaakt. Is het bijvoorbeeld een slechte ervaring uit het verleden waardoor je nu een vergelijkbaar resultaat verwacht? Is het fysiek of mentaal zwaar? Mij helpt het om het als een oefening te zien. Betaald sporten of braintrainen, het is namelijk zo hoe makkelijker je het jezelf maakt, hoe eerder iets te zwaar is. Wat ik al eerder in een blog uitgelegd heb, regelt het reptielenbrein de afgifte van stresshormonen en het zorgt ervoor dat je denkvermogen op een lager pitje komt te staan. Met veel weerstand aan de slag gaan zorgt dus voor een gejaagd gevoel, vermindert denkvermogen en een kort lontje. Datzelfde reptielenbrein is erg gevoelig voor beloning. Als je jezelf dus complimenteert dat je die vervelende klus toch gaat klaren heb je al je denkvermogen ter beschikking om het jezelf zo makkelijk mogelijk te maken. Op die manier kom je er vaak achter dat de meest vervelende klussen je het meeste voldoening kunnen geven.

Ik wens jullie veel werkplezier toe, per slot van rekening ben je een groot deel van je leven aan het werken.

Omdat ik van kinds af aan al aardig onafhankelijk was, heb ik dat nooit echt gemist. Ik heb mezelf altijd goed kunnen vermaken, en als er dan iemand mee wou spelen was dat ook geen probleem. Een aantal keren heb ik ,,erbij” willen horen, maar dat was meestal niet van lange duur. Ik heb altijd al moeite gehad  om achter een leider aan te lopen, zeker als die in mijn ogen dingen doet of zegt die niet kloppen. Zelf ben ik niet zo’n baasje dat ik zit te wachten op volgelingen, dus het bij een groepje horen was voor mij niet weggelegd. Desondanks heb ik in de loop van de jaren aardig wat vrienden gemaakt. Vriendschap kent natuurlijk vele vormen. Als er naar mijn gevoel te veel voorwaarden gesteld worden aan een vriendschap neem ik meestal wat afstand. Vrijheid  blijheid voor beide partijen vind ik belangrijk.

Toch stellen veel mensen bewust of onbewust allerlei voorwaarden aan vriendschappen. Je moet van tijd tot tijd over en weer op de koffie, je mening mag niet te veel afwijken, je mag niet bevriend zijn met een tegenstander van jouw vriend, of iemand uit een ander milieu, enzovoort. Vriendschap is in mijn ogen gebaseerd op wederzijds respect. Als iemand voorwaarden aan een vriendschap stelt, zegt dat volgens mij wat over de onzekerheden van die persoon. Door voorwaarden te stellen probeert men deze onzekerheden onder controle te krijgen,  maar de oplossing van onzekerheden ligt meestal in de persoon zelf. Kritiek kan zo een vriendschap aardig op de proef stellen of juist verbeteren. Zo heb ik via de zen.nl facebookgroep Ton Akveld leren kennen. Heel toevallig was hij ook mijn kamergenoot tijdens mijn eerste sesshin. Diezelfde sesshin heeft hij zijn boeddhistische geloften afgelegd en de naam Daiken gekregen. Dit heeft voor mijn gevoel een bijzondere band geschept. Nu is Ton gek op onze moederstaal en zet graag de puntjes op de i. Omdat ik ook mag optreden als moderator in de zen.nl facebookgroep is Ton mij op mijn taalfoutjes gaan wijzen. Hij vond het bijzonder dat ik hem hier voor dankte, meestal kreeg hij negatieve reacties, ze hebben hem zelfs eens een kommaneuker genoemd.

Natuurlijk vind ik niet leuk om op mijn fouten gewezen te worden, maar het zijn wel mijn fouten. Door te accepteren dat ik fouten maak kan ik er van leren. Veel mensen willen niet op hun fouten gewezen worden, of zelfs hun fouten niet zien. Maar als je niet weet dat je iets fout doet, kun je er ook niets van leren. Het mooie van he verhaal is dat door mijn tweede sesshin geïnspireerd was geraakt om deze blog te gaan schrijven, maar er nog wel veel twijfels over had. In een helder moment heb ik Ton gevraagd om me te helpen, en ik kan me geen betere redacteur wensen. En zo heb ieder nadeel zijn voordeel om maar met Johan Cruijff te spreken.

Het is tegenwoordig niet vanzelfsprekend om het goede in mensen te zien. Veel mensen zijn zo druk met hun eigen ego in de weer dat ze alleen maar de negatieve dingen in anderen zien. Dit zorgt er in mijn ogen voor een groot gedeelte voor dat we zoveel stress hebben. Zowel het geven als het ontvangen van minachting zorgt niet voor een geluksgevoel. Het kan soms misschien even een goed gevoel geven als je een ander op een fout kunt pakken, maar als je enige motivatie is om iemand terug te pakken dan kom je samen in een negatieve spiraal. Wat je geeft, krijg je vaak terug. Onlangs heb ik gelezen dat of je nu boos bent of een ander boos op jou is, je lichaam dezelfde stresshormonen aanmaakt. Als je dus een lange tijd boos bent op een ander ben je zelf in de stress, die boosheid doe je jezelf dus aan. De ander is zich er vaak niet eens van bewust, die ervaart dan jouw boosheid op een bepaald moment en laat het dan misschien zo weer los.

We zijn allemaal met elkaar verbonden. Als jij iets doet of zegt tegen een ander dan beïnvloedt dat die ander. Die geeft het weer door aan anderen en zo verspreid het zich, net als golfjes die ontstaan in stilstaand water als er een druppel in valt. Wat je verspreidt komt vaak ook weer bij je terug op dezelfde manier als dat je het verspreid hebt. Aan jou de keuze wat je wil verspreiden. Ik kies voor positiviteit, ik hoop jij ook.