Mijn idee was om in de horeca te gaan werken en later misschien mijn vader opvolgen in ons familiebedrijf partycentrum ‘De Posthoorn’. Toen ik na mijn diensttijd ging solliciteren in andere horecabedrijven viel het geboden salaris me zwaar tegen.

Ik heb een blauwe maandag voor een uitzendbureau gewerkt, dubbele shift orderpicken bij Sikkens, dik verdienen zeiden ze, 7:00 u – 11:00 u en 19:00 u – 23:00 u. Man wat een ongeïnteresseerd zootje ongeregeld, die gasten blowden nog even een jointje voor ze moesten beginnen. Als de orders te groot waren en ze wat te lang bezig waren, schopte er altijd wel iemand een verfblik omver op de lopende band en dan konden we aan de koffie tot de rotzooi opgeruimd was. Bij het arbeidsbureau konden ze me niet helpen. Toen maar eens gesolliciteerd bij het bedrijf waar ik tijdens mijn schooljaren een leuk centje bijverdiend had. Daar kon ik meteen beginnen. Het arbeidsbureau wilde nog wel een uitkering aanvragen voor de drie dagen dat ik werkloos was geweest, maar dat leek mij meer te kosten aan tijd en papier dan dat het op zou leveren, dus ik heb ervoor bedankt.

Het was simpel, fysiek zwaar werk. Oud brood, koekafval, chips en andere voedingsmiddelen die niet meer voor menselijke consumptie geschikt waren werden daar gedroogd, gemalen en gemengd tot een basis voor dierenvoer. Als manneke van 14 jaar liep ik daar al met zakken van 25 kilo te sjouwen, iets wat tegenwoordig niet meer mag. Tegen mijn 16 vulde ik ook zakken van 80 kilo af. Deze werden dan met een liftje opgetild tot je schouderhoogte, dan pakte je ze er af om ze vervolgens op de pallet te stapelen. Heftruck rijden heb ik daar ook geleerd, een certificaat was toen nog niet nodig. Vijf dagen in de week van 8:00 u tot 17:00 u en zaterdag van 8:00 u tot 12:00 u en regelmatig een avondje overwerken. Vrijdag- en zaterdagavond liep ik dan regelmatig in de bediening bij ‘De Posthoorn, tijdens trouwpartijen en jubilea, soms zelfs op zondag. In mijn vrije tijd ging ik graag stappen. Ik was regelmatig te vinden in , de Klomp, de Groene Sael, de Scorpio en het Roode Hert. Overal had ik vrienden, want ik was in die tijd erg vrijgevig en gaf regelmatig een rondje. Die vrijgevigheid gecombineerd met een gokverslaving hebben ervoor gezorgd dat ik snel van mijn geld, en mijn vrienden af was. Een paar bleven er over, helaas ben ik die een beetje uit het oog verloren toen ik internationaal ben gaan rijden.

Toen ik samen met mijn, toen nog aanstaande echtgenote, een huisje gekocht had en er zich plannen begonnen te vormen voor gezinsuitbreiding, vond ik dat dit niet meer de juiste manier van broodwinning was voor de toekomst. Daarop ben ik gaan solliciteren bij bakkerij Welten (nu Bakkersland) die het oude brood leverde dat ik de hele dag stond te malen en te drogen. De chauffeurs die het brood kwamen leveren hadden me regelmatig verteld dat er dringend chauffeurs nodig waren bij de bakkerij. En inderdaad, bij de sollicitatie werd ik meteen aangenomen, zelfs zonder chauffeursdiploma. Ik moest wel beloven dat ik het zo snel mogelijk ging halen, dat heeft nog wel een jaartje geduurd.

Zes dagen in de week en dagen van 18 uur waren geen uitzondering. Die centjes konden we goed gebruiken, ondanks dat we geen van beiden echt gespaard hadden hebben we in een vrij korte tijd een huis gekocht, zijn we getrouwd en hebben we drie telgen op de wereld gezet. Toen de derde net geboren was raakte Jeanet haar baan kwijt. Tijd voor een nieuwe bron van inkomsten. Dat is de afgelopen 20 jaar rijden in het internationaal koel- en vriestranssport bij Voesenek aardig gelukt.De afgelopen jaren heb ik aangegeven dat het nachtrijden en de onregelmatigheid me steeds zwaarder vielen, helaas werd daar niet echt serieus op ingegaan. Toen ik een paar jaar geleden helemaal niet goed in mijn vel zat ben ik gaan mediteren. Dit heeft me veel gebracht, onder andere meer rust in mijn hoofd, een lagere bloeddruk en minder last van mijn astma. Helaas was het gevoel van gelukkiger te worden in mijn werk maar tijdelijk.

Met de rust in mijn hoofd is er ook een verhoogde bewustwording ontstaan die ervoor zorgt dat ik bepaalde zaken anders ben gaan zien. Door de combinatie van stress, vermoeidheid en slaaptekort word je roekeloos. Op het moment dat je dat inziet en beseft wat de risico’s zijn gaat dat wringen. Stress ontstaat volgens mij bij iedereen door andere factoren. Het is dus zeer persoonlijk, en dat zorgt er vaak voor dat er veel onbegrip is. Iets waar de een weinig problemen mee lijkt te hebben, maakt soms dat een ander helemaal over de rooie gaat. Het is dus zaak om voor jezelf te bepalen waar je grenzen liggen. Ik heb altijd gezegd, wat een ander kan, dat kan ik ook, tot het tegendeel bewezen is. Maar moet je altijd tot het uiterste gaan, of kun je ook je grenzen veilig stellen? Toen mijn baas mij negeerde terwijl ik tweeënhalf uur zat te wachten om hem te spreken is er bij mij een schakelaartje omgegaan.

Eén van de grootste stressfactoren in mijn baan was voor mij de onzekerheid en de onregelmatigheid van de planning. Vaak hoorde je ’s avonds om 18:00 uur aan het loket pas of je door moest rijden of naar huis kon gaan, en dan maar hopen dat je vrouw een extra bal gehakt in de pan heeft. Je wordt op zondag weggestuurd en je weet niet wat je moet gaan doen als je maandagmorgen om 7:00 uur leeg bent, soms twee uur rijden en de volgende dag laden, soms met een vliegende vaart naar een klant om te laden en vervolgens je uren vol te rijden. Ik heb me er heel lang in kunnen geven, maar ik ben er nu klaar mee. Na mijn sollicitatie bij JLN heb ik per augustus mijn baan opgezegd. In september begin ik pas want mijn vakantie stond al gepland voor eind augustus en ik wil uitgerust bij mijn nieuwe baas beginnen. Nu heb ik twee weken vrij voor mijn vakantie om een aantal zaken te regelen die ik graag voor de vakantie op orde heb.

Afgelopen dinsdag ben ik met een nieuwe collega meegereden die ook bij Voesenek gewerkt heeft. Het vroeg opstaan viel me wel tegen, maar dat is een kwestie van wennen weet ik uit ervaring. Maikel had me al verteld dat we met de combi (motorwagen met aanhanger) zouden gaan, wat dan weer net iets anders werkt dan met de trailer. Ik vind het nog steeds knap hoe sommige mensen met zo’n ding overweg kunnen. Mijn nieuwe baas had al gevraagd of ik er ervaring mee had en of ik er mee zou willen gaan rijden. Ik heb aangegeven dat ik met een trailer wil gaan rijden en dat ik het misschien wel eens wil proberen als ik een beetje aan het werk gewend ben. Je bent nooit te oud om te leren, maar niet alles tegelijk hè. De planner begon er ook al gelijk over, en hij probeerde te peilen of ik misschien eerder aan de slag kon. Iets in mij wil dan gelijk zeggen, ja oké ik doe het, maar gelukkig wist ik me in te houden. Rustig aan beginnen, dat heb ik me voorgenomen, bewust, stap voor stap en proberen het overzicht bewaren. Volgende week rijd ik nog een keer mee. Deze keer met een nieuwe collega die ik tijdens het laden heb ontmoet. Echt bijzonder, we stellen ons aan elkaar voor, en ik herkende iets in zijn gezicht, en vooral in zijn stem. Ik vroeg hem nogmaals om zijn naam en wat blijkt, het is een oud speelkameraadje van mijn toenmalige stiefbroer en mij. Na 35 jaar komen we elkaar tegen als collega’s, een aparte gewaarwording. Het versterkt mijn gevoel dat ik een nieuw leven ga beginnen.

Nu zit ik twee weken thuis, werkloos, doelloos (op een paar afspraken na) en zonder verder enige verplichting. Zeer zen zou je kunnen zeggen, “Als je troebel water met rust laat, wordt het vanzelf helder“ aldus Lao Tse , en wat helderheid aan het begin van mijn nieuwe leven is erg welkom. Toch vecht er van alles in mij: kan ik dit wel maken, is dit wel verstandig, moet ik niet iets nuttigs doen, kost me dit niet te veel geld? Zeer goed hoor ik in gedachten mijn coach al zeggen, om mij vervolgens aan te sporen om met deze gedachten te gaan zitten (mediteren). Ik zit er verder niet mee, ik zie mijn gedachten en accepteer ze voor wat ze zijn, de ontspannende drijfveren van de afgelopen jaren.

Na de vakantie ga ik weer met nieuwe energie en motivatie aan de slag. Niet meer doortrekken tot het maximale toerental, niet meer helemaal met het gaspedaal onderin, maar vooruitzien, anticiperen, tijdig het gas loslaten en zo min mogelijk op de rem. Net als met zuinig rijden kun je ook veel energie besparen door wat zuiniger en bewuster te leven, op die manier kun je volgens mij verder komen en ga je wat langer mee.

Tot de volgende blog, Namasté