Het is weer zover, de feestdagen staan voor de deur. In de winkeldistributie is dit de drukste tijd van het jaar. En dit jaar valt het zo dat veel mensen aan het bunkeren zijn voor vier of vijf dagen. Gek eigenlijk, want de supermarkten zijn bijna alle dagen gewoon open. Maar ja, mensen zijn nu eenmaal kuddedieren, en iedereen wil op hetzelfde moment zijn boodschapjes doen. Voor ons als vrachtwagenchauffeurs de kunst om hier veilig tussendoor te manoeuvreren en te zorgen dat de schappen op tijd weer aangevuld kunnen worden. Ik merk aan mezelf dat de grootste uitdaging in deze periode is om de rust te bewaren. Het begint met de planning die à la minute kan veranderen en daardoor je dagelijkse patroon verstoord. Door de enorme drukte staan de pallets die normaal netjes op het spoor staan dat aangegeven staat op je laadlijst nu ineens kriskras door elkaar. Ontdek je plekje, zoekt en gij zult vinden, zijn veelgehoorde uitspraken op het dc. Normaal werk ik van zondag tot en met donderdag, en aangezien ik na een aantal keer vragen geen wijzigingen hierin had doorgekregen, ging ik donderdagmiddag moe maar voldaan naar huis. Iedereen die ik zondag niet meer zou zien, fijne feestdagen toegewenst en een aantal waren verbaasd dat er chauffeurs op de drukke vrijdag voor de kerst vrij zouden zijn, waaronder ikzelf. Eind van de middag ging de telefoon….

De laatste tijd ben ik niet meer zo flexibel als ik ooit geweest ben, ik bewaak mijn grenzen beter en als ik moe ben dan zeg ik nee. Maar in deze periode is het toch iets anders vind ik, structurele gaten in de planning vergen een doordachte oplossing, maar dit is een periodiek probleem, dus dan toch maar even een tandje bij zetten. Een beetje narrig, waarschijnlijk ook omdat ik al twee weken niet heb gesport, stond ik vrijdag om kwart voor drie op. Helemaal geen zin en ook al niet echt blij met de wijziging in de ochtendroute. Ruim een uur eerder lossen bij wat normaal mijn tweede filiaal is, met in mijn achterhoofd het idee dat er een kans is dat dit niet goed gecommuniceerd is met het filiaal en ik dus mogelijk voor een gesloten deur sta. Normaal weet ik al de pallets voor de filialen op mijn route zo te vinden, maar nu stond alles door elkaar en met een ander filiaal erbij is het sowieso weer zoeken geblazen. Nadat ik de derde lege elektrische pompwagen aan de stroom had gehangen en nu met een super traag apparaat rond liep, begon de moed me wat in de schoenen te zakken, iedereen liep in de weg, mijn knieën begonnen weer wat op te spelen door al het gedraai en ik merkte dat de klok in mijn achterhoofd begon te tikken. Ik blijf altijd vriendelijk, maar van binnen begint er soms toch wat te knarsen. Dan drukt er ook nog een of andere idioot op de claxon van zijn pompwagen, een ander reageert en ineens ontstaat er een toeterconcert wat meteen alle spanning uit de lucht haalt. In eerste instantie irriteerde het mij, maar dan moet ik om mezelf lachen en doe ik vrolijk mee. Waar gaat het allemaal over, ik ben weer in de valkuil van zelfmedelijden gevallen en maakt het mezelf daardoor onnodig moeilijk. Als je het leven te serieus neemt, wordt het vaak zwaarder dan nodig is.

Op mijn zoektocht naar een paar verloren boxen kwam ik een verdekt opgestelde, snellere pompwagen tegen die op die manier waarschijnlijk (ongeoorloofd) gereserveerd was door een collega chauffeur, maar op dat moment was het de mijne. En ineens leek alles een stuk vlotter te lopen. Mooi op tijd geladen, en die éne pallet die ik niet kon vinden, daar hoefde ik me niet druk meer te maken volgens de medewerker van het dc .De rest van de dag heb ik enigszins laconiek aan me voorbij laten gaan. Alles ging anders dan gepland, en ik vond het prima. Druk druk druk overal, filialen die geen tijd hadden om te lossen, extra werk op mijn pad, noodoplossingen om meer oponthoud te voorkomen, ik heb het allemaal goed volbracht in mijn ogen. Nu kon ik echt moe en voldaan naar huis. Het is bijzonder om weer eens te ervaren hoeveel energie je kunt halen uit positiviteit, en hoeveel energie negativiteit je kost.

Gelukkig kan ik tegenwoordig sneller schakelen. Onder andere door naar mezelf te kijken en te lachen om mijn eigen gedrag. Van Rients Ritskes (zenmeester van Zen.nl) heb ik geleerd, om te doen wat je moet doen, met heel je hart, of om ervanaf te zien. Leren om, als het nodig is, af te zien of om ervanaf te zien is niet altijd eenvoudig, maar het is wel de weg naar een duurzaam gelukkiger leven. Doen wat je moet doen met plezier kost minder energie dan werken met tegenzin, daarom werkt klagen alleen maar in je nadeel. Zelfs al doe je het alleen in je gedachten. Klaag je tegen je collega’s ben je al gauw een zeurpiet, klaag je in je hoofd dan ben je een zielenpiet.

Dus een mooie gedachte voordeze tijd: Doe wat je doet met heel je hart, met compassie voor je medeweggebruikers, de planners, de klanten en alles wat je op je pad tegenkomt.

Tot de volgende blog en fijne kerstdagen toegewenst,
Peter,
Zenchauffeur.