Vaak heb ik al ja gezegd voor ik echt besef wat er van me gevraagd wordt. Terugkrabbelen is niet echt een optie, dus dan toch maar doen wat er van me verwacht, vaak ten koste van mijn tijd, energie of slaap. Jaren geleden kon ik dan nog wel eens beginnen te jammeren dat het allemaal zo veel of zo zwaar was, door in te zien dat dit niemand helpt, ben ik daar maar mee gestopt. Maar uiteindelijk komt toch de man met de hamer.

Bij mijn nieuwe baas ben ik meteen uitgedaagd om mijn grenzen te stellen. Vanaf dag één was me al duidelijk dat ik me hier niet hoefde te vervelen. Als je echt wil kun je volgens mijn bij JLN 24/7 werken. Omdat ik altijd gewend ben geweest alles te doen wat er gedaan moest worden, valt het voor mij niet mee om naar huis te gaan als ik weet dat er nog werk is wat gedaan moet worden en wat ik eventueel zou kunnen doen. Van de andere kant heb ik dit bedrijf gekozen omdat ik hier vroeg kan beginnen zodat ik de tijd heb voor onder andere mijn opleiding, yoga en sport. Om de taken thuis opnieuw eerlijk te verdelen heb ik afgesproken om iedere dag te koken, iets waar ik doorgaans meer plezier in heb dan mijn vrouw.  Toen ik zo’n twintig jaar geleden bij bakker Welten dagelijks dezelfde route reed, heb ik gemerkt dat het voordeel van de regelmaat is dat je meer energie hebt voor de dingen die je in je programma opneemt. Flexibiliteit kost nu eenmaal meer tijd en energie. Als iets in je wekelijkse schema zit hoef je jezelf er niet iedere keer toe te zetten om het te doen, maar wordt het vanzelfsprekend en ga je het zelfs missen als het een keer niet lukt.

Met deze kennis heb ik dan ook meteen toen ik aan mijn nieuwe job ben begonnen een aantal dingen in mijn programma opgenomen, maandagavond zen les voor gevorderden, dinsdagavond hot-yoga, woensdag om de vier weken bloedplasma doneren, vrijdagochtend assisteren bij de introductie cursus en voorlopig volg ik de zaterdagochtend nog graag de gevorderden groep voor het geval de maandagavond toch te zwaar blijkt. Volgens mijn berekeningen zou ik dit allemaal goed kunnen redden met een middagdutje van zo’n drie kwartier tot een uur. Voor de sesshin begon dit al een beetje mis te gaan. De dagen werden langer dan ik gedacht had. Als je om vier uur begint en om vijf uur naar huis gaat, boodschappen moet doen en eten klaar moet maken is er weinig tijd voor een dutje als je om acht uur op je kussentje met zitten voor de zenles. Als je dan om half elf naar bed gaat doet het wel zeer als om kwart voor drie de wekker gaat; het kan de leeftijd zijn, maar dat hou ik niet lang vol. Omdat ik ook wel besef dat de planning geen idee heeft wat ik allemaal doe in mijn vrije tijd heb ik een mailtje gestuurd met de vraag of de dagen iets korter konden worden.

Tijdens de sesshin heb ik weinig geslapen. Behalve dat ik aan de intensieve groep deelnam van vier uur in de ochtend tot middernacht kreeg ik als taak ook nog eens de leiding over die groep. Door een falend weksysteem en een kamergenoot die praat in zijn slaap ging dit niet van een leien dakje, waardoor mijn slaap nog meer in het gedrang kwam. Geeft niet bij zo’n sesshin, je leeft volgens een strak schema, en het slaaptekort helpt soms om bepaalde beschermingen in jezelf los te laten of soms zelfs je zelf bedachte grenzen te overschrijden. Er ontstaat een soort van high die ik vergelijkbaar vind met de staat waar je in kunt komen als je een joint gerookt hebt. Minder heftig, maar wel vergelijkbaar. Bepaalde zaken gaan naar de achtergrond, maar andere zie je ineens veel scherper, kleuren worden feller, geur intenser en geluid komt veel harder binnen. Je gevoel en emoties zijn vaak intensief en het is goed dat de afspraak is dat iedereen bij zichzelf blijft en niet met de ander praat, waardoor deze zaken bevestigd noch ontkend worden en dus door jou zelf overdacht en doorzien kunnen worden. Op die manier leer je dat alles wat naar boven komt van jou zelf is en door jou verwerkt moet worden. Niemand anders heeft de schuld, niemand anders lost het op voor je. Mocht het te heftig worden is er altijd professionele hulp bij de hand, want heel veel mensen die op sesshin gaan, werken in de zorg of de psychiatrie en dus kun je de sesshin zien als een veilige plek om met je oude demonen in gevecht te gaan. Niet alles lost op tijdens de sesshin, soms is het alsof je het beginnetje van een kluwen lospeutert, wat je later thuis op je gemak thuis verder afwikkelt in het tempo dat jou schikt.

Niet volledig doordacht ben ik de zondag na de sesshin gewoon weer aan de slag gegaan. De kracht van de groep geeft me vaak een mateloze energie, dus heb ik vaak ondanks het slaaptekort niet het idee dat ik te moe ben. Een iets langere nacht dan de week ervoor maakte dat ik me zondag weer helemaal het mannetje voelde, en we hadden ’s middags een verjaardag van mijn nichtje te vieren, dus heel vroeg lag ik die avond niet op bed. Maandag avond was het stille les, en ik had het er erg op staan om mijn goede gevoel van de sesshin in deze groep te delen. Helaas werd het op het werk later dan verwacht en mijn middagdutje viel in het water. Lichtelijk geïrriteerd ging ik dinsdagavond om half zes naar huis nadat ik een extra rit had gereden die eigenlijk niet gepland stond voor mij. Om de spanning een beetje kwijt te raken ben ik ’s avonds naar de yoga les gegaan, daarna was ik weer heerlijk ontspannen. Woensdag ging het mis, voor het eerst sinds lange tijd raakte ik weer in de stress. Twee uur wachten tot de lading compleet was en toen nog allerlei lastige perikelen bij het lossen. Die avond zou ik om zes uur pas naar huis gaan en toen ik een berichtje kreeg dat ik de volgende dag zonder duidelijke reden om een uur of negen in de ochtend al naar huis zou moeten schoot het verkeerd. Ik heb maar meteen een afspraak gemaakt met de hoofdplanner.

Achteraf besef ik dat ik dat veel eerder had moeten doen. We hebben een goed gesprek gehad en de grote vraag die hij me stelde was, waarom zeg je dan geen nee…. Da’s een goeie vraag. Het heeft iets te maken met mijn grenzen niet kennen en bij mijn vorige baas kreeg je vaak weken strafwerk als je een keer nee zei. Toen vrijdag mijn coach vroeg of we na de les eerst een bakje koffie zouden drinken bij coffee & cream aan de overkant of dat we het coachingsgesprek tot de volgende week zouden uitstellen kon ik geen keuze maken. Dit deed me beseffen dat het tijd werd om naar huis te gaan, mijn coach had het perfect aangevoeld. Afgelopen week kon ik weer wat bijslapen. Door de naweeënde zelfreflectie-flow van de sesshin kwam ik tot het inzicht dat dit een repeterend patroon is wat ik al een tijdje niet ervaren had.

Als ik moe wordt geef ik dit niet graag toe. Op een zeker moment kom ik aan een bijna onzichtbare grens en dan wordt ik hyperactief. Ik heb dan het gevoel dat ik door kan blijven gaan en ik kan heel de wereld aan. Nee zeggen is geen optie, dat is voor watjes, en slapen doe ik wel als ik oud ben. Wat me nu duidelijk is geworden is dat ik weer in een oude val ben getrapt. De adrenalinejunk in mij heeft de leiding weer eens overgenomen. Stress is een soort van reservebrandstof voor me en mijn lichaam is daar blijkbaar zo aan gewend dat ik het niet eens door heb. Mijn keuzes worden beïnvloed doordat onder invloed van stress je hersencapaciteit met 20% vermindert, bij mij misschien wel met 50% (grapje) omdat ik ter compensatie van het hoge adrenaline niveau vaak in het weekend net een biertje te veel drink om toch enigszins te vertragen zodat ik kan slapen. Omdat je dan eerst je roes uit moet slapen voor je werkelijk uitrust, zit je voor je het weet vast in een vicieuze cirkel waar je zo maar niet uit komt. Koffie, adrenaline en alcohol, en vroeger ook nog nicotine. Een perfecte cocktail om jezelf naar de klote te helpen. Voor even is het niet erg, maar op de langere termijn gaan er dingen mis. Gelukkig heb ik het deze keer snel doorzien, weer even pas op de plaats, een stapje terug doen zodat je weer een goed overzicht hebt en met frisse moed weer op het goede pad.

Het is goed om ja te zeggen tegen het leven, te omarmen wat er op je pad komt en te dealen met alles wat je tegenzit. Van de andere kant is het ook goed om van tijd tot tijd nee te zeggen om te zorgen dat je in de juiste conditie blijft om ja te zeggen tegen de dingen die er toe doen… of maak ik het nu ingewikkeld?      

Nja, je moet er zelf maar uit zien te komen, ik kan alleen maar mijn eigen ervaringen delen en hopen dat iemand er wat aan heeft.

Tot de volgende blog,

Namasté,

Peter,

Zenchauffeur.