Onze kinderen zijn ondertussen volwassen en leven niet altijd thuis, ze volgen een stage of ze logeren bij een vriend of vriendin; ik ontmoet ze steeds vaker in vogelvlucht. Ik vind het mooi om te zien dat het geen huismussen zijn, maar dat ze weten dat ze altijd veilig op het nest kunnen landen. Het bouwen van dat nest was de hoofdreden om op het buitenland te gaan rijden. Het is niet altijd makkelijk geweest, maar als ik nu op afgelopen 19 jaar terugkijk heb ik er geen spijt van. We hebben onze kindjes een mooie start kunnen geven en het is nu verder aan hen wat ze van het leven gaan maken.

Dat we dit zo hebben kunnen doen is maar voor een klein gedeelte mijn verdienste. Dit was nooit gelukt als ik niet zo’n lieve, zorgzame, sterke vrouw aan mijn zijde had gehad. Als chauffeursvrouw met kleine kinderen sta je er vaak alleen voor. Natuurlijk konden we telefonisch overleg plegen, maar dat was niet zo vanzelfsprekend als nu. Roamingkosten waren hoog, dus we hadden de afspraak dat als Jeanet me wilde spreken ze me een sms stuurde, ik zocht dan een telefooncel op, sms-te het nummer van die cel en Jeanet belde dan dat nummer via een aparte service. We hadden het toen niet breed, en ik had al van verschillende collega’s verhalen gehoord over torenhoge rekeningen. Als ik er nu zo op terugkijk vind ik het geweldig knap dat ze daar het geduld voor op kunnen brengen.

Ondertussen zitten we wat beter in de slappe was, mede omdat Jeanet ook alweer een aantal  jaartjes een baan heeft. Daarnaast draagt ze nog steeds zorg voor de huishouding en is nog steeds de agenda en vraagbaak in huis; waar zou ik zijn zonder deze schat. Een aantal jaren geleden heb ik haar verrast door haar via een fake Facebookaccount onder de naam Valentino Cupido lieve dingen toe te sturen. Helaas ben ik de inloggegevens van dat account kwijt, dus ik doe het nu maar eens via mijn blog

Jeanet, ik hou van jou.