Het gaat al een tijdje niet echt lekker. Thuis niet, op mijn werk niet en door het hele corona gebeuren zijn mijn grootste hobby’s sporten, zen en yoga ook niet meer zoals het was. Dit zorgt voor spanning en minder kans op ontspanning. Normaal geen probleem, dan doe ik het zelf, maar doordat ik in het begin van de crisis feitelijk twee uur eerder moest beginnen dan normaal ging het na drie weken racen om de winkels te bevoorraden mis. Ik moest voor vier uur beginnen vlak nadat de klok een uur  vooruit gezet was en dat viel me zwaar. Na drie weken heb ik een weekje rust genomen, maar dat was niet genoeg, denk ik. Langzaam maar zeker voelde ik me verder wegzakken. Ik ben iemand die graag zijn werk goed doet op alle punten. Dat wordt steeds lastiger als je moe en gestrest bent. 

Maar jij bent toch zen, zeggen sommige collega’s dan. Dat klopt, één van de dingen die centraal staan in zen is aandacht. Aandacht voor wat je doet, voelt en denkt. Door jezelf als het ware te observeren kun je leren inzien wat wel of niet goed voor je is. Dingen die je niet fijn vindt, kun je leren accepteren als ze nut hebben voor jou. Kun je ze niet accepteren dan heb je twee opties:  je verandert het, of je loopt er van weg. De eerste optie heb ik lang genoeg geprobeerd, nu ga ik voor de tweede optie.

Eerder al heb ik blogs geschreven over chronische stress. Dit zorgt voor een kort lontje. Stress ontstaat niet alleen door je gedachten, het is ook zo dat een lichamelijke prikkel je in de stressmodus kan brengen. Pijn, extreme temperaturen en (te) vroeg opstaan kunnen er aan mee werken. Vaak zijn het meerdere factoren die aan de bron liggen. Voor tijdelijk is dat geen probleem, maar als het langdurig is dan ga je steeds dieper de shit in. Uiteindelijk heb ik me maar ziek gemeld. Uit gesprekken met een psychologe, iemand van de GGZ en een Arbo-arts werd duidelijk dat ik weliswaar tegen een burn-out aan liep, maar dat ze me weinig wijzer konden maken op dat punt. Ik heb me er al behoorlijk in verdiept en het enige wat nodig is, dat is rust. Wat mij betreft niet in de zin van bankhangen en Netflixen, maar rust in mijn werk. Even een goede regelmaat en niet te veel verrassingen. Dus na overleg met mijn baas ben ik na twee weken weer aan de slag gegaan. Vervolgens twee weken gewerkt en na een aanvaring met een planner weer ziek thuis. Twee weken thuis en vervolgens weer begonnen en het ging bijna meteen op alle fronten weer mis. Ik wil er mee stoppen.

Een ander onderdeel van rust is het thuisfront. Als daar alles koek en ei is, kun je wel een deukje lijden. Maar als het ook daar begint te wringen, dan gaat het bij elkaar optellen. Op een dag dat ik in mijn eigen bankje op zolder enigszins depri Netflix zat te kijk zag ik de film The Way. Het gaat over een Amerikaanse oogarts wiens zoon zijn studie opgeeft om de Camino te lopen, de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. De eerste dag dat hij loopt, komt hij in een storm terecht en overlijdt. Toen zijn vader het lichaam kwam identificeren vertelde de agent hem dat hij zelf de route al een paar keer heeft gelopen en dat het hem veel gebracht heeft. Daarop besluit de vader dat hij zijn zoon laat cremeren en in zijn plaats, samen met de as, de Camino gaat lopen. Deze film sprak me zo aan dat ik dacht: dat ga ik doen. 

Dat weekend kwam bij mij het inzicht om alles los te laten en te gaan lopen. Het leven dat ik nu heb maakt mij niet gelukkig. Na 30 jaar hebben mijn vrouw en ik het allebei wel een beetje gezien. Toen ik het haar die maandag vertelde, zag ik iets van opluchting. Ik ben de laatste tijd niet zo’n gezellige vent natuurlijk en mijn vrouw ziet mij ook liever gelukkig. Anderzijds denk ik dat zij zonder mij ook gelukkiger is.

Ik ga lopen. Ergens tussen de twee- en tweeënhalfduizend kilometers. Geen idee hoe lang ik er precies over ga doen. Ik laat alles achter, ik regel het wel zo dat mijn vrouw en mijn twee reeds volwassen nog thuiswonende kinderen in het huis kunnen blijven wonen. En wat er straks voor mij overblijft, vind ik nu minder belangrijk. Ik kan later altijd nog een paar jaar internationaal gaan rijden. Ik hoop op mijn tocht te ontdekken wat mij gelukkig maakt.

Tot dan Namasté,

Peter,

Zenchauffeur.