Het is vaak hollen of stilstaan. De een lijkt nooit haast te hebben en de ander heeft nooit tijd omdat hij nog zoveel moet doen. Zelf ben ik altijd al gejaagd geweest. Geen idee waarom dat zo is, maar ik heb altijd haast, of liever, ik had altijd haast. In de zenles die ik zaterdags volg behandelen we het boek ‘Ik heb de tijd’ van Paul Loomans, en de huiswerk opdracht was mediteren met de zin: Ik ben de tijd.  

Bij mijn nieuwe baas is het de afspraak dat als je voor Lidl rijdt, je de inzettijd betaald krijgt die ze bij Lidl hanteren. Deze tijden zijn in principe goed haalbaar, ben je sneller op een rit dan sta je in de plus, en anders kom je in de min. Mijn eerste gedachte was, lekker gaan met die banaan, dan sta ik zo in de plus. Maar als je spullen retour neemt van een filiaal terwijl dit niet in de opdracht staat dan red je het niet. En wat doet Peerke natuurlijk weer, ach, geef maar mee, ik heb wel plek genoeg, om dan vervolgens bij het volgende filiaal extra tijd kwijt te zijn omdat die rotzooi in de weg staat. Extra laden is ook extra lossen natuurlijk, dus een stapel pallets kost je al gauw drie keer extra tijd. Enigszins ontevreden over het niet halen van de inzettijd heb ik de afgelopen weken een groot aantal pauzes overgeslagen. Niemand die dat van mij verlangt, maar die opjager in mijn hoofd wil graag de verloren tijd inhalen.

Maar tijd valt niet in te halen, tijd is ook maar een concept wat de mens heeft bedacht om bijvoorbeeld makkelijker afspraken te kunnen maken. Gisteren bestaat niet en morgen zul je nooit meemaken. Er is alleen nu, en omdat jij het ervaart, ben jij de tijd. Voor een berg verloopt de tijd heel anders dan voor een eendagsvlieg. En als ik terug moet rijden omdat ik iets vergeten ben, of een afslag heb gemist lijkt de terugweg altijd veel langer te duren. Afgelopen week kwam ineens de gedachten bij me op, wat wil je nu? Je levert een substantieel deel van je inkomen in om binnenland te gaan rijden om zo meer rust te vinden en meer tijd te hebben voor leuke dingen, en je gaat lopen haasten om een paar denkbeeldige minuten te winnen. Ik wil genieten van mijn werk, ik heb de tijd, dan doe ik er maar wat langer over. Het grappige is dat als je rustig werkt, de kans groot is dat je minder fouten maakt, je hebt meer tijd om te anticiperen op bepaalde situaties, en op de langere termijn ben je uiteindelijk sneller.

En wat het me uiteindelijk meer of minder opbrengt? Tijd zal het leren. Met plezier werken is me best wat waard, en tijd hebben voor de dingen die ik leuk vind onbetaalbaar. Als de rekeningen betaald worden ben ik tevreden, dat jacht laat ik wel aan me voorbij varen en dat huisje op de Malediven kan me gestolen worden. Hier en nu ben ik tevreden, meer hoeft dat niet te zijn.

Peter,
Zenchauffeur.