Donderdag donderden we met veel geweld weer terug in de werkelijkheid. Mijn nieuwe baas gebeld, ik mocht vrijdag meteen aan de slag, 4:00 uur beginnen. Mijn zus belde dat ons moeder al meer dan een week in het ziekenhuis lag, ze had gevraagd om ons niet in te lichten zodat we een onbezorgde vakantie zouden hebben. Mijn oudste dochter had ons gevraagd om donderdag avond te komen kijken naar het appartement waar ze tijdens onze vakantie ingetrokken waren, en of we gelijk de wasmachine maar mee naar boven konden nemen. Tijdens een whatsApp-gesprek kreeg ik het vermoeden dat er iets niet lekker zat. Toen ik het vroeg bleek de bank een maand later geleverd te worden en dat de eettafel helemaal niet meer kwam, en eigenlijk zat ze er een beetje doorheen. Omdat mijn jongste  dochter een maand of drie, vier op onze zolder gaat wonen voor ze de wijde wereld in willen trekken en ze hierbij de kamer van onze oudste dochter inpalmt als woonkamer, kwam het idee bij me op om maar meteen een bank te gaan halen bij de kringloopwinkel. Op die manier kan ons Dominique voorlopig ergens op zitten in haar nieuwe huisje, en heeft Hélène er straks ook nog plezier van. Voor €22,50  waren we klaar, nog €3 voor een paar kussentjes en ik had weer twee blije dochters. ’s Avonds nog even bij ma op bezoek in het ziekenhuis geweest en zo vroeg mogelijk mijn mandje in want ik moest vroeg op.

Mijn taak bij  JLN is het bevoorraden van verschillende Lidl-supermarkten in de regio. ’s Morgens tussen 3 en 5 uur laden op het DC in Etten-Leur en dan lossen bij 2 à 3 filialen en dat 2 of 3 keer per dag. Voor de vakantie was ik een keer met Maikel en een keer met Corné meegereden om te zien hoe het allemaal werkt. Toen de planning vroeg of ik het nu alleen kon zei ik dapper, dat zal wel lukken, met de ondersteuning van Maikel of Corné durf ik dat wel aan. Poeh, in de loop van de week ben ik tot het besef gekomen dat ik de lat wel weer aardig hoog heb gelegd. Als internationaal vrachtwagenchauffeur heb ik geleerd om zoveel mogelijk dingen zelf op te lossen. Omdat je op lange afstanden rijdt komt dat niet op een kwartiertje. Bij dit werk moet je volgens mij meer in minuten denken. Iets te lang denken hoe je het nu gaat doen zorgt er voor dat je buiten de berekende tijd komt. Ik heb me voorgenomen om daar de eerste weken niet naar te kijken, de eerste weken begin ik gewoon eerder en werk ik maar wat langer door in mijn eigen tijd, ik doe het liever langzaam en goed dan zo snel mogelijk maar met veel fouten en schades tot gevolg. Doordat alles nieuw is, een andere vrachtwagen, een boordcomputer, een trailer met verschillende temperatuurzones en het systeem bij Lidl, gaan er toch wel dingen mis. Gelukkig geen schades gereden, wel wat foutjes gemaakt. Het mooie is dat je er hier niet meteen voor afgekraakt wordt zoals bij mijn vorige baas. Niet te veel over zeuren, oplossen en weer doorrrr, daar houd ik wel van. Het zal niet te vaak moeten gebeuren natuurlijk, dan zullen ze er waarschijnlijk wel wat van zeggen.  

In de loop van de week zag ik het beeld dat ik nu zeeën van tijd zou hebben voor mijn hobby’s langzaam vervagen. Ik ben dinsdag wel naar hot yoga gegaan, maar daarna was ik echt op. Mijn plan om iedere dag (gezond) te gaan koken is ook meteen in duigen gevallen. Het lijkt me nu wijs om die ambities maar even in de koelkast te zetten en me eerst even te concentreren op het goed uitvoeren van mijn werk. Gewoon per dag bekijken wat mogelijk is. Al met al is het me goed bevallen, als er wat meer regelmaat in komt wordt het vanzelf minder vermoeiend. Dan kan ik gewoon gaan werken om te leven in plaats van leven om te werken zoals ik de afgelopen dertig jaar heb gedaan.