Een drukke vakantieperiode achter de rug, eerst veel werken en daarna goed vakantie vieren, lekker eten, zowat dagelijks een paar biertjes, sport en meditatie even op een lager pitje gezet. Het was natuurlijk een heerlijke zomer en ieder weekend was een feestje. Voor eventjes is dat leuk, maar op langere termijn is al dat genieten niet echt gezond. Voor mij is het verschil nu wel merkbaar. Mijn concentratie is weer minder, de magische grens van 100 kilo is helaas weer overschreden en mijn conditie is stukken beter geweest. Tijd om weer even streng te zijn voor mezelf. Terug in het gareel, even een alcoholstop, klaar met het snacken en snaaien, sporten en vooral weer de regelmaat in de meditatie terugbrengen.

Nu ik iedere dag thuis kom is het voor mij een stuk eenvoudiger om aan mijn gezondheid te werken. Als mijn motivatie niet zo sterk is ga ik naar de sportschool of de zendo en dan raak ik vanzelf weer gemotiveerd door samen met anderen te sporten of te mediteren.
Toen ik nog internationaal reed was dat een stuk moeilijker. In Frankrijk zijn een paar parkings waar je kunt wandelen/hardlopen maar in België of Nederland zijn die niet veel te vinden. In Duitsland heb je snelweg-kerkjes waar je kunt bidden, andere vormen van stilte of meditatieruimtes ben ik nog niet tegengekomen. Langzaam maar zeker worden vrachtwagens steeds meer naar betaalde parkings gedirigeerd waar je het parkeertarief terug krijgt als je je maaltijd afrekent. De onkostenvergoeding die een chauffeur krijgt als hij 24 uur of meer onderweg is was in de gulden tijd in verhouding een stuk hoger. Er zijn maar een paar euro bij gekomen in al die jaren. De prijzen onderweg zijn gigantische gestegen, als je indertijd voor een bak koffie een gulden moest neertellen was dat afzetterij, nu betaal je makkelijk twee euro dertig voor een bakkie pleur, lekkere koffie dat wel, maar omgerekend is dat vijf gulden. De betaalde parkings moeten vaak van deze onkostenvergoeding betaald worden. ´s Avonds is het voor veel chauffeurs happie/sappie-tijd. Op zich niets mis mee, lekker eten, biertje of een wijntje erbij, misschien nog een afzakkertje achteraf, gezellig met collega’s. maar als je dat iedere dag doet dan komen de pondjes er vaak snel aan. Mijn ervaring de afgelopen jaren dat ik buitenland reed was, dat de tijd dat ik stil stond onderweg, steeds langer werd. Door de strengere controles en de hogere boetes was het niet interessant meer voor de baas om de chauffeurs veel te lange dagen en te korte nachten te laten maken.

Dat het chauffeursvak nu niet echt het gezondste beroep van deze tijd is, is al langer bekend. Je werkt vaak bij nacht en ontij, de mensen van de laad- en losadressen zijn op zijn zachtst gezegd niet altijd vriendelijk. Wat er ook gebeurt, de chauffeur is altijd de schuldige, als het goed gaat was het een goede planning, gaat het mis dan ligt het aan de chauffeur. Eigenlijk ligt alles aan de chauffeur, zelfs als je door weersomstandigheden door de gendarmerie aan de kant gebonjourd wordt had je maar een andere route moeten nemen, want nou hebben wij een groot probleem…. De wetten en regeltjes die er zijn om de chauffeur te beschermen werken vaak averechts. Als het rekensommetje van de planners niet klopt dan maken ze het passend door de chauffeur op de gekste tijden te laten beginnen. Bij controles houd je vaak je hart vast, die aardige agenten die er zijn om de wetten (die jou horen te beschermen) te handhaven, lijken vaak meer op bloedhonden die net een nieuwe geur opgepikt hebben. In Nederland zijn ze vaak vrij soepel, het Duitse BAG (Bundesamt für Gütherverkehr) in mijn ervaring een instantie die meestal goed in de weer is vóór de chauffeur, de Franse gendarmes zijn zeer doortastend, maar als je een beetje Frans lult dan wil je er nog weleens mee weg komen, tenminste als je een goede treft. Mijn ervaring met de Belgische ‘zwaantjes’ is te vergelijken met een slechte maffiafilm. Midden in de nacht, onder een viaduct, drie motoragenten in mijn cabine die mijn portemonnee, portefeuille, en mijn volledige administratie doorzochten omdat ‘the leader of the gang’ er van overtuigd was dat ik met twee passen rond reed. Je wordt er makkelijker in, maar het is niet echt ontspannend. Het zoeken van een parking valt tegenwoordig ook niet mee en het risico dat je zelf de boete mag betalen als je te lang hebt gereden wordt steeds groter, maar stop je te vroeg dan krijg je het weer te horen van je planner.

Nu de economie weer flink aantrekt is er ineens een chauffeurstekort. Men vraagt zich dan af waarom er zo weinig mensen vrachtwagenchauffeur willen worden. Misschien dat het tijd wordt dat ze zich in Brussel eens goed achter de oren krabben en gaan nadenken over een betere oplossing dan het verhogen van boetes en het opleggen van nog meer regeltjes. Als ze zelf weer eens van Brussel naar Straatsburg of vice versa verkassen dan moet er in maximale luxe gereisd worden, als ze gearriveerd zijn klokken ze eerst in en gaan daarna linea recta naar het hotel om te dineren en uit te rusten van de zware reis. Dit verblijf en verteer wordt natuurlijk niet van het riante salaris betaald, dat wordt gedeclareerd en de belastingbetaler mag de rekening betalen. Als ze met anderstaligen moeten converseren wordt er een tolk geregeld, een chauffeur mag het allemaal zelf opknappen. Als een Europarlementariër overdag op zijn werk zit te slapen wordt dit al snel toegewezen aan de jet-lag of de lange dagen. Als een chauffeur zit te slapen is het een asociale crimineel die aangepakt moet worden, meer regeltjes, hogere boetes, zwaardere straffen, extra bijscholing… Wanneer worden ze daar eens een keer wakker, chauffeurs zijn ook mensen.
Laat ze eerst eens voor betere faciliteiten zorgen. Meer (bewaakte) parkeerplaatsen met betere faciliteiten die de chauffeur niet uit eigen zak hoeft te betalen. Een veilig transport over de weg hangt voor een groot deel af van de staat van de chauffeur. Door de grote verschillen in vergoeding en mentaliteit is er een tweedeling ontstaan tussen oost- en west-chauffeurs, doe daar eens wat aan. Als de faciliteiten voldoende begeleiding hebben kunnen ze de minder beschaafde collega’s leren om zich aan te passen. Zorg voor gezonde alternatieven, verveling zorgt vaak voor een verkeerd eet- en drinkpatroon. De mogelijkheid van sport, recreatieve of meditatieve activiteiten op of in de buurt van een parking kan het verblijf voor de chauffeur een stuk aangenamer en meer ontspannend maken. Een strenger toezicht op de grote bedrijven die vaak een zeer vervelende mentaliteit hebben, de chauffeur als gratis arbeidskracht zien en verwachten dat hij in de tijd dat hij eigenlijk zou moeten rusten, de vracht lost, soms zelfs uitpakt en dan vervolgens ook nog de administratie kloppend maakt. Bedrijven bepalen vaak ook hoe lang je over een traject mag doen. Je krijgt zoveel tijd per pallet, zoveel tijd per kilometer en doe je er langer over heb je pech of moet je praten als Brugman om er een paar minuutjes bij te krijgen. Op commando moet je wachten, slapen of opspringen om zo snel mogelijk te lossen, want nu hebben ze de lading ineens nodig. Ik kan al die collega’s die de afgelopen jaren de sleutels aan de wilgen gehangen hebben geen ongelijk geven. Je moet uit een bepaald hout gesneden zijn om niet gestrest te raken, of net als ik een manier vinden om daar mee om te gaan. Het kan zo’n mooi beroep zijn, en voor velen is het dat ook, maar als ze meer mensen willen motiveren om op de bok te stappen zal er toch het een en ander moeten veranderen denk ik.

Dat ik niet de enige chauffeur ben die gezonder wil leven blijkt wel uit dit artikel

Tot de volgende blog en veel werkplezier toegewenst,

Peter,
Zenchauffeur.