Het is iets wat zo vanzelfsprekend is dat de meeste mensen er niet bij stilstaan, maar je ademhaling is het belangrijkste wat er is in je leven. Je kunt een tijdje zonder eten, iets korter zonder drinken maar niet erg lang zonder adem. Dat wordt bij velen pas duidelijk als het niet meer vanzelf gaat. Van kinds af aan ben ik regelmatig geplaagd door ademhalingsproblemen. Erfelijke astmatische bronchitis, mijn opa had er veel last van en is daardoor niet echt oud geworden, mijn moeder heeft COPD. met als gevolg nu ook hartfalen, en is de rest van haar leven gekluisterd aan de zuurstoffles. Je kunt je misschien voorstellen wat er in mij omging toen in 2011 de doktersassistente bij mij COPD constateerde. Om het allemaal nog wat spannender te maken kwam er ook nog obesitas bij, een hoge bloeddruk en een veel te hoog cholesterol. Zelf had ik al een tijd problemen met depressieve perioden, enorm veel gedachten en dientengevolge een negatieve toekomstverwachting. Hard werken, vaak feesten en zoveel mogelijk gezellige momenten creëren met familie en vrienden, veel drank, eten en gekkigheid hielpen om het knagende rotgevoel te verdrukken. Maar dan komt de kater…

Als je jong bent is zo’n levensstijl niet direct een probleem, maar met de jaren ga je toch merken dat de rek er uit gaat. Dat is ook letterlijk wat er met je longblaasjes gebeurt als je vaak last van je astma hebt. https://youtu.be/0sXn_Qmx68E . Achttien jaar geleden ben ik gestopt met roken omdat ik het vaak benauwd had en omdat ik bang was dat ik een verkeerd voorbeeld zou geven aan mijn drie kinderen, waarvan de jongste al heel jong last van benauwdheid had. Ik ben toen gaan sporten, als ik een lesje spinning mee wilde doen moest ik eerst Ventolin inhaleren om niet halverwege van mijn fiets te donderen door zuurstofgebrek. Op dat moment wist ik dat ik al wel op de goede weg was, maar dat het niet makkelijk zou worden. Langzaam maar zeker ging mijn conditie vooruit, wat me motiveerde om meer te gaan doen. Als ik lang stilstond in Frankrijk ging ik steeds vaker wandelen en later ook hardlopen, in plaats van met een glaasje rode wijn en een stukje Franse kaas en/of worst, met de pootjes omhoog, films kijken op mijn laptop. Toen de dokter me een bericht stuurde dat ik een longfunctietest moest doen omdat ik te veel Ventolin gebruikte, was ik me nog van geen kwaad bewust en had ik nog steeds het idee dat ik op de goede weg was. Na mijn eerste longfunctietest was ik geschrokken, de tweede keer dat ik terug moest komen en mijn bloed had laten testen, zakte de grond onder mijn voeten weg op het moment dat ik de uitslag hoorde. Nog geen 45 en nu al alle symptomen van bejaardheid. De doktersassistente begon over pillen tegen de hoge bloeddruk, pillen om het cholesterol niveau omlaag te brengen, en twee maal daags medicijnen inhaleren ter bescherming van mijn longen, ik schoot meteen in de weerstand. Wat mijn longen betreft durfde ik geen risico te nemen, maar de rest was wat mij betreft een kwestie van mijn levensstijl aanpassen.

Afgelopen woensdag had ik een longfunctietest die me zeer blij heeft gemaakt, bij een andere dokter en dus een andere assistente. Ik zal jullie het hele verhaal besparen, maar de andere doktersassistente was mij iets te veel aan het pushen en wilde mij iets te graag aan de pillen voor mijn gevoel. Wat ze wel bereikt heeft is dat ik flink mijn hakken in het zand heb gezet en zelf mijn informatie ben gaan verzamelen over de mogelijkheden om op een andere manier om te gaan met de door haar geconstateerde kwalen. Weten wat goed voor je gezondheid is, en doen wat goed voor je gezondheid is, zijn twee verschillende dingen, heb ik ervaren. Als je te veel je best doet, bijvoorbeeld met afvallen, en het valt een keer tegen, dan ben je al gauw geneigd om het op te geven. Als je niet meteen het resultaat boekt waar je op gehoopt had, dan komt als snel de gedachte in je op om er dan maar mee te stoppen. Van vaak opgeven wordt je depressief en dan kom je dikwijls in een vicieuze cirkel terecht. In een van die neerwaartse spiralen besefte ik dat ik het niet in mijn uppie ging redden. Ik ben eigenwijs genoeg om te volharden in iets wat moet gebeuren, ondanks dat het soms pijn doet. Maar als het gaat over het aan me voorbij laten gaan van lekkere dingen, of het mezelf verwennen, bijvoorbeeld omdat ik op dat moment vind dat ik het toch eigenlijk wel verdiend heb, ben ik niet zo sterk. De verleiding, dat lieve stemmetje in je hoofd dat zegt: eentje dan, je doet toch al zo je best, ik heb het nu echt even nodig, afijn, wie herkent het niet.

De belangrijkste verandering begint dus tussen je oren. Je stelt jezelf een doel en gaat dan kijken hoe je dit kunt bereiken. Maar als je te veel op je doel focust zie je vaak de andere opties om dit doel te bereiken niet. Mijn doel was om ondanks mijn COPD de condities van mijn longen zo optimaal mogelijk te krijgen. Afvallen en een betere algehele conditie helpen daar logischerwijs bij. Mijn mentale conditie zag ik daar los van, daar ben ik toch van teruggekomen. Op het moment dat ik aan mezelf toegaf dat ik hulp nodig had om me te stimuleren en te motiveren om te blijven doen wat goed voor mijn gezondheid is, heb ik de eerste echte grote stap op mentaal niveau, in de goede richting gezet. Het voordeel van goede coaching was me al opgevallen tijdens het sporten bij Arendse Health club. Een goede coach helpt je om net dat stapje meer te zetten als je er aan toe bent, of door te zetten op het moment dat je op het punt staat op te geven. Dit werkt zowel fysiek als mentaal zo. Geluk is de capaciteit om er bewust voor te kiezen om af te zien, of om ergens van af te zien, als dit goed voor je is. Dit is een term die we bij Zen.nl vaak gebruiken om aan te geven dat je zelf verantwoordelijk bent voor je geluk. Door te gaan mediteren is zowel mijn mentale als fysieke houding verbeterd. Als je rechtop zit hebben je longen meer ruimte waardoor je vrijer kunt ademen. Regelmatig trainen zorgt ervoor dat het een gewoonte wordt om rechtop te zitten of te staan. De verdieping bij zenmeditatie werkt ook door op je ademhaling. Doordat je dieper en rustiger gaat ademen wordt je minder kortademig. Het geeft niet alleen rust in je hoofd, maar ook in je lichaam. Doordat je dieper ademhaalt, krijg je per ademhaling meer zuurstof binnen. Dit zorgt ervoor dat je hart minder snel hoeft te pompen om voldoende zuurstof in het bloed te krijgen. Het gevolg daarvan is dat je een meer ontspannen gevoel krijgt. Doordat er minder spanning in je lichaam zit heeft het ook minder zuurstof nodig om goed te kunnen functioneren, waardoor je hersenen het signaal aan je longen geven dat ze het rustig aan kunnen doen. Het is dus een opwaartse spiraal daar waar het eerst een neerwaartse spiraal was.

Afgelopen woensdag,bij de longfunctietest werden de resultaten van mijn inspanningen zichtbaar. Twee jaar geleden had ik de vorige test, ik zat met mijn gewicht van 111 kilo nog in de foute zone, mijn cholesterol was gelukkig goed, mijn bloeddruk was te hoog en de doktersassistente was niet te spreken over het feit dat ik mijn medicijnen niet tweemaal daags inhaleerde zoals voorgeschreven. Op mijn vraag, wat is ergste dat er kan gebeuren antwoordde ze: dat je astma verergert tot COPD… Op dat moment wist ik dat ik niet goed wat ik moest zeggen. Zeven jaar lang in de waan gehouden dat ik COPD had, of…. Dus ik zei tegen haar, dat werkt toch wel goed hé, dat mediteren, van een ‘ongeneeslijke COPD’ terug naar astma, ik ben op de goede weg. Ze lachte als een boer met kiespijn en zei dat mijn astma niet onder controle was en ik dus tweemaal daags mijn medicijn moest blijven gebruiken. Tweemaal daags ben ik dus blijven mediteren, het lukt niet altijd, soms komt de klad er in, maar ik heb gelukkig een goede zencoach die me iedere keer weer het juiste pad wijst. Mijn inhalator gebruik ik wanneer ik het gevoel heb dat ik wat hulp nodig heb.

Het resultaat: met mijn 103 kilo zit ik al een heel eind in de goede richting, mijn bloeddruk is nu oké, we praten niet eens meer over mijn cholesterol, en mijn astma is met 10% verbetering ten opzichte van 2016 nu dus officieel onder controle. Mijn conditie is beter dan tien jaar geleden, ik ben gelukkiger en mijn toekomstperspectief durf ik best geweldig te noemen.

Tot de volgende blog en jullie allemaal een gezonde en gelukkige toekomst toegewenst,

Peter,

Zenchauffeur.