We zijn allemaal met elkaar verbonden, of we willen of niet. Omdat we door de echtscheiding van mijn ouders in mijn vroege jeugd vaak zijn verhuisd, heb ik nooit echt ergens kunnen wortelen. Je bouwt een vriendenkring op, en dan ga je weg. Niet dat de afstanden zo groot waren, maar als zevenjarige fiets je niet zomaar even naar de andere kant van de stad.
Omdat ik van kinds af aan al aardig onafhankelijk was, heb ik dat nooit echt gemist. Ik heb mezelf altijd goed kunnen vermaken, en als er dan iemand mee wou spelen was dat ook geen probleem. Een aantal keren heb ik ,,erbij” willen horen, maar dat was meestal niet van lange duur. Ik heb altijd al moeite gehad om achter een leider aan te lopen, zeker als die in mijn ogen dingen doet of zegt die niet kloppen. Zelf ben ik niet zo’n baasje dat ik zit te wachten op volgelingen, dus het bij een groepje horen was voor mij niet weggelegd. Desondanks heb ik in de loop van de jaren aardig wat vrienden gemaakt. Vriendschap kent natuurlijk vele vormen. Als er naar mijn gevoel te veel voorwaarden gesteld worden aan een vriendschap neem ik meestal wat afstand. Vrijheid blijheid voor beide partijen vind ik belangrijk.
Toch stellen veel mensen bewust of onbewust allerlei voorwaarden aan vriendschappen. Je moet van tijd tot tijd over en weer op de koffie, je mening mag niet te veel afwijken, je mag niet bevriend zijn met een tegenstander van jouw vriend, of iemand uit een ander milieu, enzovoort. Vriendschap is in mijn ogen gebaseerd op wederzijds respect. Als iemand voorwaarden aan een vriendschap stelt, zegt dat volgens mij wat over de onzekerheden van die persoon. Door voorwaarden te stellen probeert men deze onzekerheden onder controle te krijgen, maar de oplossing van onzekerheden ligt meestal in de persoon zelf. Kritiek kan zo een vriendschap aardig op de proef stellen of juist verbeteren. Zo heb ik via de zen.nl facebookgroep Ton Akveld leren kennen. Heel toevallig was hij ook mijn kamergenoot tijdens mijn eerste sesshin. Diezelfde sesshin heeft hij zijn boeddhistische geloften afgelegd en de naam Daiken gekregen. Dit heeft voor mijn gevoel een bijzondere band geschept. Nu is Ton gek op onze moederstaal en zet graag de puntjes op de i. Omdat ik ook mag optreden als moderator in de zen.nl facebookgroep is Ton mij op mijn taalfoutjes gaan wijzen. Hij vond het bijzonder dat ik hem hier voor dankte, meestal kreeg hij negatieve reacties, ze hebben hem zelfs eens een kommaneuker genoemd.
Natuurlijk vind ik niet leuk om op mijn fouten gewezen te worden, maar het zijn wel mijn fouten. Door te accepteren dat ik fouten maak kan ik er van leren. Veel mensen willen niet op hun fouten gewezen worden, of zelfs hun fouten niet zien. Maar als je niet weet dat je iets fout doet, kun je er ook niets van leren. Het mooie van he verhaal is dat door mijn tweede sesshin geïnspireerd was geraakt om deze blog te gaan schrijven, maar er nog wel veel twijfels over had. In een helder moment heb ik Ton gevraagd om me te helpen, en ik kan me geen betere redacteur wensen. En zo heb ieder nadeel zijn voordeel om maar met Johan Cruijff te spreken.
Het is tegenwoordig niet vanzelfsprekend om het goede in mensen te zien. Veel mensen zijn zo druk met hun eigen ego in de weer dat ze alleen maar de negatieve dingen in anderen zien. Dit zorgt er in mijn ogen voor een groot gedeelte voor dat we zoveel stress hebben. Zowel het geven als het ontvangen van minachting zorgt niet voor een geluksgevoel. Het kan soms misschien even een goed gevoel geven als je een ander op een fout kunt pakken, maar als je enige motivatie is om iemand terug te pakken dan kom je samen in een negatieve spiraal. Wat je geeft, krijg je vaak terug. Onlangs heb ik gelezen dat of je nu boos bent of een ander boos op jou is, je lichaam dezelfde stresshormonen aanmaakt. Als je dus een lange tijd boos bent op een ander ben je zelf in de stress, die boosheid doe je jezelf dus aan. De ander is zich er vaak niet eens van bewust, die ervaart dan jouw boosheid op een bepaald moment en laat het dan misschien zo weer los.
We zijn allemaal met elkaar verbonden. Als jij iets doet of zegt tegen een ander dan beïnvloedt dat die ander. Die geeft het weer door aan anderen en zo verspreid het zich, net als golfjes die ontstaan in stilstaand water als er een druppel in valt. Wat je verspreidt komt vaak ook weer bij je terug op dezelfde manier als dat je het verspreid hebt. Aan jou de keuze wat je wil verspreiden. Ik kies voor positiviteit, ik hoop jij ook.