Donderdag mijn laatste vaste rit gereden. Al weken kijk ik er naar uit dat ik afscheid kan nemen van het werk dat ik zo beu ben als koude pap. Maar nu het zover is, voel ik toch een bepaalde onzekerheid. Het is niet allemaal kommer en kwel, sterker nog, het is op zich best mooi werk. Het is alleen jammer dat er een aantal factoren meespelen waar ik niet goed (meer) mee overweg kan. Of het nu de leeftijd is, of iets van chronische stress, of misschien het gevolg van mijn persoonlijke ontwikkeling (o.a. door zen) dat laat zich raden. Ik heb nu gewoon even te veel moeite met de hedendaagse mentaliteit in de transportwereld. Het idee van veel voor weinig, geen respect voor de chauffeur, steeds meer taken, controles en verantwoordelijkheden in steeds minder tijd voor hetzelfde loon staat me tegen. En het bijzondere vind ik nog wel dat volgens mij iedere leidinggevende binnen de transportsector dat wel weet, maar er niets aan doet. 

Afscheid nemen doet je vaak realiseren wat je gaat missen. Met dit werk bouw je toch een bepaalde relatie op met mensen. Je collega’s, de medewerkers van het distributiecentrum, de chauffeurs van andere transportbedrijven die je dagelijks ziet en de medewerkers in de winkels waar je regelmatig komt lossen. Sommige houden contact via social media, maar anderen verdwijnen gewoon weer uit mijn leven zoals zovelen daarvoor. Terugblikkend op mijn carrière als vrachtwagenchauffeur,  nationaal en internationaal, zijn dat er nogal wat. In sommige situaties komen bepaalde mensen nog weleens oppoppen in mijn gedachten en dan denk ik soms weleens: hoe zou het nu met hem of haar zijn? Misschien ben ik er een aantal alweer een keer tegengekomen maar is de situatie zo anders of zijn ze zo veranderd dat ik ze niet gezien heb en andersom. 

Afscheid nemen met de gedachte in je achterhoofd dat je die persoon misschien nooit meer ziet, triggert bij mij vaak de gedachte aan de fragiliteit van het leven en de dood. Sommige mensen zie ik met plezier uit mijn leven verdwijnen, alhoewel op het scheiden van de markt de relatie soms anders in elkaar blijkt te zitten dan gedacht. Sommige mensen zien blijkbaar de waarde van een relatie pas in als ze die kwijtraken. Gelukkig, maar ook enigszins jammer zijn er de afgelopen dagen veel mensen geweest die zeggen me te zullen missen. Ieder op zijn eigen manier hebben ze me het gevoel gegeven dat ze me waarderen. En dat doet een mens goed, dat geeft me nog meer motivatie om het beste van deze tocht te maken. Opgeven of er niet sterker of beter van worden zou immers inhouden dat ik deze mooie relaties voor niets los laat. 

In crisistijd leer je ook je vrienden kennen. Nog een paar dagen voor mijn vertrek en ik heb al een paar weken lopen denken over een passend afscheid. Maar op één of andere manier heb ik de afgelopen tijd veel van mijn vriendschappen losgelaten. Dat ligt niet aan de vrienden, maar meer aan mijn tekort aan aandacht en energie om de vriendschappen te onderhouden. Ik heb ook geen fut meer voor een feestje op dit moment en het hele coronacircus maakt het er ook niet makkelijker op. Dus bij voorbaat mijn excuses aan al mijn familieleden, (oud)collega’s, vrienden en kennissen die ik misschien in de steek lijk te laten, maar ik vertrek met de stille trom. Mensen die mijn reis willen volgen zie ik wel op Polarsteps, zeninbreda.nl of op Facebook of Instagram en misschien heb ik ook nog tijd voor een blogje op deze site. 

Tot de volgende blog, Namasté,

Peter,

Zenchauffeur.