Als je bijvoorbeeld ’s nachts ergens in ‘the middle of nowhere’ een lekke band kreeg kon je wel zeggen, het lukt niet om de bouten los te krijgen, maar er was vaak niemand in de buurt die je kon helpen. Ik heb nog wel eens met een primus brandertje, dat ik bij me had om mijn prakkie op te warmen, mijn wielmoeren warm gestookt om vervolgens op een pijp te gaan staan waarmee ik de moersleutel had verlengd. Met één hand vasthouden aan de vangrail of de onderkant van de bak en met de andere hand met een hamer de moer loskloppen. Daarna half onder de as gaan liggen om de velg los te trappen. Mooie verhalen om te vertellen in de routier achteraf, maar op dat moment was er weinig lol aan, maar ja, de vracht moet door.

Als je leert zo autonoom te zijn verlies je vaak iets uit het oog besef ik nu. Omdat ik mezelf geen zielepoot wilde voelen die staat te jammeren elke keer als hij geen hulp krijgt bij problemen, heb ik een houding aangenomen van ik kan het allemaal zelf wel. Het zit wel in mijn aard om mijn eigen weg te gaan, maar door deze manier van werken/leven ben ik meer en meer een eenling geworden. Sinds ik met zenmeditatie bezig ben besef ik steeds meer wat de kracht is van de groep. Verbonden zijn met een groep kan je enorm helpen. In het verleden zag ik het vaak meer als een last omdat je, om bij de groep te horen, jezelf vaak moet aanpassen aan de groep. Het voelde vaak als inleveren van een bepaalde vrijheid. Nu besef ik dat het grotendeels aan jezelf ligt hoe je in een bepaalde groep staat. Als je het idee hebt dat je jezelf teveel aan moet passen kun je jezelf afvragen of de groep dit vraagt of dat je het zelf invult. Je kunt je ook de vraag stellen, past deze groep nog wel bij mij? Als een groep of een persoon aanhoudend meer van je vraagt dan wat het je brengt ontstaat er vaak een soort onbalans. Door een stapje terug te doen kan de vanzelfsprekendheid van deze claim soms verdwijnen. Dit vereist wel een gevoel van zelfstandigheid, de angst om er niet meer bij te horen is vaak groot. Omdat ik zelf al een hele poos geleden besloten had er niet meer bij te willen horen had ik daar geen moeite meer mee. Door nu bewust de keuze te maken om me wel weer te verbinden aan bepaalde groepen of personen kan ik veel beter mezelf blijven en heb ik niet meer het gevoel dat ik vrijheid moet inleveren of dat ik verplichtingen heb aan wie dan ook.

Wat maakt nu een en een drie? Afgelopen week heb ik een paar keer heel leuk samengewerkt met een aantal collega’s. De een was wat laat omdat het bedje nog zo lekker was, toevallig was ik al vroeg geladen en had dus tijd hem te helpen. We hebben de auto binnen twintig minuten geladen waar je er normaal een dik uur mee bezig bent. De samenwerking ging zo vlekkeloos dat het de andere chauffeurs zelfs opviel, dat loopt als een trein bij jullie hé, zei er een tegen mij. Dat geeft een goed gevoel, en dat is drie. Later op die dag had een (ex)collega, die ook bij Lidl laadt maar dan voor een andere baas, de pallets van het verkeerde filiaal opgeladen. Hij had zich vergist in het filiaalnummer, filiaal 356 moest zijn 365 of zo. Mijn ervaring is dat het lossen van je vracht omdat je een fout hebt gemaakt vaak uren lijkt te duren, net zo goed dat als je terug moet rijden als je een keer verkeerd rijdt. Omdat ik toch tijd over had, omdat de collega die ik die ochtend uit de brand geholpen had mij weer had geholpen met lossen van de emballage kon ik ook nu weer iemand helpen. Even samen de auto leeg trekken en doorrr….. Voelt goed, voor mij, en voor de persoon die ik geholpen heb. Dat is dus weer een en een is drie, het was een fijne dag zo. En passant ontstaat er ook een band, een groot gevoel van collegialiteit. Dus eigenlijk kun je stellen dat een plus een ook vier is, je helpt elkaar, 1)het werk wordt gedaan, 2) je bent beiden op tijd geladen of gelost, 3) je hebt er lol in 4) het schept een band.

Het scenario waar veel mensen bang voor zijn is dat het een verplichting wordt. Dat je altijd eerst je collega’s moet helpen voor je verder kunt met je werk, ook al heb je op dat moment de energie er niet voor. En natuurlijk het risico dat mensen misbruik maken van jouw inzet. Ik ben daar niet zo bang meer voor. Toen ik vorige week gammel en koortsig aan het laden was kreeg ik ook spontaan hulp. In het verleden zou ik het zelfs als een soort van zwakte hebben gezien om die hulp te aanvaarden. Nu zie ik het als een geweldig iets wat me een warm gevoel geeft, en nee, dat was niet de koorts die me dat gevoel gaf. Autonomie is een mooi iets, maar het aanvaarden en geven van hulp geeft ook een goed gevoel. De combinatie van deze twee in de juiste verhouding is een cocktail voor geluk denk ik. Op het juiste moment de keuze maken voor wat meer van het één of wat meer van het ander, passend bij de situatie, is de kunst.

Tot de volgende blog en veel collegialiteit toegewenst,

Peter,

Zenchauffeur.