Het is weer even geleden dat ik een blog geschreven heb over mijn zenbeoefening als vrachtwagenchauffeur. De coronacrisis heeft ook op mij een behoorlijke impact gehad. Niet omdat ik in lock-down zat (alhoewel mentaal misschien wel een beetje), maar juist omdat ik het zo druk had. Voor de winkeldistributie waren de eerste weken van de ‘intelligente’ lock-down topdrukte, alsof Pasen en Kerstmis in één week vielen. Intelligent tussen aanhalingstekens, want het was net of mensen gek geworden waren, althans, gekker dan tijdens het oude normaal. Pleepapier was niet aan te slepen. De pallets wc-papier die ik bij een filiaal loste werden meteen in de winkel gezet en konden vervolgens gelijk leeg retour als ik klaar was met het lossen van de rest van de vracht. In mijn vorige blogs heb ik daar het een en ander over geschreven en al is er weinig veranderd, ik heb het idee dat de druk nu wel wat van de ketel is. Steeds meer mensen komen uit lock-down. Het wordt drukker op de weg. De curve van piekdrukte in de winkels waar ik ’s morgens kom lijkt af te vlakken. De vervroegde starttijd blijft nog, maar ondertussen is mijn interne klok alweer gelijk gezet.

Kort na het verzetten van de klok is mijn begintijd vervroegd omdat de winkels hun goederen dan eerder in de vakken kunnen zetten. De wekker moest ineens drie kwartier vroeger gezet worden, samen met de zomertijd betekende dat 1:45 uur vroeger opstaan. Toen ik nog internationaal reed had ik totaal geen regelmaat, de laatste twee jaar is mijn begintijd bijna iedere dag hetzelfde: 6 uur op zondag en 4:15 uur door de week. Met ongeveer 11 uur werk per dag is dat best te doen. Mijn wekker gaat door de week om 2:45 uur, maar dat is 1:45 uur gerekend in wintertijd. En daar ging het volgens mij mis. Extra veel werk, weinig tijd voor pauze en volledig uit mijn ritme ben ik uiteindelijk gestopt met mediteren. Zenles, sport en yoga kon ook ineens niet meer, dus dan maar een beetje klussen of voor de tv hangen met een hapje en een sapje. Op zich niks mis mee, maar na een tijdje begint bij mij het lontje dan vanzelf weer een stuk korter te worden.

Lichaam en geest beïnvloeden elkaar continu. Ik heb me ver genoeg in de werking van stresshormonen verdiept om te weten dat stress veroorzaakt kan worden door je gedachten, waardoor je lichaam reageert met aanmaken van adrenaline en cortisol. Maar als je lichaam in de stress raakt door bijvoorbeeld kou, pijn of slaaptekort dan beïnvloedt dit ook je gedachten. Je wordt alert op gevaar, althans dat is de oerfunctie van je brein. In de praktijk betekent dat vaak dat je je makkelijk aangevallen of tekort gedaan voelt en daardoor misschien (te) assertief, of soms zelfs agressief reageert op iets wat je normaal niet stoort. Dit veroorzaakt dat weer een tegenreactie in je omgeving en voor je het weet zit je in een negatieve spiraal. Het verstoren van je biologische ritme heeft eenzelfde effect, kijk maar naar iemand met een jet-lag. Ik heb ook geleerd dat je minder hersencapaciteit gebruikt als je in je routine zit. Je werkt als het ware op cruise control en kan dus energie besparen waardoor je actieradius groter wordt. Word je uit die routine gehaald maar moet je toch dezelfde prestaties leveren gaat dit ten koste van andere activiteiten. Ik merkte bijvoorbeeld dat ik tijdens het klussen soms erg slordig was en iedere keer mijn gereedschap kwijt was. Mijn berekeningen klopten ook niet helemaal waardoor mijn fietsenschuurtje toch iets breder is geworden dat gepland.

De rust is gelukkig weer terug aan het keren. Zen en sport komen langzaam uit de lock-down en ik hoop dat de yogalessen binnenkort ook weer in een of andere vorm plaats kunnen vinden, misschien buiten in het park of zo. Iedere crisis heeft de potentie voor nieuwe groei. Ik denk dat er in een korte tijd een heleboel nieuwe doe-hetzelvers bij gekomen zijn. Ook het thuiswerken is op een hoger level gekomen. Pop-up take-out food restaurants zijn een nieuwe ontwikkeling en de thuis-filmindustrie is ook wereldwijd in opmars, mede mogelijk gemaakt door apps als TikTok. Het nieuwe normaal hoeft zo gek nog niet te zijn, alhoewel ik mijn bedenkingen heb bij bepaalde beperkingen, maar dat is mijn kijk op de wereld. Voorlopig in ieder geval rustig opbouwen naar het gewone leven. En hopelijk ontstaat er nu een nieuwe, betere, gezondere en gelukkigere business as usual.

Tot de volgende blog, Namasté,

Peter,

Zenchauffeur.