We leven in een rare tijd, van de ene kant communiceren we onszelf helemaal suf via smartphone of computer, aan de andere kant hebben we totaal geen aandacht voor elkaar. Soms lijkt het wel of veel mensen in een cocon leven en niet zien wat er in een directe omgeving gebeurt.

Onlangs liep het een beetje mis op het distributiecomplex waar ik iedere dag moet laden en lossen. Na het lossen bij de supermarktfilialen nemen wij afval en emballage mee terug. Dit moeten we vervolgens lossen op het DC en netjes op de daarvoor aangewezen sporen zetten. Nu komt het wel eens voor dat het druk is bij de afvalafdeling, maar deze keer was het wel erg gek. Gedurende de nacht was er van alles door elkaar gezet, waardoor het steeds moeilijker werd om de emballage en het afval juist te scheiden zoals voorgeschreven. Vervolgens wordt het één voor het ander gezet en is het voor de medewerkers van die afdeling een bijna ondoenlijke taak om bijgewerkt te komen. Nietsvermoedend dokte ik bij aankomst op het buitenperron aan, de andere dokken waren bezet dus dan maar een stukje verder lopen. Op het moment dat ik bij de laadbrug aankwam en zag dat deze vol met rotzooi stond, werd ik onmiddellijk streng aangesproken door de heftruckchauffeur. Hij viel me aan op het feit dat ik nu net dát dok had uitgekozen. Ik vroeg waarom hij zo gestrest was en hij zei: kijk maar eens binnen wat een rotzooi jouw collega’s ervan maken. Toen ik binnenkwam in de loods begreep ik meteen zijn frustratie. alles stond door elkaar en omdat iedereen gewoon maar doorging met lossen liep de hele loods al snel vol, een emballage-infarct zal ik het maar noemen. Je kon het duidelijk aan zien komen dat binnen no-time niemand zijn kont meer zou kunnen keren, laat staan dat er ook maar iets gelost zou kunnen worden. Ik zag een mogelijkheid om snel wat ruimte te maken en een andere chauffeur pikte dat vlot op. Samen begonnen we wat dingen opzij te rijden en efficiënter te plaatsen, wat wegwerppallets richting de heftruckchauffeur zodat hij die buiten weg kon zetten, wat spullen op het daarvoor bestemde spoor, en zo begon er al wat ruimte te ontstaan. Maar nog voor we alles wat naar een ander spoor kon opgeruimd hadden begonnen andere chauffeurs daar hun rotzooi al weer weg te zetten. Ik moest eerst uit mijn slof schieten voor ze begrepen dat ze even moesten wachten. Binnen enkele minuten hadden we genoeg plaats vrij gemaakt zodat iedereen weer door kon.

Hetzelfde maak ik regelmatig mee in het verkeer. Iedereen is blijkbaar zo druk bezig met het zo snel mogelijk bereiken van zijn bestemming dat ze niet zien dat ze vaak zelf onderdeel zijn van de vertraging. Op de parkeerplaatsen van de supermarkten waar ik moet lossen is het vaak een gedrang van jewelste. Auto’s, fietsers, voetgangers, het maakt niet uit, iedereen heeft haast. Vaak zelfs met gevaar voor eigen veiligheid. Ik zeg wel eens voor de gein: sommige mensen hebben oogkleppen op en een plaat voor hun kop. Waar komt toch die haast vandaan? Zelfs bejaarde mensen lopen soms nog te jagen. Ik heb in de loop der jaren geleerd dat als je in zo’n situatie snel wilt zijn, je juist rustig aan moet doen. Je ziet dan veel beter wat de mogelijkheden zijn en je hebt meer tijd om hierop te anticiperen. Door oogcontact te maken en duidelijk te laten zien welke kant je op wilt kom je er samen meestal het snelste uit. En als je iemand even de ruimte te geeft zodat hij door kan maak je vaak een ander blij en dat geeft een goed gevoel.

Eigenlijk is het precies hetzelfde met je baan. Onlangs stond ik op het punt om bij mijn huidige baas te vertrekken. Er waren een aantal zaken die niet zo liepen als ik zou willen en ondanks dat hij vorig jaar beterschap beloofd heeft, is er weinig veranderd. Na een aantal gesprekken kwam ik erachter dat de wil om het te veranderen er wel is, maar dat het niet altijd zo eenvoudig is om het ingesleten spoor te verlaten om een nieuwe weg in te slaan. Maar waar een wil is, is een weg. We hebben goede afspraken gemaakt en dat bracht me op de gedachte mezelf af te vragen wat ik zelf kan doen om bij te dragen aan de veranderingen die ik graag zou willen zien. Het is heel erg makkelijk om te klagen, of te claimen, maar vaak ben je al dan niet bewust onderdeel van het probleem. Rustig blijven, de situatie goed inschatten en goed communiceren zijn de middelen die je hebt om er samen het beste van maken. Uiteindelijk willen we allemaal zo snel mogelijk ons doel bereiken.

Samenwerken of samen werken kan een groot verschil zijn. Als iedereen voor zichzelf bezig is gaat dat vaak ten koste van anderen. Men zegt niet voor niets: vele handen maken licht werk en twee weten meer dan een. Daarbij is het voor mijn gevoel zo dat als je samenwerkt het werk vaak veel leuker is, zelfs al is het een vervelend karweitje. Als iedereen alleen voor zichzelf bezig is zullen er volgens mij eerder conflicten ontstaan dan goede overeenkomsten. Maar door goed samen te werken zijn al vele vriendschappen ontstaan.

Tot de volgende blog en een goede samenwerking toegewenst,

Peter,
Zenchauffeur.