Door de laatste nachtritten is er een soort van storing in mijn slaapritme ontstaan. Na een uur of drie werd ik wakker en dan kon ik het eerste uur niet terug in slaap komen. Overdag onder het rijden kreeg ik dan weer slaap. Ik deed dan wel eens een dutje, even een kwartiertje met mijn hoofd op het stuur. ‘s Avonds kon ik dan weer niet in slaap komen. Een paar blikjes bier konden me dan wel helpen, maar ‘s nachts begon het cirkeltje weer opnieuw.

Het is voor mij ondertussen duidelijk geworden dat ik moet gaan stoppen met deze manier van leven. Het is best moeilijk om aan jezelf toe te geven dat je iets niet meer aankunt. Bijna twintig jaar heb ik dit volgehouden, maar het werkt niet meer. Misschien heb ik te veel ambities buiten mijn werk zoals mijn baas eens tegen mij zei, maar ik leef niet om te werken, ik werk om te leven. Mijn baas heeft meestal tijd voor een gesprek op de zaterdagen. Omdat ik zaterdagochtend zenles heb, kan ik hem dus eigenlijk alleen zaterdagmiddag aan zijn jas trekken. Het was mijn bedoeling om een gesprek te hebben over mijn probleem met de nachtritten en de onregelmatigheid en om te kijken wat de alternatieven waren. Dat gesprek is er niet van gekomen. In de tweeënhalf uur tijd dat ik zat te wachten tot hij tijd had heb ik zitten praten met een collega die als mentorchauffeur bij een klein familiebedrijfje heeft gewerkt, maar moeite had met de lange dagen en het vroege opstaan. Het werk dat hij beschreef sprak me enorm aan, en  het feit dat het een klein familiebedrijf is vind ik ook een pre. Toen ik bij Voesenek begon was het ook een klein familiebedrijf en ik herinnerde me dat ik bij de sollicitatie als een van de motivaties waarom ik bij hen aan de slag wilde, had aangegeven dat ik niet graag een nummer ben. Op dat moment besefte ik dat ik ondertussen toch een nummer ben geworden bij de firma.

Ineens was het duidelijk, ik ga het anders doen. Vanuit mijn gevoel heb ik toen besloten dat ik klaar ben met dit werk en dit bedrijf. Ik heb zoveel energie in dit bedrijf gestoken, en ik ben uiteindelijk gewoon een nummer. Het werkt voor mij niet om mijn baan uit te voeren zonder passie. Voor mij is het belangrijk het gevoel te hebben dat ik deel ben van iets goeds. Niet zomaar knaken cashen, maar goed werk leveren, iets waarvan je blij kuntzijn dat er je een deel van uitmaakt. Dat ben ik helaas ergens in de laatste maanden kwijtgeraakt. Ik heb met liefde en plezier de Facebookpagina van de firma opgericht en onderhouden. Het was eigenlijk mijn bedoeling een website te bouwen voor de collega’s , maar dat groeide me op het laatst boven de pet. Om toch informatie met elkaar te kunnen delen heb ik een aantal geheime Facebook-groepen aangemaakt en onderhouden, een voor serieuze uitwisseling van route- en klanteninformatie, een onzingroep en een groep waarin de sportievelingen onder ons wandel- en hardlooproutes kunnen uitwisselen en elkaar kunnen motiveren. Dit alles telt niet mee bij de firma.

Dus voor mij de grote vraag, wat is de waarde van mijn loyaliteit? De beslissing om weg te gaan was snel genomen. De afspraak voor de sollicitatie was snel gemaakt. De impact van de beslissing, die ik vanuit mijn hart gemaakt heb, op mijn ratio was een ander verhaal. Als je erover na gaat denken beginnen de twijfels. Heb ik wel de juiste beslissing genomen, of komt het door mijn vermoeidheid dat ik hier nu weg wil? Wat heb je straks nog aan je kennis en ervaring? Ik ken beter de weg in Frankrijk dan in Nederland. Laat ik mijn baas nu in de steek? Gaan we het financieel wel rond kunnen breien straks? Wat als het tegenvalt? Allemaal gedachten, en gedachten zijn illusies, je hebt ze per slot van rekening ook maar bedacht. Iedereen creëert zo zijn eigen wereld en zijn eigen waarheden. Dat doorzien is al een stap in de goede richting, het loslaten van die illusies is een veel grotere stap. Het loslaten lijkt makkelijker als je iets hebt om je tegen af te zetten. Ondanks mijn groeiend inzicht trapte ik toch weer in deze val. Ik begon me aan alles wat er gebeurde te ergeren. Het bedrijf kreeg weer overal de schuld van en dat was dan ook de oorzaak dat ik geen motivatie had om te sporten, mediteren, mijn huiswerk te maken en mijn blog te schrijven. Het is dan makkelijk om in het oude patroon terug te vallen, een biertje open te trekken en je beklagen hoe slecht je het hebt. Jammer weer.

Gelukkig ben ik dit gedrag zo weer beu en heb ik de kracht om mezelf aan mijn nekvel op te pakken en een trap onder de kont te geven. Nog een maandje werken en dan een maand vrij. Ik heb me voorgenomen de biertjes even in de koelkast te laten staan en weer een flink aan de gang te gaan met meditatie, sport en ontspanning in een gezondere vorm. Het is heel bijzonder te zien hoe de dingen ineens een positieve wending kunnen nemen als je de juiste instelling hebt. Deze week loopt ineens heel bijzonder. Ik sta de hele week als vroeg stil in mooie gebieden. Maandag heb ik heerlijk gewandeld in het prachtige Gelderland. Vanuit Varsseveld ben ik via Duitsland naar het Franse Lorraine vertrokken. In Folschviller heb ik na het eten een fijne wandeling in het nabij gelegen bos gemaakt en daar ook nog even gemediteerd op een met mos begroeide boomstronk. De volgende morgen was ik vlot gelost en kon ik een dagje eerder laden in Recogne, met een vrachtje voor Belgisch Limburg alwaar ik om 15:00 uur op een prachtige parking aan de bosrand kon parkeren voor de nacht. Omdat ik wist dat ik niet eerder dan de volgende morgen zou kunnen lossen had ik van tevoren op googlemaps al gekeken wat er te doen was in de regio. Niet ver van de fabriek is de dam van Gileppe, een mooi uitstapje voor de namiddag. Na het eten ben ik nog even het bos naast de parking ingewandeld en heb daar wederom op een boomstronk zitten mediteren. Zo kom je wel weer tot rust. Ik zou bijna gaan twijfelen of ik dit wel wil gaan verruilen voor rondjes rond de kerk.

Nog drie weken na dit weekend. Typisch dat je pas wanneer er iets gaat veranderen beseft hoe prettig sommige dingen kunnen zijn. Toch vind ik het prima zo, de voordelen wegen niet meer op tegen de nadelen. Het ligt aan mij, mijn leeftijd en mijn ontwikkeling dat ik toe ben aan iets anders. Mezelf tegen dit werk afzetten heeft geen zin, dat besmet de mooie herinneringen. Ik heb een keuze gemaakt, ‘nieuwe rondes, nieuwe prijzen’, zoals ze op de kermis roepen. ‘Elk voordeel heb zijn nadeel’ zoals Cruyff dat zo mooi kon zeggen.  We gaan er gewoon aan beginnen.

Tot de volgende blog, deze keer iets sneller denk ik, Namasté,