Ruim een jaar zit ik nu in de winkeldistributie en rijd voor een van origine Duitse winkelketen. Toen ik nog internationaal reed kwam ik regelmatig bij de distributiecomplexen van deze keten en ik verwonderde me toen vaak over het logistieke vernuft van dit bedrijf. Het concept is open en duidelijk, maar veel van de verantwoordelijkheden worden bij de transporteur weggelegd. De bestelde goederen moeten in de juiste conditie op juiste tijdstip op het juiste spoor staan en dan krijg je je stempeltje. Gebeurt het niet dan hebben ze vaak weinig compassie, excuses willen ze niet horen, maar als je het vriendelijk vraagt, mag je het vaak paar uur later nog een keer proberen, mits er tijd en ruimte is. Op die manier laten ze zichzelf niet met de problemen van een ander opzadelen en kunnen zichzelf dus ook aan hun eigen schema houden. Het is een beetje een stug systeem soms, maar als je je aan de regels houdt werkt het wel prettig.

Maar net als bij een vriendschap of relatie blijft het leuk als je elkaar af en toe ziet. Als je iedere dag met elkaar in de weer bent gaat de glans er wel een beetje af en zie je de scheurtjes verschijnen. Het concept van de verantwoordelijkheid voor jouw onderdeeltje verandert al snel in een afschuifsysteem. Het gaat dan niet zozeer meer om alles goed te regelen, maar vaak om nog meer winst te maken. De inzet daarbij is, wie de arbeidskracht betaalt die nodig is om alles gesmeerd te laten lopen. Sinds kort is er bij het distributiecomplex waar ik iedere dag moet laden een nieuwe kapitein op het schip. Iemand die graag zijn zaakjes op orde heeft en dus zijn de bestaande regels nog maar eens heeft aangehaald. Van iedere transporteur werden een chauffeur en een planner uitgenodigd voor een chauffeursbijeenkomst waar de regels besproken werden. En ik mocht er bij zijn, bijna twee uur hebben we het gehad over de regeltjes en dat we ons er beter aan moesten gaan houden. Niet helemaal van harte stemden we er allemaal mee in dat we ons best gingen doen om alle chauffeurs met de neus dezelfde kant op te krijgen. Er werd ook nog vermeld dat de lange pompwagens die we gebruiken om in de koelcel te laden in de toekomst vervangen gaan worden door kleinere exemplaren. Dit houdt in dat we dus twee keer zo vaak op en neer moeten lopen. Maar dit zou in tijd niet zoveel uit moeten maken omdat we ruim voldoende tijd hebben om te laden. Met dit laatste waren we het, als chauffeurs die er dagelijks mee moeten werken, oneens.

Een week na dit gesprek werd ik aangesproken door een van de medewerkers van het dc. Haar collega had me zien laden met een lange pompwagen in de droge loods, hetgeen blijkbaar niet de bedoeling was. Deze regel was niet besproken tijdens de chauffeursbijeenkomst en toen ik er vervolgens de chef op aansprak zei hij dat dit inderdaad niet mocht. Mijn verweer dat de pallets van mijn rit nogal ver uit elkaar staan, verspreid over de uithoeken van het dc, mocht niet deren. In het verleden is er blijkbaar misbruik gemaakt en hebben chauffeurs de lange pompwagens in de droge loods laten staan, waar ze vreselijk in de weg staan. Het feit dat ik het al ruim een jaar zo doe en dat niemand er ooit last van heeft gehad mocht niet baten, gelijke monniken, gelijke kappen. Ik baalde er een beetje van, want ik dacht ,dan kan ik nog vroeger gaan beginnen om te zorgen dat ik op tijd ben bij de filialen.

Verschillende gedachten gingen door mijn hoofd, ik doe het lekker toch, Ik heb hier geen zin in, Ik zal die verrader wel eens op zijn nummer zetten, allemaal onzin, maar ik heb me er wel van bewust dat ik weerstand voel. En waar je weerstand voelt valt wat te leren heb ik weleens ergens gelezen.Wat valt er hier te leren is de grote vraag. Ik denk dat veel mensen weerstand tegen regeltjes voelen, zeker in een wereld van regeltjes en wetjes en regels die de wetjes moeten regelen. Langzaam maar zeker kun je niks doen of er is wel een regeltje voor. Zonder regeltjes wordt het een chaos toch ???

Maar wat moet ik hieruit leren? Dat ik eigenwijs ben en me niet graag de wet voor laat schrijven? Dat wist ik al. Dat ik niet gek op regels ben? Dat was me ook al bekend. Waarom vind ik het niet leuk? Omdat ik graag op tijd bij de filialen ben zou ik misschien eerder moeten beginnen en eerlijk gezegd vind ik vier uur al vroeg genoeg. Maar dan komt de vraag: Waarom wil “ik” op tijd bij de filialen zijn? Mijn begintijd is een vastgestelde tijd, de tijd die je krijgt om te laden is vastgesteld, en de uitkomst moet zijn dat ik dan op tijd bij de filialen kan lossen. Als dit plaatje niet klopt is dat niet mijn probleem. Het hele jaar heb ik het passend gemaakt door wat trucjes en door wat vroeger te komen, maar zo verandert er nooit iets. Dit is de les die ik hiermee leer, als je te fanatiek bent, te goed je best doet, wordt niet gezien dat bepaalde dingen niet goed afgestemd zijn. Pas wanneer men zich stipt aan de afspraken houdt, komen de fouten aan de oppervlakte. De grote kunst voor mij is dus om, binnen de gestelde normen, het werk wat ik moet doen, zo goed mogelijk te doen. Mijn best, meer kan ik niet doen, en minder is niet goed. Als dan blijkt dat het allemaal niet past heb ik mijn werk toch goed gedaan. Wat ik hieruit ook concludeer is dat ik minder oplossend moet denken, en wat meer pünktlich moet zijn. Op tijd aanwezig zijn, controleren of alles in orde is, melden als er iets niet klopt (wat verder niet jouw probleem is) netjes laden, dan naar het filiaal rijden en lossen, niet meer en niet minder. Dat is wat er van mij verwacht wordt en dat is waar ik voor betaald wordt. Niet eigenwijs zijn en de dingen op je eigen manier oplossen en niet buiten de regels om gaan. Op tijd beginnen, rustig doorwerken, en aandacht voor je werk. Zenvoller kun je het niet maken.

Een andere les die ik hieruit geleerd heb is, dat ik nog steeds te graag, te snel, wil werken. Ik vraag me soms af waar dat toch vandaan komt dat sommige chauffeurs altijd gejaagd zijn. Afgelopen week stond een collega stuiterend aan mijn deur, helemaal over de zeik omdat de vrachtwagen niet afgetankt is. De arme man is een maand of wat geleden van de trap gedonderd en heeft daarbij bijna zijn nek gebroken. Hij zit nog midden in het helingsproces, maar thuis komen de muren op hem af. Dus rijdt hij op eigen verzoek in de nacht met collega’s mee. Toen ik even later aan de planning vroeg waarom hij zo’n haast had konden ze me daar ook geen verklaring voor geven. Hij gaat mee als bijrijder op een rit waarbij ze tijd genoeg hebben. Nu vinden planners nogal makkelijk dat je tijd genoeg hebt, maar ik vraag me zelf toch af waarom hij zich zo druk moet maken, dat hij uitvalt tegen mij. Gisteren hoorde ik in de wandelgangen dat hij weer opgenomen in het ziekenhuis. Soms fluistert het leven je iets in je oren, als je dan niet luistert wordt er nog eens wat luider duidelijk gemaakt, maar sommige mensen luisteren niet eens als het leven hun toeschreeuwt: DOE EENS WAT RUSTIGER AAN, op deze manier haast je jezelf alleen maar naar je graf. Tja, in het dagelijkse leven is het ook belangrijk om aanwezig te zijn, om te doen wat je moet doen, met aandacht, en je niet druk te maken over dingen die niet jouw probleem zijn. Ik hoop dat mijn collega snel beter wordt.

Tot de volgende blog en veel geduld toegewenst,

Peter,

Zenchauffeur.