Aangekomen op de zaak, staat mijn span niet op zijn vaste plek, twee parkings oversjouwen met drie steeds zwaarder wordende tassen, ik heb er nu echt geen zin meer in. Ja natuurlijk, oliepeil laag, heb ik weer even, de cabine kantelen en een kannetje olie in het blok gieten . Nou daar gaan we dan, nog even tanken aan de grens , gelukkig is het rustig aan de pomp. Zo, alle sapjes bijgevuld, kachel aan, radio aan, kopje Earl Grey thee erbij, on y va (daar gaan we). Langzaamaan begint het te komen.  Eenmaal onderweg bedenk ik me vaak dat ik toch wel een wereldbaan heb.

Het wordt wel steeds moeilijker om gemotiveerd te blijven vind ik. De sfeer op de weg wordt steeds grimmiger, het is overal en altijd druk lijkt het wel en de medeweggebruikers hebben vaak een heel kort lontje. De wonderen der techniek hebben er voor gezorgd dat we eigenlijk alleen nog maar het stuur vast hoeven te houden, en zelfs dat is in de toekomst waarschijnlijk niet eens meer nodig. Zou dat een van de redenen kunnen zijn voor de vele ongelukken met vrachtwagens de laatste tijd? Ik vind het deprimerend om te lezen hoe vaak het mis gaat. Zelf heb ik ook enkele ongelukken gehad en dat is geen pretje, ook al kom je er ongeschonden van af. Haast is volgens mij ook een grote veroorzaker van ongevallen. Van die ,,collega’s’’ die anderhalve meter achter je lopen te pushen, wat denken die? Denken die überhaupt wel na?

Echt motiverend vind ik de regeltjes inzake rij- en rusttijden ook niet. Waar je vroeger nog een beetje kon sjoemelen met de schijven om het allemaal een beetje passend te maken, word je nu op iedere minuut die je in vier weken buiten het boekje gaat afgerekend. Waar in het verleden per definitie de boete door de baas betaald werd schuift die steeds vaker de verantwoordelijkheid af naar de chauffeur. De snelheidsovertredingen in het buitenland worden tegenwoordig ook automatisch afgeschreven en de nieuwe generatie flitspalen kan volgens mij zelfs zien of je ’s morgens je tanden wel gepoetst hebt. Een groter financieel risico zonder dat er iets tegenover staat dus.

Om te kunnen blijven concurreren is het van belang om een zo hoog mogelijke kwaliteit te handhaven. Aan de chauffeur om die kwaliteit te waarborgen. We moeten controleren op temperatuur, verpakking, aantal , juiste product en steeds vaker op datum of er de juiste etikettering op zit. En gaat er iets mis, wie krijgt er dan op zijn kloten? In het kader van urenverantwoording moeten we tegenwoordig de laad- en lostijden op de CMR zetten. Het geeft mij het gevoel nog meer onder controle te staan.  Langzaam maar zeker krijg ik het idee dat we net zoveel verantwoordelijkheid hebben als een piloot, maar dan zonder het salaris.

De ene collega is depressief, een ander heeft een burn-out. Veel collega’s kampen met diabetes, hoge bloeddruk, hartklachten enzovoorts. Vaak gevolgen van een ongezond leefpatroon, maar hoe kun je dat veranderen? Zelf doe ik dat door mijn eigen gezonde potje te koken, te mediteren en wanneer mogelijk te wandelen of te joggen. Maar eerlijk gezegd, aan het eind van zo’n drukke werkdag van 15 uur met dat gure grauwe winterweer is de motivatie soms erg ver te zoeken. Dan nestel ik me liever met een zak chips en een paar blikken bier achter mijn laptop om een filmpje te kijken en de boze buitenwereld te vergeten.

Ik kan me goed voorstellen dat veel collega’s zich een loonslaaf voelen vandaag de dag. In het verleden was ons redelijk vrije beroep goed betaald. De afgelopen jaren zijn we er in verhouding alleen maar op achteruit gegaan volgens mij. Toch denk ik dat er wel het een en ander gaat veranderen nu er weer een groot tekort aan chauffeurs dreigt te ontstaan. Misschien dat in de nabije toekomst een betere beloning kan worden gerealiseerd. Het zou ook mooi zijn als er wat meer respect onderling zou zijn. Bedenk dat als je niet te hard oordeelt over een ander je ook mild kan zijn voor jezelf. Zou er in de chauffeurswereld meer eenheid zijn denk ik dat dat voor iedereen motiverend werkt.

Hopende op betere samenwerking zeg ik Namasté,