Het is bijzonder te zien hoe zo’n klein kledingstuk zoveel verschillende functies kan hebben. Een veiligheidshesje is natuurlijk ontworpen om personen beter zichtbaar te maken in onveilige situaties. In de loop der jaren is het bij veel bedrijven een verplichte outfit geworden. Omdat je als vrachtwagenchauffeur vaak bij heel veel verschillende bedrijven komt, weet je niet altijd wat de dresscode is. Loop je in een hesje bij een bedrijf waar het niet nodig is, dan loop je mooi voor joker. Omdat veel collega’s uit het oosten dag en nacht in een smerig exemplaren rondlopen heeft het een wat negatief imago gekregen. In plaats van voor veiligheid staat het hesje daardoor meer voor lompheid en smerigheid. Hierdoor is volgens mij de weerstand van sommige chauffeurs tegen het dragen van zo’n hesje gestegen. Het feit dat er binnen een bedrijf gezegd wordt dat het verplicht is voor de veiligheid, maar dat ondertussen het hogere- en het middenkader op de werkvloer blijkbaar door andere mogendheden beschermd wordt, draagt bij aan het gevoel dat het hesje ook gebruikt wordt om te kleineren. Ook het gevoel dat het loodspersoneel het hesje soms gebruikt als een stok om mee te slaan als je niet meteen doet wat ze willen. Het is mijn ervaring dat sommige medewerkers de vaste chauffeurs niet op hun vingers tikken, maar als je voor de eerste keer bij zo’n bedrijf komt kun je helemaal terug naar je auto om je hesje aan te doen. Regels zijn regels zeggen ze soms,en dan moet ik een fluo hesje over mijn knalrode jas aandoen. In Frankrijk te zijn ze nog een stapje verder gegaan. Daar moet je voor iedereen die in je auto zit een hesje bij je hebben, anders kun je een boete krijgen. Dat ze het belangrijk vinden dat je zo’n hesje bij hebt voor iedereen is in mijn ogen een goede zaak. Maar dat iedereen, zelf de vakantieganger op doortocht, hierop bekeurd moet worden schiet weer een beetje door. Op deze manier geeft iets wat bedoeld is voor de veiligheid van iemand het gevoel het opgedrongen wordt, dit wekt ook bij veel mensen weerstand op.

Ik ben in het verleden weleens geschrokken toen ik in het donker en de regen over een onverlicht industrieterrein reed en er ineens een paar mensen opdoken vanuit het niets. Ook heb ik het idee dat een, miosschien wat roekeloze, heftruckchauffeur je net iets eerder iemand zal zien staan als je een veiligheidshesje draagt. Het is ook heel praktisch om te zien of iemand een collegachauffeur is of een loodsmedewerker. Zelf heb ik dus allang vrede met het dragen van een veiligheidshesje, zolang ik geen zwaailicht op mijn kop hoef te zetten vind ik het prima.

De nieuwe ontwikkeling op het gebied van de gele hesjes vind ik wel grappig. Cynisch eigenlijk dat iets dat oorspronkelijk staat voor veiligheid en dat veel mensen het gevoel heeft gegeven een nummer te zijn, nu ineens symbool staat voor revolutie. Wat begon als een demonstratie tegen de hoge brandstofprijzen, groeit langzaam uit tot een verzet tegen de uitbuiting van de arbeidersklasse. De crisis is gebruikt om mensen onder druk te zetten om harder te werken voor minder, en iedereen was bang om zijn baan te verliezen. Daardoor accepteren veel mensen dingen die ze eigenlijk niet willen, waardoor veel burn-outs ontstaan. Nu de crisis voorbij is, is daar nauwelijks verandering in gekomen komen maar, de prijzen rijzen de pan uit, de kosten van o.a. ziektekostenverzekeringen, de gezondheidszorg blijven maar stijgen, en we betalen steeds meer belasting . Daarbij nog komt het nieuws dat steeds meer rijke mensen rijker worden en arme mensen armer worden. Alle sociale voorzieningen worden stelselmatig uitgekleed. Gezondheidszorg, opleidingen ouderenzorg, pensioenen niets is meer veilig. Dit kan natuurlijk niet goed blijven gaan. Frankrijk heeft al een hele bijzondere reputatie op het gebied van staken en van revolutie. In de tijd dat ik nog op Frankrijk reed baalde ik er weleens van dat ze alweer aan het staken waren. Je kon dan niet door met je werk en wist vaak niet hoelang je nu weer stil zou staan. Nu kijk ik er heel anders tegenaan. Je kunt wel keihard werken, maar als je loon niet meer parallel loopt met de economie dan werk je eigenlijk voor de kat zijn viool. Toen ik 20 jaar geleden internationaal ging rijden, verdienden Nederlandse chauffeurs zo’n beetje het meest van heel Europa. In die tijd waren de Nederlanders ook de meest vaardige chauffeurs volgens mij. We waren overal graag zien omdat we wisten wat we en hoe we het werk moesten doen en omdat veel chauffeurs een beetje de taal spraken van het land. Als we er niet uitkwamen dan belden we een gratis nummer, en dan wist de planning het altijd wel weer te regelen. Daar waar veel Franse chauffeurs al makkelijk zeiden dat gaat niet, klaarde de Nederlandse chauffeur vaak de klus. Maar de tijden zijn veranderd. Laatst van ik hoorde is dat een Franse chauffeur meer verdient en betere arbeidsvoorwaarden heeft, maar dat heb ik van horen zeggen. Dus wie is er nu gek?, die Fransman die om de haverklap staakt, niet te veel uren wil maken en toch een goed loon en goede arbeidsvoorwaarden wil hebben, of die Nederlander die zegt ik doe het wel voor minder en minder en minder. Een collega uit de winkeldistributie zei onlangs tegen mij, 15 jaar geleden schaamde ik me als ik moest zeggen wat ik verdiende omdat het zo ver boven het gemiddelde lag, nu schaam ik me dat ik zo hard moet werken voor een in verhouding laag inkomen.

Ik denk dat het op een zeker moment onvermijdelijk is dat het volk zijn stem laat horen. Vanuit Frankrijk zijn de protesten uitgebreid naar België, Duitsland en nu ook Nederland en ik denk dat op deze manier straks heel Europa van zich laat horen. Eén Europa is in mijn ogen een goede zaak, maar zoals het nu lijkt zijn we met zijn allen in de klauwen gevallen van een aantal grote graaiers, die onbeschaamd de zakken van hardwerkende mensen leeg kloppen. Grote internationale concerns die onze landelijke politiek bepalen en zelfs op Europees vlak een dikke vinger in de pap hebben. Banken die met belastinggeld overeind gehouden zijn hebben weer dezelfde arrogantie als voor de crisis. Een ex-collegaPaul heeft hier een wat genuanceerdere mening over en heeft dit gedeeld onder het pseudoniem Polleke. Een democratische regering hoort er in mijn ogen voor te staan, Jan met de pet te beschermen tegen uitbuiting door scrupuleuze concerns die arbeidskracht zien als de brandstof voor hun geldmachine. Als de regering dit verzaakt en naar de pijpen danst van grote industriëlen en de banken dan is het een soort van aristocratie* als ik het wel heb. En dáár wist de bevolking van Frankrijk in het verleden wel wat op. Op 14 juli (Quatorze juillet) vieren ze nog steeds de bestorming van de Bastille in 1798, waarmee de Franse revolutie begon en de aristocratie letterlijk een kopje kleiner gemaakt werd.

Persoonlijk ben ik tegen geweld, er zijn andere, wijzere manieren om je stem te laten horen. Boos worden is prima, het is in mijn ogen ook iets om je over op te winden, maar dit uiten met geweld is onvolwassen gedrag. Zoals een klein kind dat niet weet hoe hij zijn woede moet uiten en met zijn speelgoed gaat gooien, zijn er nu ook mensen die denken dat demonstreren gepaard moet gaan met het slopen van alles wat ze tegenkomen. Er zijn volgens mij ook raddraaiers die zich speciaal hiervoor aansluiten bij demonstraties. De pers die volgens mij op de hand van de (plutocratische) regering is maakt daar dankbaar gebruik door alleen die beelden te tonen. Het entertainend niveau van een vreedzame demonstratie is natuurlijk ook maar minimaal. Een filmpje wat ik op Facebook tegenkwam waarin de agenten van de CRS (Franse ordehandhavingsdienst) in Pau hun helm afzetten toen ze tegenover een groep vreedzame demonstranten stonden, heb ik niet op het journaal zien verschijnen.

Gisteren had ik een discussie met een aantal collegachauffeurs op Facebook. Platrijden die zooi, ik betaal belasting om dat tuig van de weg te laten slaan, en meer van dat soort infantiele uitspraken irriteerden mij enigszins. Ik moet door met mijn werk en dat werkschuw tuig belet me dat. Als ik probeer uit te leggen waarom en hoe beperkt zijn blik is, dan houdt hij halsstarrig vast aan zijn beeld van de situatie. Op de vraag hoe lang hij nog moet werken tot zijn pensioen krijg ik geen antwoord en als ik hem uitleg dat we steeds harder en langer moeten werken voor in verhouding steeds minder dan boeit hem dat niet, als hij nu maar doorrrrr kan. Op links en gaan, oogkleppen op (of gordijntjes tot halverwege de ramen), en een plaat voor de kop.Een dikke glasplaat in geval van sommige collega’s. Dat je niet mee wilt demonstreren is jouw keuze, dat je niet dezelfde ideeën deelt als de mensen die wel op de barricaden staan is ook niet verkeerd , maar toon dan tenminste begrip en misschien zelfs respect voor de mensen die fysiek de confrontatie aangaan waar anderen veilig vanachter hun schermpje hun mening spuien. En als er straks iets verandert in jouw voordeel door deze demonstraties, denk dan eens terug aan wat je nu eigenlijk kwijt bent geraakt aan tijd en wat er dan tegenover staat. En als je dan tot de conclusie komt dat je op vooruit bent gegaan, bedenk dan maar eens hoe je de mensen kunt bedanken die het bewerkstelligt hebben.

Het gele hesje is iets wat moet staan voor veiligheid, laten we er met zijn allen voor zorgen dat het zo blijft. Ongeacht je al dan niet politieke motivatie, geweld is niet de oplossing. Wederzijds respect is van groot belang voor ieders veiligheid. Gandhi heeft héél India bevrijd van de Engelse bezetters zonder geweld te gebruiken of hiertoe op te roepen. Alhoewel de Engelsen geweld niet schuwden hielden de demonstranten stand en braken zo de moraal van de ordehandhavers. Door de agressieve houding kregen de Britten de publieke opinie tegen en uiteindelijk konden ze de aftocht blazen. Het zou mooi zijn als héél Europa als een gele golf het tij kan keren en ervoor kan zorgen dat een ieder krijgt wat hij verdient en dat de uitbuiting van de werkende mensen een halt toegeroepen kan worden. Er is genoeg voor iedereen, het is alleen oneerlijk verdeeld. Zondagavond gaan de Franse vrachtwagenchauffeurs staken, er zullen in meer landen acties komen, zorg dat je genoeg eten en drinken bij je hebt, wat te lezen, en vergeet vooral je gele hesje niet.

Tot de volgende blog en veel solidariteit toegewenst,

Peter,

Zenchauffeur.

*Noot van de redacteur:

(Aristocratie betekent letterlijk: ‘Regering van de besten’ (ἄριστος, áristos = excellent). Als er sprake is van een aristocratische bestuursvorm, dan heeft een groep personen uit de hoge klasse buitengewoon veel macht en privileges binnen de regering en samenleving. Het betreft mensen met een staat van dienst: bekwame, geschoolde mensen met ervaring en kennis van zaken.

Het is misgegaan nadat de mensen met een goede staat van dienst langzaam werden vervangen door inteelt nakomelingen die teerden op de verworvenheden van hun groot-groot-groot-enz-ouders.

Waar we nu mee te maken hebben (en waar zeker een overlap is met de ‘aristocraten’ is een plutocratie (een bestuursvorm waarin de rijksten aan de macht zijn en de wetgeving voor grote groepen binnen een samenleving kunnen bepalen. De naam is een samenstelling van de Griekse woorden πλουτος (rijkdom) en κρατειν (regeren, de macht hebben). Veel lastiger om tegen in het geweer te komen, want veel anoniemer dan een koningshuis.)