Mijn carrière als vrachtwagenchauffeur is begonnen bij bakker Welten in Breda. Destijds nog een echt familiebedrijf, maar nu valt het onder Bakkersland. Ik ben daar begonnen zonder chauffeursdiploma of enige ervaring, maar dat maakte niet uit want er was destijds ook een enorm chauffeurstekort. Kaartlezen en de tachograafschijf invullen waren zaken waar ik me niet mee bezig hield. Brood helpen verdelen, zo snel mogelijk laden en gas op die lolly. Onbegrensd, dus die bakwagens liepen 125 km/u, gaon mee die banaon. Ik nam iedere dag wat appelflappen, saucijzenbroodjes of iets dergelijks mee als het over was, en dat deelde ik dan met de chauffeurs die de vrachten afleveren bij de supermarkten waar ik ook moest lossen. Op die manier kweekte ik goodwill en hielden ze rekening met mij, waardoor ik altijd overal snel kon lossen.

Nu zijn de rollen omgekeerd. Ik lever de vracht bij de supermarkten en krijg te maken met bakkertjes, sommige echte broodcoureurs, net als ik destijds. Tijden zijn veranderd en wat lekkers meenemen om uit te delen is er bij de meeste bakkerijen niet meer bij volgens mij. Desondanks probeer ik rekening te houden met de bakkertjes in de hoop dat zij ook rekening houden met mij.

Helaas is niet alleen de mentaliteit van de bakkerijen in het nadeel veranderd, maar kom ik ook regelmatig chauffeurs tegen die denken dat het een wedstrijd is om het beste plekje. Om één meter minder te lopen ontnemen ze een ander de mogelijkheid om te lossen. Zo ook bij mij enkele maanden geleden. Een nieuw, tijdelijk filiaal op mijn route en ik was gewend dat de bakker aan de voorzijde loste. Op een ochtend was ik vroeg en stond ik op de losplaats toen de bakker arriveerde. Met veel gas en nukkige bewegingen draaide hij zijn bakwagen op de parkeerplaats en zette hem naast mijn vrachtwagen. Een goedemorgen kon er niet af en hij leek me behoorlijk chagrijnig. Maar ja, als je niets zegt weet ik ook niet wat er schort.

Een week later waren de rollen omgekeerd. De bakker stond pontificaal midden op de losplaats waar met een beetje goede wil drie grote vrachtwagens kunnen staan. Toen ik hem vriendelijk vroeg om de volgende keer wat ruimte te laten gromde hij dat hij recht moest staan met zijn auto en dat hij met tien minuten weg zou zijn. Aangezien ik in principe maar iets meer dan tien minuten krijg om te lossen bij dat filiaal vind ik dat niet oké. Toen ik hem vertelde dat ik hetzelfde werk gedaan heb en dus wel weet hoe het zit zei hij niets meer.

Eigenwijs als ik ben heb ik wekenlang de vrachtwagen naast zijn bakwagen gezet, ook al kon ik maar de helft van mijn laadklep gebruiken omdat de andere helft over de stoeprand hing. Iedere morgen heb ik gewoon goedemorgen gezegd en niets teruggekregen. Omdat ik heb leren doorzien dat dit niets met mij te maken heeft, maar dat het zijn gebrek aan capaciteit is om met de situatie om te gaan, heb ik het op zijn beloop gelaten. Vorige week was ik op een ochtend heel vroeg geladen. Toen ik in Sprang Capelle aankwam zag ik een broodcoureur met een rotgang van de parking bij het voetbalveld afrijden, een grote stofwolk achter hem aan.  Toen ik aankwam bij de losplaats was er ruimte voor mij, wat me een beetje verbaasde. Dezelfde chauffeur als anders was vriendelijk en zei, ik heb ruimte voor je gehouden en ik heb hem daar heel hartelijk voor bedankt. Iedere morgen na die ochtend zeggen we goede morgen en zie ik de man zelfs lachen. Misschien is er iets anders in zijn leven veranderd wat hem milder gemaakt heeft, ik wil graag denken dat mijn vriendelijke volhardendheid er voor gezorgd heeft dat hij tot een ander inzicht is gekomen. Waarschijnlijk kom ik er niet achter, en het doet er eigenlijk ook niet toe. Als ik niet gewoon vriendelijk was gebleven, maar hem iedere morgen geconfronteerd had met zijn botheid dan was het sowieso niet leuker geworden.  

Te veel mensen vinden tegenwoordig dat ze belangrijker zijn dan de ander, heb ik het idee. Maar waar gaat het om? Iedere dag hetzelfde conflict met dezelfde mensen maakt iedereen een stukje minder gelukkig, en dat is een understatement, maar ik wil het hier niet te scherp stellen. Compassie hebben met de ander, dat wil niet zeggen dat je hun gedrag begrijpt of waardeert, dat wil ook niet zeggen dat je jezelf moet laten benadelen door de ander, maar dat je er jezelf niet te druk over maakt wat de ander doet. Ieder heeft zijn voors en zijn tegens denk ik. En als je beseft dat iedereen in zijn eigen wereldje leeft, heb je de keuze om er al dan niet in mee te gaan. De grap is dat op het moment dat je ervoor kiest om niet te veel aandacht aan te geven aan wat de ander waarschijnlijk allemaal van jou denkt en wat jij van die ander denkt, er dan ruimte ontstaat om open te staan voor een positieve actie of reactie.

Tot de volgende blog en veel begrip toegewenst,

Peter,

Zenchauffeur.