Uiteindelijk werd ik het beu, de natuurlijke roep naar voortplanting hielp me beseffen dat dit een doodlopende weg was. Korte tijd nadat ik mijn leven weer op de rails had ontmoette ik Jeanet. Een mooie blonde jongedame met overal de juiste rondingen, ik was meteen verkocht. Binnen een paar maanden woonden we samen en een jaar later gingen we met knallende ruzie uit elkaar. Het heeft drie dagen geduurd voor we allebei beseften dat we niet zonder elkaar kunnen. Niet lang daarna kochten we een huis en begonnen we een nestje te bouwen. We hadden al een tijdje vadertje en moedertje gespeeld met als surrogaatkinderen twee poezen en dat smaakte naar meer. Nadat we in den echt verbonden waren zijn we gaan reproduceren. Drie koters binnen vier jaar. De enige natuur die ik toen zag was de tuin en veel poep, plas en kots. Toen ze wat groter werden gingen we regelmatig naar de Asterdplas, een natuurzwemplas in de buurt. Het meeste groen dat ik daar zag waren de flesjes waar dat heerlijke gerstenat in zat wat mijn goede buur en ik ons daar lieten welgevallen.

Toen onze kinderen nog wat groter waren gingen we regelmatig naar het bos. Zin of geen zin, iedereen moest mee omdat ze te jong waren om alleen thuis te blijven. Tot we op een dag naar het bos gingen en ineens een bokkende puberdochter kwijt waren. Wij zoeken, in de gedachte dat ze zich verstopt had, tot mijn jongste dochter zei dat ze tegen haar had gezegd dat ze naar oma ging. Oma woont zo’n drie kilometer van het bos, en dat hadden we nog nooit gelopen. Gelukkig hadden we toen al een mobiele telefoon, dus oma ingelicht en gevraagd of ze ons kon bellen als onze dochter inderdaad bij haar aangekomen was. Voor de zekerheid een rondje rond het bos gereden en toen richting oma. Alle bermen en paden afgetuurd hebbend kwamen we aan bij oma zonder dat de telefoon over was gegaan. Lichtelijk in paniek belde ik aan bij mijn moeder. Mijn moeder deed open met een brede glimlach en ik moest beloven dat ik niet kwaad zou worden, per slot van rekening had mijn dochter het niet van een vreemde… Pfffft, wat een opluchting, maar dat was volgens mij de laatste keer dat we met het gezin naar het bos zijn geweest.

Toen de kinderen wat zelfstandiger begonnen te worden, begon mijn leven in de weekenden weer een beetje in het oude patroon te vervallen. Werken, feesten slapen en weer door.. Omdat ik door de week steeds meer vrije tijd kreeg, liep dat patroon langzaam maar zeker steeds vaker zowat de hele week door. Iedere dag achter de laptop met een biertje en wat te snaaien films en series kijken. Soms haast complete seizoenen achter elkaar, man wat deprimerend. Soms kon ik me er met goed weer nog wel eens toe zetten om te gaan wandelen of te gaan hardlopen, maar daar ontbrak me nog al eens de fut voor.

Vanuit zen ben ik gestimuleerd om wat vaker bewust de natuur in te gaan. Wat zie ik, wat hoor ik, wat ruik ik, wat voel ik? Ineens zag ik de bomen weer die het bos vormen,in plaats van die dikke groene streep langs de snelweg. Bijzonder om te zien hoe je zintuigen scherper worden als je ze bewust gebruikt. De afgelopen weken heb ik het geluk gehad om regelmatig in een mooie bosrijke omgeving vroeg stil te staan. Zelfs als het lichtjes regent is het lekker in het bos. Ik ben de afgelopen weken weer helemaal tot rust gekomen, ik zou bijna gaan twijfelen of ik wel wil stoppen met dit werk. Misschien hoopt mijn baas daar ook op, helaas voor hem blijf ik bij mijn keuze.

Afgelopen zondag was ik vrij. Ik had ergens gezien dat er door enkele zenscholen uit de regio een stille meditatiezondag georganiseerd werd in natuurgebied de Kampina. Mijn vrouw zou toch de hele dag aan de gang zijn met voorbereidingen voor het Brakkenfestival in Breda. Een evenement waar ouders hun kinderen heel de week naartoe kunnen brengen in de eerste week van de schoolvakantie, iets waar ze al vijftien jaar als vrijwilliger aan meewerkt. Toen ik vrijdag wist dat ik zondag vrij zou zijn heb ik meteen een mailtje gestuurd naar Walter Jacobs, een sympathieke zenleraar waar ik nog bij in de klas heb gezeten toen hij nog les gaf in Breda.

Zondagmorgen om kwart voor negen hadden we afgesproken op de parking bij de huisvennen. Walter stond ons al op te wachten en uiteindelijk waren we met ongeveer dertig man. Guido had de route uitgestippeld, en ging voorop. We hadden uitleg gekregen dat we vier keer vijfentwintig minuten zouden mediteren op vier verschillende locaties. De verplaatsingen zouden als loopmeditatie fungeren. Ik was nooit eerder in de Kampina geweest, ik stond verbaasd van de variatie in de begroeiing. De eerste zit was op een heuvel waar bovenop gletsjerstenen waren opgestapeld en waar we uitkeken over een klein vennetje. Je hoort de vogeltjes fluiten, de wind door de bomen ruisen en er komen af en toe vlagen van die typische boslucht voorbij, voor je het weet zit je te dagdromen. De tweede zit was onder de bomen aan de rand van een groot ven. Af en toe viel er wat uit de bomen of er liep iemand vrij luidruchtig te praten aan de overzijde van het water, opmerken en weer terug naar je ademhaling. De derde locatie was midden op de hei met uitzicht over een dalletje. Guido en Walter maakte hier van de gelegenheid gebruik om  het gebeuren op de gevoelige plaat vast te leggen. Dit was voor mijn gevoel wel de meeste winderige plek. De laatste locatie was in een wei met gele bloemen; op een stuk zonder bloemen vormden we een grote cirkel en mediteerden we voor de vierde en laatste keer. Na de meditatie dronken we thee en gingen we in ganzenpas weer terug naar de parking. Een bijzondere ervaring, zo met een groep van ongeveer dertig vrijwel onbekenden in stilte niks gaan zitten doen in de vrije natuur. Had je me dit vijf jaar geleden voorspeld dan had ik je voor gek verklaard. Nu zeg ik, wanneer gaan we weer?

Bedankt Guido en Walter voor deze mooie ervaring,

Tot de volgende blog, Namasté,