Confrontaties lijken soms het einde van de harmonie, maar als er op de juiste manier mee omgegaan wordt kan het mensen dichter bij elkaar brengen. Toen we vertrokken van de camping in La Claps was de stemming alles behalve vrolijk. Het was gestopt met miezeren en de regen kwam nu met bakken uit de lucht. Omdat de winkels in Luc en Diois gesloten waren hadden we niet kunnen lunchen en onze zoektocht naar een winkel langs de route werd bemoeilijkt door zware hagelbuien. In Orpierre aangekomen bleek de lokale supermarkt op woensdagmiddag gesloten. Gelukkig konden we op de camping schuilen in de schuur. In deze schuur stond een fornuis, konden we eieren en bier, thee en koffie pakken en dan het geld hiervoor in een spaarvarkentje doen. Patrick bakte eieren en met een lekker biertje erbij verbeterde stemming al snel. Er is ook een schuur waar je kan boulderen (een soort klimhal die niet te hoog is en met kussens er onder) waar Peter en Coen dankbaar gebruik van maakten. Toen de zon weer doorbrak leken alle problemen als de spreekwoordelijke sneeuw te zijn verdwenen.

De volgende morgen gingen we klimmen op een locatie genaamd Quatre Heure. Er zijn verschillende klimlocaties in Orpierre, maar volgen Patrick was dit de beste. Het was een eindje tegen de berg omhoog rijden en ik was best blij dat we dit niet met de camper hoefden te doen, het ging behoorlijk stijl omhoog. Daarna nog een flinke klim te voet, maar het uitzicht en de klimhelling waren uiteindelijk wel de moeite waard. Patrick en Coen klommen de verschillende routes voor, zodat Peter en ik daarna van het touw gebruik konden maken om toprope te klimmen. Coen had al eerder aangegeven dat hij graag wilde multi pitch-klimmen. Terwijl Peter en ik routes klommen als ‘le passion’ en ‘la femme’ gingen Patrick en Coen verderop aan de slag met een multi pitch-route. Patrick liet zien hoe hij in het leger geleerd had om zonder tuber te klimmen en te zekeren. Het was een genot om te zien hoe die twee samenwerkten en groeiden in het spel. Zo zie je maar dat het principe ‘what doesn’t kill you makes you stronger’ ook vaak werkt voor relaties.

Het enthousiasme bij Coen en Patrick om nieuwe uitdagingen op te zoeken steeg met iedere klim, helaas moest ik roet in het eten gooien. In tegenstelling tot Patrick en Coen ben ik geen eigen baas en moest ik zondags weer aan de slag. Nog verder zuidwaarts trekken zou inhouden dat ik die zaterdag zo’n vijftien uur kwijt zou zijn aan de terugreis en aangezien zondag om vijf uur de wekker weer zou gaan leek me dat geen goed plan. Samen uit, samen thuis, er werd besloten om die vrijdag op de terugweg nog een Via Ferrata te doen en dan naar Rouvres sur Aube terug te keren zodat ik zaterdagochtend uitgerust naar Breda kon vertrekken. Coen zou dan nog met een vriendin in Luxemburg gaan klimmen. Het was een flinke klim, tot mijn grote verwondering nam mijn zoon het voortouw. We beklommen een mooie bergkam in de volle zon en uit de wind dus het was een pittige tocht, maar de moeite meer dan waard.

Toen we op een hoge rots even zaten uit te rusten en uit keken over het weidse dal waar koeien met klingelende bellen graasden, koeien die zo groot leken als muizen, met op de achtergrond de besneeuwde bergtoppen van de Franse Alpen, had ik even het gevoel dat ik daar eeuwig zou kunnen blijven zitten. Een gevoel van eenheid en tijdloosheid die niet in woorden te vatten is. Er kwam bij mij een bijzondere gedachte op, vaak heb ik het gevoel dat anderen weten wat ze doen en dat ik maar een dotje doe, en dan maar kijk hoe het uitvalt. Anderen zijn de professionals en ik de amateur, maar daar zit je dan op 1400 meter hoogte met zijn vieren te koekeloeren. Professional of amateur, als je een fout maakt en je dondert naar beneden ben je waarschijnlijk net zo dood. Evenzo als je niet op je maatjes let en er gaat iets mis, dan kan het wel even duren voor je daar overheen bent. Als je op dit niveau klimt dan doe je niet net alsof, dan doe je het gewoon.

Tijdens de afdaling kwamen Coen en ik weer in gesprek over zijn liefdesperikelen. Er leken ineens wat muntjes te vallen en ik werd zo geabsorbeerd door het gesprek dat ik diep in gedachten bij hem in de auto stapte op weg naar een welverdiende bak koffie in het nabijgelegen dorp. Op het moment dat we de terugreis wilden aanvangen dacht ik even een flesje water uit mijn rugzak te pakken…. rugzak weg… De schrik sloeg me om het hart, alles zat er in, paspoort, bankpassen, visa, rijbewijs, chauffeurspas en geld. Van de andere kant dacht ik, zonder chauffeurspas kan ik zondag niet gaan werken en kunnen we dus nog wat langer blijven. Gelukkig stond de rugzak nog precies waar ik hem had afgedaan en besefte ik dat ik, als het om diepgaande gesprekken gaat, beter niet kan multi-tasken.

De terugreis liep voorspoedig en we werden die avond hartelijk ontvangen door Marcelle die voor ons een overheerlijke brandnetel quiche had gemaakt. Na een goede nachtrust en een heerlijk en gezellig ontbijt zijn Peter en ik weer naar huis vertrokken. Op de terugweg sloot Peter de tablet op de autoradio aan en speelde muziek af waar we beiden van houden. Op een gegeven moment begonnen we beiden mee te zingen met de Doors, Queen, Pink Floyd en meer muziek uit die tijd, dit gaf me een gevoel wat ik eeuwig zou willen koesteren. Aan alles komt een eind, maar ik heb het gevoel dat er iets blijvend is veranderd. Iets in mij zeker, voor de anderen kan ik niet spreken, maar ik heb een sterk vermoeden dat dit voor ons allemaal zo is. Dit soort ervaringen hoop ik nog vaker te hebben, en ik kijk er al naar uit wat het volgende avontuur is wat ik op mijn pad tegenkom.

Tot de volgende blog en veel mooie en leerzame avonturen toegewenst,

Peter,

Zenchauffeur.