De afgelopen weken zijn wel heel bijzonder geweest. Mijn inspanningen om zen onder de aandacht te brengen bij vrachtwagenchauffeurs, om zo een tiental deelnemers bij elkaar te krijgen voor mijn stageproject, zijn door de media opgemerkt. Een mooi artikel in Ton magazine met een prachtige foto van mij in de  lotushouding voor de vrachtwagen en een mooi artikel in de zaterdageditie van dagblad BN DeStem waarin te zien is hoe ik mediteer in mijn cabine. Zowel het artikel in Ton als het artikel in BN DeStem zijn erg goed gelezen, voor de mensen van BN De Stem reden om mij te vragen om ook aan een video-interview mee te werken. Overdonderd als ik was heb ik meteen contact opgenomen met de planning en gevraagd of ik de volgende dag in de plaats van een tweede rit de tijd kon krijgen om de vrachtwagen te wassen en om een rondje te rijden met de persoon die me zou gaan interviewen. Na kort overleg werd dit goedgekeurd hetgeen me weer deed beseffen dat ik het toch wel getroffen heb met deze baas.

Voor ik bij JLN Transport begon hadden een aantal mensen me gewaarschuwd. Verschillende aantijgingen aan het adres van Gerrit, de vader van Joey en Lincy Nijkamp die het bedrijf nu runnen, maakte dat ik een beetje een ongemakkelijk gevoel kreeg over de keuze die ik gemaakt had. Maar zoals ik van de zenlessen heb geleerd, is het zelf ervaren de beste manier om iets te weten. Als je wilt gaan vliegen door van een flat af te springen is het goed om naar de waarschuwingen van anderen te luisteren, maar bij de keuze van een bedrijf waar je wilt gaan werken is het volgens mij goed om te vertrouwen op je intuÏtie. Dat heb ik destijds bij Voesenek Koel- en Vriestransport gedaan en daar heb ik bijna twintig jaar met plezier gewerkt. Toen de baas tijdens de crisis de duimschroeven aandraaide had ik daar begrip voor, alleen toen die duimschroeven nooit meer los gedraaid leken te komen ben ik maar eens opgestapt. Achteraf denk ik dat de duimschroeven mijnerzijds ook wel enigszins vastgeroest waren en dat het gewoon tijd was om eens wat anders te gaan doen. Zo denk ik dat de beschuldigingen aan het adres van JLN Transport stammen uit een tijd dat het voor alle transporteurs pompen of verzuipen was.  

Iedereen ervaart de wereld zoals hij zelf in elkaar zit. Een dief is altijd bang bestolen te worden, een vechtersbaas denk altijd dat anderen ruzie zoeken en een luie donder denkt altijd dat anderen van hem profiteren. Harde woorden misschien, maar zoals het spreekwoord zegt, zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten. Ik luister wel naar anderen, maar probeer toch zelf te ervaren wat ik van mensen vind. Niet oordelen is een utopische gedachte denk ik, maar vooroordelen zorgen wel voor een beperkte kijk op de werkelijke situatie van dat moment. Sinds september ben ik met veel plezier en motivatie aan het werk bij JLN Transport en ik kan niet zeggen dat er ook maar één van de aantijgingen grond blijken te hebben. Zoals ik het ervaar is het een jong en dynamisch bedrijf dat behoorlijk aan de weg timmert. Bij mijn vorige werkgever was ik een nummer geworden, iets waar ik niet zo goed mee overweg kan. Toen ik er begon was het ook een klein familiebedrijf en was er aandacht voor de persoon, nu het bedrijf zo groot geworden is ligt de nadruk vooral op de productiviteit, waarbij het stukje werkplezier wat mij betreft behoorlijk ver te zoeken was. Hier bij JLN Transport, kan ik gewoon mezelf zijn met mijn eigen eigenaardigheden en mijn voor- en nadelen. De juiste tijd op de juiste plek dus, ruimte voor mijn persoonlijke ontwikkelingen als zenleraar en hopelijk later als mentorchauffeur. Het begint wat mij betreft al een beetje als familie te voelen, een gevoel dat ik helaas bij Voesenek enigszins kwijt was, ondanks mijn inspanningen op bijvoorbeeld de Voesenek Facebookpagina en de verschillende groepen die ik beheerde.

Tot de volgende blog en veel werkplezier,

Peter,

Zenchauffeur.