Mijn eerste volle week Corona-gekte zit erop. Eindelijk weekend, maar ik kan niet naar de sportschool, niet naar zenles en naar de kroeg ging ik sowieso al niet meer. Mijn vrouw is aan het werken want die werkt in de supermarkt, twee van de drie kinderen werken ook nog steeds en die andere logeert in het huis van oma die al een paar weken vast zit in Turkije, dus ik ben home alone. Wat ga ik met al die vrije tijd doen? Hoeveel mensen zullen op dit moment soortgelijke gedachten hebben? 

Afgelopen week heb ik veel uitersten meegemaakt. Enerzijds worden chauffeurs bij bepaalde bedrijven behandeld alsof ze de pest hebben, anderzijds hebben (vaak dezelfde bedrijven) de chauffeurs juist keihard nodig om te kunnen blijven draaien. De angst zit er goed in en er zijn bedrijven die de chauffeurs niet eens toestaan om naar het toilet te gaan… zoek het maar uit. Op de parkeerplaatsen van de winkels is het extra druk door de vele hamsteraars en sommigen kijken helemaal nergens na. Nadat ik afgelopen week, tijdens het achteruit manoeuvreren in een smal pijpje, met pijn en moeite enkele van dit soort opgejaagde angsthazen had zien te ontwijken had ik er even de P in. Terwijl ik stond te lossen kwam er een vrouw onder de deur van de trailer door bij de laadklep staan en ik dacht nog: wat nu weer. Deze vrouw bedankte mij en mijn collega’s. Mede namens haar oude moeder en veel van haar vriendinnen bedankte ze ons, omdat we ervoor zorgen dat er ondanks alles toch voldoende spullen in de schappen blijven komen. Welgemeend en oprecht, en dat voelde goed. Mijn slechte bui was meteen over.  Wat fijn dat iemand in deze crisis toch dankbaarheid kan tonen. Dus bij deze breng ik dit bedankje over aan al mijn collega’s die dit lezen.

Wat ik denk dat er bij veel mensen gebeurt, is dat er eerst vooral angst is. Wat gebeurt er? Wat betekent dit voor mij, wordt ik ziek, ga ik dood? Het mooie van zen is dat je leert te beseffen dat we allemaal ziek worden en doodgaan, het is gewoon een kwestie van tijd. Niemand overleeft het, als je dit kunt accepteren dan is er minder angst en kun je van de tijd die je hier op deze aardkloot rondloopt maar beter genieten. En wat is er dan belangrijk: genoeg wc-papier in huis? Dat is iets voor schijters, dat is pure angst volgens mij. Vroeg of laat gaat dit besef bij iedereen doordringen en dan komt de berusting. Je kunt dan loslaten wat was en vooruit gaan kijken. Loslaten is voor veel mensen lastig want dat houdt in dat je weer na moet gaan denken, de zekerheid van het bekende is weg, en als ik iets geleerd heb in de afgelopen jaren is dat je sterk moet zijn om onzeker te durven zijn. Het niet weten en toch je zelfvertrouwen bewaren is een uitdaging. Je ziet dan ook dat veel mensen erg druk bezig zijn met het bedenken van oorzaken, gevolgen en redenen van deze crisis, en meningen over de reactie van onze leiders en onze medemensen hierop. Binnen zen leren we gewoon te accepteren wat is. Niet weten, niet te veel bedenken, gewoon accepteren wat is en daar naar handelen. Dat wil niet zeggen dat je niets doet, integendeel, maar je verzet je niet tegen wat er gebeurt en daardoor ga je meer mee in de flow. Het leven wordt binnen zen ook wel eens vergeleken met water, een rivier stroomt maar één kant op, je kunt hier tegenin proberen te zwemmen, je kunt je mee laten voeren of je kunt leren surfen op de stroming. 

Als je hebt geaccepteerd dat het nu eenmaal is zoals het is, kun je er maar beter het beste van zien te maken. Nu alles voor veel mensen abrupt tot stilstand is gekomen zie je ineens allerlei mooie initiatieven ontstaan. De rust en verveling zorgen voor creativiteit en nieuwe inzichten. Nu de tredmolen tot stilstand gekomen is, zoeken mensen naar een andere vorm van zingeving in hun leven in plaats van  alleen maar hard werken en veel financiële rijkdom proberen te vergaren. Het idee dat dit wereldwijd gebeurt geeft me een warm gevoel van binnen. Zou dit een globale bewustzijnsverruiming teweeg kunnen brengen? Het besef dat we allemaal onderdeel zijn van één organisme. Wat er nu al gebeurt is dat al op veel plekken over heel de wereld de natuur hersteld. De milieuproblemen worden zo door moeder aarde zelf opgelost zou je kunnen zeggen. Het Coronavirus zou op die manier als een auto-immuunsysteem kunnen fungeren voor de natuur, want als je in gedachten een beetje uit kunt zoomen zijn we als mensheid uiteindelijk maar een parasiet op de pels van dit hemellichaam. 

Als er geen angst meer is voor de onzekerheid en je kunt accepteren dat het voor iedereen hetzelfde is, dan kan het zijn dat je kijk op de situatie verandert. Het virus maakt geen onderscheid, arm of rijk, groot of klein, dik of dun, man of vrouw, wit, zwart of geel, het enige verschil zit volgens mij in de conditie die je hebt als je ermee besmet raakt. Stress zorgt ervoor dat je auto-immuunsysteem op een laag pitje komt te staan wat je veel vatbaarder maakt, dus maak je niet al te druk. Iedere crisis is een nieuw begin, en wie weet wat voor moois deze crisis uiteindelijk oplevert. Mensen verbinden als ze een gezamenlijke vijand hebben, en als je het goed bekijkt is het virus nu de vijand van de gezamenlijke wereldbevolking. Grenzen vervagen zo en samen kunnen we deze vijand bestrijden, ieder op zijn eigen manier misschien, maar we kunnen van elkaar leren. En als dit virus zo’n eenwording kan bewerkstelligen dan is dit niet alleen een vloek, maar ook een zege. Wie weet wat dit betekent voor onze toekomst.  

Sterkte, en maak je niet gek, Namasté,

Peter,

Zenchauffeur.