Het is een groot parkeerterrein met rijen bomen tussen de vakken. Er staan een tiental auto’s en alsof het met opzet gedaan is staan ze precies zo dat ik de bocht met moeite kan maken. Voor mijn gevoel ben ik een kwartier aan het prullen geweest om er weg te komen. Gelukkig was het toen nog niet glad.

Even later begon het te sneeuwen. Ik vind het bijzonder te zien dat er toch veel mensen zondagmorgen de sneeuw trotseren met de auto, om toch als eerste bij de winkel te zijn. Zelf had ik liever de sneeuwbui vanuit mijn warme woonkamer aangekeken om dan later misschien een verfrissende wandeling in het mooie witte winterlandschap te gaan maken, maar ik moest op een smal perronnetje met een handpompwagentje staan prullen omdat er in het magazijn van de winkel geen ruimte was. Behulpzaam als ik ben, eerst maar eens wat lege koelboxen in mijn trailer gezet zodat er ruimte ontstond in het magazijn en de frons op het voorhoofd van de filiaalhoudster langzaam verdween. Ik weet dat veel collega-winkeldistributiechauffeurs dit afkeuren, want dat is niet waar je voor betaald krijgt, maar ja, ik maak nu eenmaal graag mensen blij.

Maandag begon het feest pas echt. Mijn eerste rit verliep gladjes, want de weg was toen nog schoon. Tijdens het laden van de tweede rit begon het wederom te sneeuwen. Ik kreeg het gevoel om maar zo snel mogelijk te laden zodat ik misschien klaar zou zijn met mijn rit voor het een echte puinhoop wordt op de weg. Drie filialen regio Rotterdam,dus ik wilde wel graag voor de avondspits thuis zijn. Langzaam maar zeker begon er weer een wit tapijt te vormen, het verkeer vertraagt op een enkeling na die denkt dat hij of zij met winterbanden en een vierwielaandrijving gewoon 130 kilometer per uur aan kan blijven aanhouden. Ik hoop dan altijd maar dat ze niet te veel anderen meenemen als ze erachter komen dat dit een illusie is. Een ander deel lijkt wel haast in paniek te raken zo gauw er een paar vlokken op het wegdek blijven plakken. Ze gaan dan overdreven langzaam rijden, zelfs op de linkerbaan, overbodig te melden dat als het ene uiterste het andere tegenkomt er een gevaarlijke situatie ontstaat. Het gaat er denk ik om dat we met zijn allen de middenweg nemen, en dan bedoel ik niet midden op de weg gaan rijden zoals sommigen ook wel doen als er veel sneeuw valt, maar pas je snelheid aan. Voel de flow van de rest van het verkeer. Parkeer je haast, niemand komt graag te laat, maar iedereen komt wel graag op zijn bestemming aan.

Halverwege mijn rit kreeg ik een telefoontje van de planning. Of ik bij de laatste winkel geen of weinig emballage wou meenemen en op de terugweg de oplegger wou gaan wisselen bij de trailerbouwer. De schade die ik gereden heb zou gerepareerd worden en een andere oplegger stond klaar. Later besefte ik pas dat het laatste filiaal vaak heel veel emballage retour heeft, dus maar een berichtje gestuurd of ze met het DC wilde overleggen dat het goed was dat ik alles liet staan. Geen reactie op de persoonlijke whats-app van de planner, geen reactie op de boordcomputer, geen reactie… fijn weer, mja, ze zullen het wel druk hebben met dit weer. Dus toch maar alles opgeladen en op de terugweg kwam er reactie op de boordcomputer. Lossen DC en dan naar Roosendaal om de trailer te wisselen. Deze planner had het liever niet zo gepland om met een dergelijke sneeuwval nog even om te gaan koppelen, maar wat afgesproken is wordt niet zomaar teruggedraaid en alhoewel ik het eigenlijk ook niet slim vond in mijn achterhoofd ben ik toch maar aan de klus begonnen.

Aangekomen bij de bakkenbouwer werd mijn grootste angst bevestigd. Een mooie dikke laag sneeuw over heel het terrein en nog geen korrel zout gespendeerd om de baan vrij te maken. Toen ik de wagen stil zette voor de slagboom hield ik er al rekening mee dat ik niets links of rechts van me had staan waar ik met wegrijden tegenaan kon schuiven. Misschien moet ik ter verduidelijking even wat uitleggen voor mensen die niet weten hoe het werkt met een lege vrachtwagen in de sneeuw. De meeste trekkers hebben een aangedreven as waar vier wielen op zitten. De hele combinatie heeft doorgaans samen vijf assen, op de overige vier zitten ieder twee wielen. Je hebt in de sneeuw dus acht banden die weerstand hebben van de sneeuw en slechts vier die tractie hebben. Op het moment dat je stopt vormt zich als het ware een ijskommetje onder je banden waardoor de warmte van de banden er als een waterlaagje tussen in zit. Dat loopt dus wel gladjes als er niet voldoende druk op staat. Als je zwaar genoeg bent is er geen probleem, maar ben je leeg en je geeft wat veel gas gaat de achterkant van de trekker zoeken, hij gaat naar links of rechts tot hij grip heeft. Stop je dus naast een obstakel is de kans aanwezig dat je er tegenaan schuift met alle gevolgen van dien.

Gelukkig kwam ik vrij makkelijk weg omdat de ijslaag in verse sneeuw nog niet zo dik is. Afkoppelen kon binnen, dus geen centje pijn, wel eerst zorgen dat je mooi recht pachteruit de deur in kan rijden want mijn ervaring is dat door de ophoping van de sneeuw achter de wielen je trailer zo maar zijn eigen weg kan gaan zoeken. Nou, daar aan de overkant in de sneeuw staat de trailer die je aan moet koppelen, houdoe en bedankt. Deur dicht, licht uit en naar huis. Zoek het maar uit chauffeurtje, de oplegger stond netjes tussen twee andere geparkeerd, dus goed mikken en met de juiste kracht in één keer aanpikken, ander ga je prutsen. Ik rij achteruit, bam de pin in de schotel, maar geen klik. Die klik is de borgpen die de kingpin moet vergrendel, hij zit dus nog niet vast K…. Ik kan nu niet meer voor of achteruit, als ik op dat moment iets beter nagedacht had was ik eerst naar de receptie gelopen om te kijken of er iemand was die me misschien aan wat zout kon helpen, maar ja, Peerke is wel eens wat eigenwijs en kan het zelf wel. Poten in, luchtvering omhoog en het sperdifferentieel inschakelen. Dit zorgt ervoor dat beide kanten van de as dezelfde kracht krijgen, het differentieel zorgt er normaal voor dat de snelheid van de wielen in de bochten aangepast worden, de kracht gaat dan naar het wiel met de minste weerstand. Dit is ook de reden dat het wiel wat het minste weerstand heeft sneller gaat draaien en waarom hij zo opzij schuift.

Bingo, de trailer komt mooi mee en ik kan hem wegzetten op het midden van het terrein. De pin is wel uit de schotel gekomen, dus de stelpoten weer uit en opnieuw aankoppelen. Nou, vergeet het maar. Ondertussen heb ik al zoveel sneeuw vastgereden dat ik geen kant meer op kan, alles uit de kast getrokken, alle opties gebruikt, maar nu sta ik toch echt vast, wat nu? Toch maar eens kijken of er misschien nog iemand aanwezig is die me kan helpen. Ja, gelukkig is er nog iemand bij de receptie en die heeft een zak zout. Wat zout op de banden, wat zout er voor en daar gaan we. Bam, klik en hij hangt er achter. Had ik dat maar meteen gevraagd, maar ja, ik had voor het gemak maar aangenomen dat ze allemaal al naar huis waren. Ach ja, we komen er weer mee weg. Het verbaast me zelf hoe ik deze keer in zo’n situatie de rust heb kunnen bewaren. Enkele jaren geleden was ik helemaal over de emmer gegaan, had ik verontwaardigd de planning al zes keer gebeld en had ik die persoon aan de receptie de wind van voren gegeven om het feit dat het terrein niet schoon gemaakt was en dat ze niet erg behulpzaam waren geweest enzovoorts. Hetgeen ik nu alleen dacht is, je had gewoon nee moeten zeggen. Dit had makkelijk de volgende dag gedaan kunnen worden, de hele trage terugweg heb ik hier over nagedacht. Uiteindelijk komt het er op aan je eigen gezonde verstand te gebruiken. Wederom ben ik een uitdaging aangegaan die ik niet aan had hoeven gaan. Peerke doet het wel even, maar waarom, en met welk risico?

Dik drie uur ben ik bezig geweest met iets wat de volgende dag waarschijnlijk slechts drie kwartier in beslag had genomen. Ik moet nog veel leren, gelukkig leer ik er nu ook van omdat ik niet meer de schuld buiten mijzelf leg. Ik ga de uitdaging aan, daarmee is het mijn eigen verantwoordelijkheid. Niemand is perfect, en fouten worden door iedereen gemaakt. Alleen de mensen die hun eigen fouten in kunnen zien leren er van, ik heb zo al veel geleerd en ik ga er voorlopig nog maar mee door.

Tot de volgende blog en, leer van je fouten, verbloem ze niet want dan blijf je ze maken tot je er iets van geleerd hebt.

Namasté
Peter,
Zenchauffeur.