Ondanks alle redenen die ik de afgelopen maanden heb verzameld om mezelf te overtuigen dat dit werk niet meer bij mijn toekomstplannen past, wil ik niet met een vervelend gevoel op de afgelopen twintig jaar terugkijken. Het is bijzonder hoe je anders naar de dingen gaat kijken als je veel door het oog van de camera kijkt. Sommigen noemen een foto of een filmpje een tweedehands ervaring. Toch vind ik dat je, door er zelf mee bezig te zijn en ook te kijken naar hoe anderen een onderwerp belichten, je anders naar dingen gaat kijken. Ik heb het idee meer schoonheid te zien in alledaagse dingen.

Het feit dat je waarschijnlijk ergens niet meer gaat komen maakt het weer bijzonder. Dat vervloekte Parijs doorkruisen, wat iedere keer weer een kunst op zich is, ga ik straks hooguit in de vakantie nog eens doen. Lekker mijn kostje koken in de buitenlucht met de brandende zon op mijn rug onder het genot van een lekker flesje van het lokale druivensap en met een smeuïg stukje Franse schimmelkaas als nagerecht zal voortaan slechts een mooie herinnering zijn. Dinsdagavond om 21:00 uur ben ik vertrokken voor de laatste serieuze rit. Maandag is mijn laatste werkdag, dus kan ik na deze rit niet echt ver weggestuurd worden.

Woensdagmorgen vier adresjes van Metz tot Strasbourg lossen en donderdagmorgen nog drie bij Mulhouse in de buurt. Dit is een onderdeel van deze baan waarvan ik nu het idee heb dat ik het nooit zal gaan missen. Stiekem had ik gehoopt op een mooier ritje, maar werk is werk, dus ik maak er maar het beste van. Nog minder dan een week en dan eindigt een belangrijk hoofdstuk van mijn leven.

Een maandje vrij en dan begint er een heel ander leven voor mij. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn gezin. Mijn oudste dochter staat op het punt het huis te verlaten, de Spaanse vriend van mijn jongste dochter trekt een paar maanden bij ons in voor ze samen de wereld gaan verkennen door her en der te gaan werken in de horeca. Het voelt alsof ik een blanco blad voor me heb waarop ik een heel nieuw verhaal kan beginnen. Ik betrap me er soms op dat ik de extra vrije tijd die ik straks thuis doorbreng al helemaal vol aan het plannen ben. Ik wil een vaste avond om te sporten, een avond voor zen, een avond voor yoga, hardlopen, en Tai Chi lijkt me ook interessant, Aikido, volgend jaar de vierdaagse van Nijmegen lopen, cursussen doen, etc, etc. En meer rust…

Soms moet ik weleens lachen om mezelf. Een goede dosis zelfreflectie helpt me doorgaans wel om te relativeren. Eerst maar eens deze rit afmaken. Straks een maand geen werk, een paar weken naar Spanje en mezelf voorbereiden op mijn nieuwe job. Ik heb afgesproken met een oud-collega, die nu weer opnieuw mijn collega wordt, dat ik een paar dagen met hem meerijd zodat ik de weg een beetje leer kennen binnen het bedrijf.

Deze laatste nachtrit is me toch zwaar gevallen. De nacht bleef maar duren leek, de weg van Nancy naar Strasbourg leek twee keer zo lang. Eenmaal aangekomen deed ik blijkbaar iets waardoor een automobilist claxonneerde. Hier schrok ik zo van dat ik mijn afslag voorbij reed. Bij de volgende dan maar draaien en opnieuw proberen. Een beetje smal allemaal, maar , rustig aan, dan breekt het lijntje niet. De navigatie snapt het even niet meer, wegwerkzaamheden, oh, hier moet ik er af, toch? Shit nee, tunneltjes, een verbod voor meer dan 7,5 ton, wat ben ik nu toch aan het doen? Ha, de Fischer brouwerij, van daaruit zal ik het wel vinden, potver, een maximum 3.5 ton, dat ga ik niet doen. Even achteruit een parking op en weer terug, ik ben blij dat hij niet vol zit. Hèhè, gelukkig zonder kleerscheuren bij de klant aangekomen. Man wat voel ik me ellendig, ik lijk wel een beginneling. Dit is precies waarom ik met dit werk ga stoppen. Door de vermoeidheid gaat er iets niet goed in mijn hoofd en neem ik verkeerde beslissingen. Als je uitgerust bent heb je een beter overzicht, je hebt meer tijd om verschillende opties te bekijken en je voelt je minder snel opgejaagd door andere weggebruikers. Eenmaal gelost ben ik naar de eerste de beste parkeerplaats gereden en mijn bed ingedoken.

Na drie uurtjes werd ik bezweet en vermoeid wakker. Nog ruim veertien uur eer ik verder kan. Wat zal ik eens gaan doen? Lezen of aan mijn blog werken schiet niet op want ik kan me zo niet goed concentreren. Het is lekker weer, ik ga maar eens een wandeling maken. Mijn kaas en mijn nootjes zijn op, en ik zou vanavond best een biertje lusten. Even op google maps kijken, yes een Lidl op vier kilometer afstand, da’s goed te doen. Dus ik heb een mooie wandeling gemaakt, en zo de aangemaakte adrenaline verbrand. Daarna lekker eten gekookt in het zonnetje met een heerlijk koel biertje erbij. ‘s Avonds op tijd mijn bed opgezocht en donderdagochtend weer redelijk fris en fruitig opgestaan.

Nog een paar dagen. Ik kan het me nog maar nauwelijks voorstellen. Voor de laatste keer de wagen leegruimen, wat zal ik veel spullen overhouden. Wat zal ik veel tijd overhouden, of misschien juist niet…..

Tot de volgende blog, namasté,