Op maandag vertrokken we na een heerlijk ontbijt vanuit Rouvres sur Aube zuidwaarts. Vier mannen die elkaar nauwelijks kennen. Natuurlijk ken ik mijn zoon al heel zijn leven, maar ik ben de laatste jaren wat veranderd en we hebben al lang niets samen ondernomen. Héél helder waren de plannen nog niet, maar ik had me voorgenomen om maar te kijken hoe het zou lopen. Coen had aangegeven dat hij niet veel ervaring had met lange afstanden rijden, dus we spraken af dat ik het stuur over zou nemen als hij moe werd. Ondertussen zouden Patrick en ik ook elkaar afwisselen in de camper. Peter reed met Coen mee en omdat hij nog niet in het bezit is van een rijbewijs verzorgde hij de muziek.

De rit ging voorspoedig en omdat ik de weg dwars door Lyon niet schuw lagen we al snel voor op schema, voor zover we dat al hadden dan tenminste. Aangekomen in Luc en Diois bleek alles dicht behalve het terrasje van lokale horecagelegenheid, dus van ellende maar een biertje genuttigd.

Helaas was het gaan regenen, dus nog maar een biertje en daarna twee km verderop naar een friettentje. De tongen waren ondertussen goed losgekomen en levensverhalen werden aan de lopende band uitgewisseld. Patrick, Coen en ik zijn alle drie zo’n beetje aangekomen op de bovenste etage van de piramide van Maslow en hebben ieder een andere methode van ontwikkeling gevonden, wat de gesprekken zeer interessant maakt. Mijn zoon is minder met dat soort gedachtegangen bezig, maar luisterde mee en wist af en toe door een rake opmerking de boel goed te relativeren. Verbroedering alom dus en toen we aankwamen op de camping voelde het alsof we elkaar al jaren kenden.

De volgende morgen gingen we de Via Ferrata klimmen. Patrick had me er wel eens over verteld, maar ik had geen idee wat ik kon verwachten. Het was op loop afstand van de camping en het begon vrij rustig. Overal zitten metalen handgrepen/voetsteunen of plaatjes waar je op kunt staan zodat het een beetje op een trapje lijkt. Voor je er echt erg in hebt zit je behoorlijk hoog, de spoorrails en de treinen begonnen steeds meer weg te krijgen van een modelbouw spoorbaan. Er kwamen steeds meer uitdagingen bij, stukjes zonder hand of voetsteun, alleen de kabel waar je aan gezekerd bent. Op één zo’n stuk gleed mijn voet weg. Ik keek naar beneden en ik realiseerde me dat als ik weg zou glijden het zekersysteem me op zou vangen als het goed is, maar dat ik wel twee meter lager tegen de rotsen zou botsen. Daarna zou het best een hele klus kunnen worden om weer terug op het juiste pad te komen. En wat als ik gewond zou raken en wat als….. ineens realiseerde ik me dat deze gedachten me niet zouden helpen om vooruit te komen. Een licht gevoel van angst had zich al genesteld in mijn buik en als ik het zou voeden met mijn gedachten zou ik wel eens bang kunnen worden. Even terug naar mijn ademhaling, en toen Patrick me zei de krulstaart vast te pakken grapte ik dat ik daar geen tijd voor had. Humor is altijd goed om de spanning weg te nemen, nog één stapje en ik had weer vaste grond onder mijn voeten. Bijzonder om te zien dat angst nooit helemaal weg is, ondanks dat je door meditatie veel van je angst kunt wegnemen, maar dat je door je er zelf bewust van te zijn er vaak voor kunt kiezen of je het aandacht geeft of niet. Die avond bereidde Patrick ons een lekkere, simpele vegetarische pastamaaltijd met spekjes apart voor de vleeseters.

De tweede morgen gingen we te voet naar Le Claps om te klimmen. We hadden ‘s avonds het terrein al verkend en wisten wat ons te doen stond. In tegenstelling tot de eerste klimlocatie was hier de helling niet zo steil, maar dat wil niet zeggen dat het eenvoudiger is. De moeilijkheidsgraad is afhankelijk van de helling en de mogelijkheden om je ergens aan vast te houden of je voeten in of op te zetten. Patrick en Coen klommen verschillende routes voor, en Peter en ik konden dan na- of wel toprope-klimmen.

Na een aantal routes kreeg ik wel honger en omdat Coen en Patrick net een nieuwe helling gevonden hadden die nog uitdagender was stelde ik voordat ik met mijn zoon alvast boodschappen ging doen voor de lunch. Omdat de winkel in het dorp pas om drie uur open zou gaan keerden we onverrichter zake terug naar het kamp waar de sfeer te snijden was. Zonder verder in te gaan op details was de oorzaak van deze sfeer niet het feit dat ik met lege handen terugkwam, maar een aanvaring tussen Coen en Patrick tijdens het klimmen. Er was door omstandigheden een zeer onveilige situatie ontstaan en beiden waren hier niet over te spreken, sterker nog, ze wilde absoluut niet meer met elkaar klimmen. Al het gepraat over spiritualiteit, persoonlijke groei, inzichten en bewustwording leken ineens gereduceerd tot pure theorie, filosofisch gewauwel zonder enige grond. Mijn eerste gedachte: of onze klimvakantie is afgelopen , of we worden hier allemaal wijzer van. Omdat ik niet wist wat er voorgevallen was heb ik gevraagd of ze allebei hun verhaal wilden doen, één voor één zonder elkaar te onderbreken. Gehoord worden haalt vaak al veel druk van de ketel, boosheid zorgt er vaak voor dat je meer bezig bent met je gelijk halen dan met het eerlijk beoordelen van de situatie. Gelukkig zagen ze in dat ze beiden verantwoordelijk waren geweest voor de onveilige situatie. Als ik iets geleerd heb deze week is het wel dat er tijdens het klimmen geen ruimte is voor Ik en Ik, maar dat Wij voorop moet staan. Je bent allebei met je leven aan het spelen als je elkaar niet kunt vertrouwen. Gelukkig zijn we er allemaal wijzer van geworden en die middag trokken we verder naar Orpierre.

Hoe dit avontuur verder gaat vertel ik in de volgende blog,

tot dan, groetjes

Peter,

Zenchauffeur.