Het is alweer even geleden dat ik een blog heb geschreven. De afgelopen weken heb ik het te druk gehad met van alles en nog wat, en ik snap soms zelf niet waarom ik geen tijd of energie heb voor sommige dingen . Maar vorige week donderdag heb ik weer eens een lesje geleerd waardoor ik heb ingezien waar mijn energie aan op gaat. Woensdagavond had ik al doorgekregen dat ik waarschijnlijk drie ritten zou moeten rijden. Omdat ik donderdag altijd boodschappen doe en eten moet koken ben ik maar wat vroeger begonnen. Om 3:45 uur ben ik begonnen met mijn werk, het laden ging lekker vlot tot ik om 4:05 uur op een ander dok moest laden. De vrachtwagen gaf voor de zoveelste maal een melding ‘motorstoring’, maar deze keer ging die niet meer weg. De motor kwam niet meer goed op toeren en begon wat te sputteren, maar na een keer opnieuw starten ging het weer goed. Toen ik vervolgens voor het dok probeerde te draaien viel hij recht voor een kantoor stil en ik kreeg hem niet meer aan de gang. De planning maar gebeld, ik moest eventjes wachten want er moest overlegd worden hoe we dit zouden gaan oplossen. Dus maar een bakje koffie en even een beetje lekker bijkletsen met Tamara, de dame die achter het loket zit bij Lidl. Na een uurtje werd ik toch wel nieuwsgierig naar de gang van zaken, dus nog maar eens gebeld, de monteur was onderweg. Dan nog maar een bakje koffie en een beetje bijkletsen met de volgende ploeg. Normaliter zou ik mezelf al lang op hebben lopen winden over het feit dat het zo lang duurt, maar nu, misschien omdat iedereen vrij ontspannen was, lukte het mij zeer goed om geduldig te blijven wachten. Toen de monteur uiteindelijk arriveerde wilde ik gelijk aan de slag. Maar een paar collega-chauffeurs attendeerden mij erop dat ik die jongen een bak koffie aan zou kunnen bieden. Na een snelle inspectie van de motor werd de laptop aangekoppeld en kwam er een storing in de turbo naar boven. De monteur haalde de turbo uit elkaar en dat bleek inderdaad het probleem te zijn. De turbo moest vervangen worden en dat kon niet ter plaatse gebeuren. De vrachtwagen zou dus afgesleept moeten worden naar de garage en daar gerepareerd worden. Ik denk, ik zal het even melden aan de planning, en die zei meteen “dat gaan we niet doen”, we gaan zelf de auto naar de overkant slepen en de turbo vervangen. Sjaak komt er zo aan en die regelt het verder, Jij wordt bij Van Overveld afgezet en krijgt daar een losse trekker mee. Met hangen en wurgen hebben we de kapotte trekker onder de trailer vandaan gesleept en de andere trekker aangekoppeld. Zo en nu even snel laden zei ik tegen Jamal. ‘doe maar rustig aan,’ zei hij, ‘ het is nu toch kapot’. Hij had wel gelijk, want ik was bijna een paar pallets vergeten.

Bijna vijf uur later kwam ik aan bij mijn eerste filiaal. Een parking vol met auto’s, en er stonden er ook nog een paar verkeerd geparkeerd waardoor ik niet op de losplaats kon komen. Omdat ik met de vrachtwagen een van de uitgangen blokkeerde liep het verkeer op de parking al snel vast. Even uitgestapt om de jongens van de plantsoenendienst te vragen om hun busje van de losplaats weg te halen, komt er een vuilnisauto aan en die moest aan de andere kant van de parkeerplaats zijn . Die ook nog even uitgelegd hoe het zat, ondertussen was die ene man die op de hoek geparkeerd stond eindelijk klaar met boodschappen doen. Omdat ik geen zin had om die oude man lastig te vallen wachtte ik nog heel even tot hij wegreed. Toen kon ik eindelijk op mijn gemak de slinger maken die ik nodig had om op de losplaats te komen. Ineens hoor ik achter mij een claxon, die oude man had blijkbaar haast. Ik voelde me nu toch wel genoodzaakt om die man even aan te spreken. Ik heb hem vriendelijk verteld dat de hele situatie ontstaan was door zijn manier van parkeren. Toen ik eenmaal aan het lossen was zei de filiaalhouder Ik dacht dat je hem een klap ging verkopen. Waarop ik lachte en zei dit werkt veel beter, en het voelt fijner.

Toen ik wegreed uit Sprang-Capelle viel er ineens een kwartje. Ik voelde me zeer prettig over de manier waarop ik de hele situatie afgehandeld heb. Ik besefte ineens dat ik de afgelopen weken afgedwaald ben van mijn zenbeoefening. Door te veel mee te gaan in het gevoel van gejaagde collega’s en gespannen Lidl-medewerkers ben ik zelf als het ware mee gaan resoneren. De desinteresse van sommige mensen waar ik mee samenwerkt en de kritiek op alle anderen is langzaam maar zeker op me in gaan werken. Ik ben mezelf het slachtoffer van de situatie gaan voelen en kreeg zo het idee dat alles tegen zat. Dit is een oud herkenbaar patroon dat in mijn leven tot menige dip geleid heeft. De een zegt dat het te maken heeft met het komen of het vallen van het blad. De anders zegt dat het komt doordat er minder daglicht is. Ik denk dat het ook te maken heeft met het feit dat we niet graag afscheid nemen van de zomer, zeker niet na zo’n mooie. Op een zekere manier versterken we elkaars gevoel hierover lijkt het. Veel mensen lijken wat somberder of hebben een korter lontje, en waar je mee omgaat raak je soms mee besmet. Ik ben blij dat ik door zen anders naar mezelf heb leren kijken en nu met compassie kan denken, Je bent er weer ingetuind. Je hebt je weer mee laten slepen,je loopt weer te rennen maar je beter zou wandelen. Je zoekt weer wat je niet kwijt bent.Je roept waar stilte voldoet.

Werk is best belangrijk, maar je werkt om te leven en niet andersom. Daarbij houdt het leven niet op als je aan het werken bent. Wanneer je te gedreven bezig bent loop je vaak te jakkeren zonder dat het nodig is. Als er dan iets tegen zit raak je al snel geïrriteerd. Soms is het dan wel eens goed om zo’n dag te hebben dat alles in de soep loopt. Je komt er dan achter dat het leven ook gewoon doorgaat als je vijf uur later bij je klant arriveert. Je kunt dan wel inzien dat vijf minuutjes extra wachten op zo’n dag toch niks meer uitmaakt. Je zou dan net als ik tot de conclusie kunnen komen dat die vijf minuutjes op een andere dag eigenlijk ook niet veel uitmaken. Ik denk dat het de grote kunst is om wel je best te doen om overal op tijd te zijn, maar als het anders loopt, toch gewoon de tijd te nemen. Tijd valt niet in te halen, tijd gaat maar een kant op. Yesterday doesn’t exist and tomorrow never comes. Veel problemen ontstaan door gedachten aan wat komen gaat, andere problemen ontstaan door gedachten aan wat geweest is, maar er is alleen nu, de rest is maar bedacht. Je leeft nu, dus je kunt er vandaag maar beter het beste van zien te maken.

Tot de volgende blog en nog fijne dag toegewenst,

Peter,

Zenchauffeur.