Gelukkig zei de planner dat ik pas om 3:45 uur hoefde te vertrekken, jippie. Mopperend in mezelf fiets ik naar huis, kwart voor drie mijn nest uit om op mijn fiets te stappen en dan 5,5 kilometer tegen de wind in te trappen. Daar heb ik zo geen zin in, waarom krijg ik weer zo’n rit. Thuis nog even mijn gal gespuwd tot mijn vrouw zei, ach schatje, dan breng ik je morgenvroeg wel weg. De gedachte dat mijn vrouw zo vroeg uit bed wou gaan deed me beseffen dat ik weer eens aan het jammeren was. Vanmorgen was ik voor de wekker wakker en stapte ik met frisse moed weer op de fiets, heel de weerstand van gisteren weer vergeten.

Als het zo rustig is op de weg heb je mooi tijd om over zulke zaken na te denken. Waarom ben ik weer eens in die valkuil van zelfmedelijden gestapt? Zou het iets te maken hebben met de twee collega’s die ik gesproken heb die zich ook aan het beklagen waren? Gek eigenlijk die klaagcultuur die we hebben. Soms lijkt het of niemand meer tevreden is met zijn werk. Het versterkt elkaar ook. Als één persoon klaagt dan is het een mauwert, als twee personen klagen is al serieus en klagen meerdere personen dan  gaat het over serieuze feiten (denken we tenminste). Het grappige is dat klagen weinig zin heeft. Het is vrij simpel, als je iets moet doen wat je niet leuk vindt, je doet het of je doet het niet. Je kan natuurlijk zeggen dat je het niet graag doet, maar beslissen dat je het doet betekent dat het je eigen keuze is. Als je daarna gaat klagen dan klaag je eigenlijk over jezelf , en daar word je niet gelukkig van. Als je dat wat je niet leuk vindt met aandacht doet valt het vaak  wel mee.

Soms is het goed om eens te kijken wat nu die weerstand veroorzaakt. Is het bijvoorbeeld een slechte ervaring uit het verleden waardoor je nu een vergelijkbaar resultaat verwacht? Is het fysiek of mentaal zwaar? Mij helpt het om het als een oefening te zien. Betaald sporten of braintrainen, het is namelijk zo hoe makkelijker je het jezelf maakt, hoe eerder iets te zwaar is. Wat ik al eerder in een blog uitgelegd heb, regelt het reptielenbrein de afgifte van stresshormonen en het zorgt ervoor dat je denkvermogen op een lager pitje komt te staan. Met veel weerstand aan de slag gaan zorgt dus voor een gejaagd gevoel, vermindert denkvermogen en een kort lontje. Datzelfde reptielenbrein is erg gevoelig voor beloning. Als je jezelf dus complimenteert dat je die vervelende klus toch gaat klaren heb je al je denkvermogen ter beschikking om het jezelf zo makkelijk mogelijk te maken. Op die manier kom je er vaak achter dat de meest vervelende klussen je het meeste voldoening kunnen geven.

Ik wens jullie veel werkplezier toe, per slot van rekening ben je een groot deel van je leven aan het werken.