In de loop der jaren heb ik drie verschillende groepen aangemaakt op Facebook, één groep voor gekkigheid, één groep om elkaar te ondersteunen of elkaar te ontmoeten bij wegrestaurants of routiers en één voor de sporters onder ons. Na een paar keer vragen kon ik niemand vinden die de animo had om dit over te nemen. Omdat er toch dankbaar gebruik van gemaakt wordt kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om de groepen dan maar te verwijderen. Van de andere kant wil ik niet constant bezig zijn met de perikelen van mijn ex-collega’s. de sportgroep heb ik maar in de schoot geworpen van de meest sportieve collega die ook nog verstand van Facebook heeft, de andere twee heb ik in beheer gegeven van mijn alter ego Pierre Routier. Een Facebook-account op mijn oude telefoon dat ik ooit eens aangemaakt heb om mee te kijken in Franse Facebookgroepen.  Het allermoeilijkste vond ik het loslaten van de Voesenek koel- en vriestranssportpagina. Gelukkig was er wel een collega die deze pagina wil gaan beheren, want ik heb daar heel wat tijd in gestoken. Veel mensen zien die pagina als de officiële bedrijfspagina, helaas hebben de gebroeders Voesenek helemaal niets met Facebook.

Op weg naar mijn vakantieadres ben ik verschillende (ex)collega’s gepasseerd. Stiekem kriebelt er dan toch nog iets. Stiekem zit er ook nog een zekere trots, ondanks dat ik er geen deel meer van uitmaak. Maar het feit dat ik na drie weken rust pas begin toe te komen aan het afsluiten van bepaalde zaken doet me ook wel beseffen dat ik een goede keuze heb gemaakt. Veel te lang heb ik in een soort waas , op de automatische piloot geleefd. Bijna weekend, bijna vakantie, bijna pensioen…. uuuh zo wil ik niet leven. Ik wil graag plezier in mijn werk hebben. Toen ik bij Voesenek begon was het werk een stuk zwaarder, maar die uitdaging vond ik geweldig. Soms had ik er wel wat moeite mee, bijvoorbeeld wanneer ik op zondag mijn gezin moest verlaten, maar eer ik Meer dan voorbij was had ik het prima naar mijn zin. Voor alles staat een tijd, en dat is voor iedereen verschillend denk ik. Afscheid nemen is niet altijd makkelijk, de houding van mijn vorige baas is zo zakelijk dat ik daar geen moeite van heb ondervonden. Afscheid nemen van het leven als internationaal vrachtwagenchauffeur, en van mijn collega’s daarentegen is een ander verhaal.

Vandaag zat ik aan het strand een beetje te mediteren. Ik zag de golven komen en gaan. Het idee kwam bij me op dat je de zee met zijn golven wel kunt vergelijken met je gedachtenwereld. De ene keer is de zee wild, de andere keer is hij rustig en heeft hij zelfs een kalmerende werking. Als je op het strand zit kun je de gedachten net als de golven zien komen en gaan zonder dat ze je iets doen. Je kunt ze zien, ruiken en voelen, maar je gaat er niet in mee. Ga je de zee in, dan doen de golven wat met je. Ze bepalen hoe je loopt, duwen je heen en weer en soms wordt je zelfs overdonderd. Zolang je voet aan de grond hebt is dat prima, en als je er in mee gaat kan het wiegen van het water je een ontspannen gevoel geven en zijn de golven groter dan is het vaak uitdagend om er op het juiste moment in te springen. Zolang je voet aan de grond hebt is er een gevoel van controle. Voor ervaren zwemmers is dieper gaan geen probleem. Je houdt rekening met de golven, soms zwem je er overheen, soms houd je de adem in en wacht je tot de golf voorbij is terwijl hij over je heen komt.  Als de golfslag zwaarder wordt is het belangrijk om te voelen wat er gebeurt. Als je de zee niet voldoende kent dan ben je een potentieel slachtoffer van de stroming.  Ooit heb ik al eens een dikke Duitser uit de stroming moetn redden en ik zelf had het op dat moment ook niet erg breed.

Voor mijn gevoel ben ik in mijn vorige baan iets te ver de zee in gezwommen voor mijn doen. Iets te veel ballast meegenomen om op een goede manier de golven te trotseren. Veel van die ballast heb ik vandaag losgelaten. Ik zit weer op het strand en kijk naar de golven. Ze komen en ze gaan zoals ze al eeuwen doen, en zoals ze waarschijnlijk nog wel eeuwen zullen blijven doen. En ik geniet ervan.

Tot de volgende blog Namasté,