Huis en haard verlaten voor een hele week was voor mij dus niet zo’n grote stap, alhoewel ik het niet altijd makkelijk vond. Als internationaal vrachtwagenchauffeur ben je erg veel op jezelf aangewezen. Je kunt je collega’s ontmoeten in de routiers of wegrestaurants , wat vaak erg gezellig is, maar omdat ik meestal de laatste ben die ergens naar buiten rolt  ben ik daarmee gestopt. Ik ben zelf mijn eten gaan koken, eerst heel simpel op een primusbrander, later op een tweepits campingfornuis.

In de weekenden compenseerde ik mijn kluizenaarsbestaan ruim door vaak en uitbundig te feesten. En als ik zelf thuis niets te klussen had dan ging ik wel helpen bij de buren, vrienden of familie. Als ik er nu zo op terugkijk, vraag ik mezelf wel eens af waar ik de tijd en de energie vandaan gehaald heb. Volgens mij ben ik al die jaren een ware adrenalinejunk geweest. Dat zou mijn korte lontje in die periode kunnen verklaren want, ik heb eens gelezen dat als je lichaam eenmaal gewend is aan de adrenaline en het adrenalinepijl zakt je vanzelf de stress opzoekt. Een jaar of vier geleden begon ik regelmatig kleine schades te rijden. Vooral mijn stootbalk moest het ontgelden. Waar ik in vijf jaar geen krasje op die balk heb gereden heb ik hem in twee jaar gereduceerd tot een gekreukelde kromme bak roest. Ik reed ook steeds vaker verkeerd, of had moeite met het vinden van nieuwe adressen. Ik werd helemaal gek van mezelf, ik piekerde me suf en ik had het gevoel weer tegen een burn-out aan te lopen.

De eerste keer dat ik in aanraking kwam met zen was door een geluidsopname van Alan Watts die ik ergens op het web tegenkwam. Ik vond het niet alleen fascinerend hoe die man het kan vertellen, de materie sprak me ook meteen erg aan. Op dat moment had ik nog het idee dat ik, als ik me er verder in zou willen verdiepen, ik in een klooster in Japan of Thailand in de leer zou moeten gaan. Ik heb van mijn vrouw het boek van Eckhart Tolle, de kracht van het nu, gekregen wat ik in de vakantie met veel plezier gelezen heb, maar het werd me allemaal nog niet echt duidelijk. Iedere stap is vrede van Tich Nat Han idem dito, met veel plezier gelezen, maar er vielen nog niet echt kwartjes. En toen zag ik de advertentie van Zen.nl langskomen op Facebook. Nadat ik de enquête ingevuld had (die je helpt een keuze te maken tussen zen of mindfulness)  kreeg ik het advies om zenlessen te gaan volgen.

Al bij de proefles kreeg ik er een goed gevoel bij. Zeer alert dat het niet te zweverig zou worden bleek het allemaal logisch verklaarbaar en dat vertrouwen bleef me de gehele introductiecursus bij. Tot mijn grote spijt stopte de introductiecursus op zaterdag omdat veel mensen kozen voor een doordeweekse avond en we hierdoor uiteindelijk maar met twee man overbleven. Omdat ik niet op een andere dag kon vanwege mijn werk spraken we af dat ik de volgende introductiecursus opnieuw zou doen tegen gereduceerde prijs. Toen ik halverwege deze cursus jarig was nodigde mijn lerares Dymphie mij uit voor een heerlijke bak koffie bij Coffee & Cream schuin tegenover de zendo. Ze had twee vragen aan mij, of ik als vrachtwagenchauffeur mee wilde werken aan een video-interview, en of ik de opleiding zenleraar/coach zou willen gaan volgen. Ik heb zowat heel de week lopen glunderen geloof ik. Na wat prakkiseren over het financiële plaatje heb ik besloten om de opleiding te gaan volgen. September 2015 ben ik ermee begonnen. Dit heeft een zeer positieve wending aan mijn leven gegeven.

Een van de dingen die me erg heeft geholpen is dat ik niet de enige ben die het zichzelf moeilijk maakt door zijn of haar gepieker. Door te mediteren leer je die gedachten los te laten. Je ziet ze als het ware langskomen, maar je gaat er niet op in. Een mooie metafoor is, je zit als een berg, rond die berg zijn wolken, die komen en gaan, de berg doet niets met de wolken en de wolken niets met de berg. Als je leert je gedachten te zien als die wolken dan kun je ze makkelijker voorbij laten drijven. Gedachten mogen er zijn, je geeft er alleen geen aandacht aan. Op die manier kom je al een stuk rustiger in het leven te staan.
Ik vertel er meer over in mijn volgende blog.