Zo ben je na 1600 kilometer lopen bijna aan de Frans/Spaanse grens en zo ben je weer terug in Nederland omdat je pelgrimstocht vroegtijdig tot een eind is gekomen door de lockdown in Frankrijk. Met nog minder dan 1000 kilometer te gaan tot Santiago de Compostela heb ik helaas af moeten haken. Ik heb wel de intentie om het nog een keer af te maken, maar voorlopig zit dat er helaas niet in.

Eerlijk gezegd was ik er best een beetje ziek van de eerste week. Vooral toen ik in de in de Camino Facebookgroep las dat er nog steeds pelgrims binnenkwamen. Na enig onderzoek kwam ik er achter dat ik voor €10,- van Charleroi naar Biarritz zou kunnen vliegen. Een paar tientjes extra voor de bagage, ov in België naar het vliegveld is ook iets van twee tientjes, ik was al bijna het inpakken. Omdat ik ook in de verschillende groepen discussies had zien ontstaan over wel of niet doorgaan heb ik toch maar een mailtje naar het Sint Jacobsgenootschap gestuurd waar ik bij aangesloten ben. Dat raadde het mij met klem af, en daar heb ik me dan maar bij neergelegd. 

Meteen kwamen bij mij de gedachten op om dan maar weer meteen aan de slag te gaan. De oorspronkelijke afspraak met mijn baas was dat ik onbetaald verlof zou hebben tot volgend jaar. Ik woon nu tijdelijk bij mijn stiefmoeder en de gedachte hier de rest van het jaar doelloos rond te hangen sprak me niet echt aan. Maar de gedachte om meteen weer ‘fulltime in the running’ te gaan in de winkeldistributie staat me tegen. Dan maar terug naar het internationaal transport? Ook dat is niet handig in verband met het afwikkelen van de echtscheiding en de verkoop van het huis. Wil ik eigenlijk nog wel terug gaan werken in de transportsector? Eerlijk gezegd is het er in de laatste jaren niet leuker op geworden in mijn ervaring. En zo’n vetpot is het ook niet meer. Om goed te verdienen moet je veel uren maken tegenwoordig, en ik heb ook nog andere ambities dan alleen maar werken. 

Stilstaand water wordt vanzelf helder. Een mooie zenuitspraak die mij er weer eens op attendeerde terug te gaan naar de basis. Vanuit rust komen meestal de beste ideeën bovendrijven. Je kunt dan ook beter zien wat de verschillende mogelijkheden zijn waar je uit kunt  kiezen. En je staat ook meer open voor de kansen die voorbij komen. Voor ik wegging had ik maandenlang een conflict met de planner over de ritten op zondag. Hij wilde dat ik de werkweek om de week met drie ritten (totaal ongeveer 15 diensturen) zou beginnen. Omdat ik dat niet zag zitten werd het iedere keer weer touwtrekken over de zondagsrit. Dat kost enorm veel energie. Maar nu zag ik ineens een mogelijkheid. Als hij nog omhoog zit met die derde rit wil ik hem daar wel mee helpen in de periode dat ik toch onbetaald verlof zou hebben. Ik heb geld opzij gezet voor deze periode dus ik hoef niet per se te gaan werken, en met de verkoop van het huis komt er ook wat geld vrij, dus het is niet noodzakelijk om vol aan de bak te gaan. Zondagen zijn financieel gezien ook mooie uurtjes en zo helpen we elkaar uit de brand. Ondertussen ben ik gebeld door een oud-collega die me er puur toevallig op attendeerde dat ik €1000,- subsidie kan krijgen van het SOOB om bij te scholen. Met deze subsidie kan ik via ‘maak leren leuker’ toegang krijgen tot verschillende opleidingen. En zo komen de dingen ineens op je pad. 

Tijdens mijn pelgrimstocht heb ik leren vertragen en vertrouwen.  Twee termen die vaak terugkomen in de zenlessen, maar die ik nog niet echt in de praktijk bracht weet ik nu. Ik weet nu dat ik altijd te hard liep te zwoegen om mijn doelen te bereiken. Als je zo loopt te ploeteren heb je vaak geen tijd om goed om je heen te kijken, en zo loop je soms de mooiste dingen voorbij. Als je te gedreven bent om snel je doel te bereiken, dan heb je geen tijd om te genieten van de mooie dingen die op je pad komen. Het leven is geen race van de wieg naar je doodskist. Van de andere kant is het ook zo dat je niet veel verder komt als je al te lang stil blijft zitten. Dan raak je ook uitgekeken op de dingen om je heen en kom je er nooit achter wat er nog meer te ontdekken valt. Neem de tijd, je hoeft niet altijd te treuzelen, maar soms is het prima. Blijf vooral ook doorgaan met je tocht, ook al moet je soms een pauze inlassen. Als je niet doorgaat kom je nergens. 

Tegenstrijdig?  Ik denk het niet, het zijn twee kanten van dezelfde medaille. Van Boeddha heb ik geleerd dat het goed is om de middenweg te bewandelen. Uit eigen ervaring heb ik geleerd dat je soms ook links of rechts van het pad moet lopen omdat er te veel modder ligt op het midden of wanneer het pad is ondergelopen. Alles draait om de aandacht en de juiste keuze op dat moment. Soms is de weg vlak en goed verhard en kun je meters maken. Soms is het een ware uitdaging en moet je iedere stap bewust zetten. Ondertussen is het de kunst om er van te genieten, ook al gaat het soms niet zoals jij dat wilt. Als het even zwaar is kun je dankbaar zijn als het achter de rug is. En hoe zwaarder het is hoe meer je leert te verdragen, waardoor je jezelf als het ware traint om onder vervelende omstandigheden toch nog gelukkig te zijn. 

Tot de volgende blog, Namasté,

Peter,

Zenchauffeur.