Mentale groei blijft doorgaans gewoon doorgaan. Mijn persoonlijke idee is dat dit niet altijd en bij iedereen in hetzelfde tempo gaat, en als je na een jaar of twintig, dertig volwassenheid beseft dat je bent vastgegroeid en er verandering in wilt brengen heet het ineens crisis. Misschien heet het midlifecrisis omdat sommige mensen wel heel extreme manieren bedenken om los te komen van de situatie waarin ze vastgegroeid zijn. Dan denk ik dat Zen een van de betere oplossingen is.

Mentale groei kun je naar mijn idee opdelen in drie takken, namelijk kennis, wijsheid en spiritualiteit. Kennis is te leren, wijsheid is ervaring en spiritualiteit is vooral voelen, denk ik. Voor velen is spiritualiteit meer een kwestie van geloven, maar ik ben niet meer zo goedgelovig. Toch zeggen veel mensen die net als ik niet zo goedgelovig zijn ,,maar er is wel iets”.  Dat iets is volgens mij bijvoorbeeld te zien in de onderlinge verbondenheid die we hebben, maar die in onze huidige maatschappij ver naar de achtergrond is gedrongen. Groepen mensen met eenzelfde passie ervaren deze kracht. Of het nu je favoriete team is waar je samen voor staat te juichen of een muziekevenement waarbij je meezingt, danst of applaudisseert met zijn allen, het geeft een krachtig gevoel van verbondenheid waarbij een en een ineens drie lijkt. Dit is volgens mij dezelfde verbondenheid waarmee paarden als één geheel in een kudde over de velden galopperen, vissen als één school door het water manoeuvreren en vogels als één zwerm de mooiste figuren in de lucht maken, allemaal op hoge snelheid en toch zonder elkaar te raken.

Als je deze verbondenheid begrijpt is het ook niet moeilijk in te zien wat voor impact het gedrag van enkele mensen op een groep kan hebben. Een glimlach kan iemands dag goed maken en andersom een chagrijnige reactie kan iemands dag minder mooi maken.  Als je heel de dag door vriendelijke mensen tegenkomt, zul je meestal zelf ook vriendelijker zijn dan wanneer je heel de dag door boze mensen op je pad krijgt. Mensen die ondanks alle boze mensen op hun pad toch kunnen blijven glimlachen maken dus een verschil. Die mensen geven de negatieve flow niet door, als een licht dat de duisternis laat verdwijnen.

Als je vaak bij veel verschillende bedrijven komt valt het op dat bij sommige bedrijven iedereen vrolijk en vriendelijk is, en dat bij een ander bedrijf iedereen chagrijnig is. Vaak gaat bij de positief ingestelde bedrijven alles vanzelf en bij de bedrijven waar mensen niet gelukkig zijn in hun werk gaat van alles mis. Het is natuurlijk een ,,kip of het ei “ discussie als je gaat vragen wat er eerst was.  Ongelukkige mensen worden vaak ook ongemotiveerd, waardoor er automatisch meer mis gaat.  Als er bij een bedrijf met een positieve instelling iets mis gaat word dit vaak als een uitdaging gezien en niet als een probleem. Alle denkvermogen en intuïtie  staan dan open voor de oplossing, als ze niet gebruikt worden door spijt, verwijt of hopeloosheid.

Door meditatie ben ik zelf een stuk positiever geworden. Ik merk dat ik steeds vaker vriendelijk ontvangen wordt bij bedrijven waar ze voorheen maar amper goeiemorgen zeiden. Als ik nu bij een bedrijf vlot gelost of geladen ben voel ik me dankbaar, duurt het wat langer dan heb ik meestal genoeg te doen (boeken lezen, blog schrijven, huiswerk maken). Een paar jaar geleden maakte ik me vaak de dag tevoren al druk over een vervelende klant, vooral met nachtritten waarbij het dan in de ochtend zwaar was om je aandacht en positieve instelling vast te houden. Nu ga ik er met minder verwachtingen naartoe. Ik ga ervan uit dat het lang duurt en ben blij als het vlot gegaan is, het is net of het nu vaker vanzelf goed gaat. Dus is zen zinvol? Voor mij in ieder geval wel, en de mensen in mijn directe omgeving hebben er ook profijt van. Waarom doet niet iedereen aan zen zou je dan kunnen vragen. God mag het weten….of moeten we die er juist buiten houden? Misschien een mooi onderwerp voor mijn volgende blog.