Nu vind ik het niets bijzonders meer, na 20 jaar met zo’n apparaat Nederland, Frankrijk, Duitsland en België in alle weersomstandigheden en over de gekste geitenpaden te hebben doorkruist ben ik niet zo snel meer onder de indruk. Ik kijk nog wel met veel respect naar het uitzonderlijk transport en LZV transport. Ook vind ik het mooi om te zien hoe steeds meer vrouwen het goed redden in deze oorspronkelijk stoeremannenwereld.

Wat is lef eigenlijk? Het woordenboek zegt moed, durf, maar voor mijn gevoel is het durf met een overtuiging van een goede afloop. Die overtuiging kan zelfs een roekeloos kantje hebben. Als kind ben ik vaak verhuisd, met als resultaat dat ik er nooit echt bij hoorde, of zo voelde het tenminste. Om er toch bij te horen sloofde ik me vaak uit. Als iemand maar zo iets zei van ,,dat durf je niet’’, dan was ik er al mee bezig. Gelukkig heb ik het allemaal overleefd, ik heb veel domme dingen gedaan, mezelf vaak pijn gedaan, veel gelachen, veel geleerd. Als ik er soms nog eens aan terugdenk hoe ik ooit aan één hand aan een viaduct heb gehangen terwijl het (vracht)verkeer er onderdoor reed…. Als je ouder wordt doe je zulke gekke dingen niet meer (meeste mensen tenminste niet). Toch blijft de een meer bevattelijk voor een uitdaging dan de ander. Dat weten ze op de planning meestal ook wel. Ik ben er vaak ingetuind, “iedereen doet dat zo, het kan echt niet anders, de klant wil het zo, anders kom je niet leeg etc. etc.” En vaak gaat het goed, kom je er mee weg, en misschien had je dat zetje nodig. Maar, als het misgaat, wie is er dan verantwoordelijk? Ik heb vaak gekke dingen gedaan, waarvan ik achteraf dacht: wat als het verkeerd was gegaan? Wat als de politie mij gepakt had? Dat zijn de dingen waar je de volgende keer misschien niet zomaar meer in mee gaat. Een van de gevaarlijkste dingen in mijn ogen is de haast, gejaagdheid die op een zeker moment gewoonte wordt.

Door die gejaagdheid gebeuren heel veel ongelukken. In de jaren dat ik (onbewust) een echte adrenalinejunk was, heb ik wat afgejakkerd. Domme risico’s genomen, waar de baas echt niet om vroeg, maar omdat ik dacht dat ik dan sneller was. Wat moet ik anderen geïrriteerd hebben met mijn gehaast zoals het mij nu vaak irriteert hoe kort anderen nu achter me zitten terwijl ik 85 km/u rijd, omdat ik niet harder kan. Dat terwijl ik in Nederland rij waar je maar 80 km/u mag. Die combinatie van gejaagdheid, irritatie en minachting voor elkaar zorgt voor mijn gevoel voor de vaak grimmige sfeer op de weg. Tel daarbij op de betweterige wannabe agentjes die door middel van hun rijgedrag anderen wel even vertellen hoe het moet, bijvoorbeeld het gat dichtrijden als iemand naar hun zin te laat invoegt, of half op de vluchtstrook gaan staan tijdens de file omdat anderen wat vroeger uitvoegen dan toegestaan. Samen met het drukke verkeer een goede formule voor ongelukken.

Wijsheid komt met de jaren zegt men. Dat komt volgens mij vooral door te leren van fouten. Andermans fouten, maar vooral van je eigen fouten. Om te kunnen leren van je fouten, moet je ze wel eerst kunnen en willen zien. Veel mensen verbergen hun fouten of schuiven het op iets of iemand anders. Op die manier leer je er niets van, je maakt jezelf namelijk wijs dat het niet aan jou ligt, dus hoe kun je het dan ooit veranderen. Zo blijf je vaak iedere keer weer dezelfde fout maken, tot je op een dag beseft dat het blijkbaar toch aan jou ligt. Veel mensen hebben schuldgevoelens als ze een fout maken. Volgens mij is dat ook de belangrijkste reden waarom mensen hun fouten niet willen zien. Begrijpelijk, soms hebben fouten grote gevolgen, voor jezelf maar ook voor anderen. Maar het ontkennen ervan, of het schuldgevoel maken de fout niet goed. Gedane zaken hebben geen keer, het weglopen van fouten leidt vaak alleen maar naar nog meer fouten.

Wat ik in de loop der jaren geleerd heb is dat de schuldvraag vaak de oplossing in de weg zit. Iedereen is zo druk bezig met het afschuiven en vergoelijken van fouten dat er nauwelijks aandacht aan de oplossing geschonken wordt. In het verleden heb ik vaak om die reden de schuld maar op me genomen, zodat we zo snel mogelijk aan een oplossing konden gaan werken. Soms moet je gewoon het lef hebben om je ego te trotseren, en weet je wat het grappige is, ik ben er niet slechter van geworden. Integendeel, door de schuld op je te nemen krijg je een sterker gevoel van verantwoordelijkheid, wat je dan ook weer uitstraalt.
Ongelukken zullen er altijd blijven gebeuren. Ik heb zelf twee flinke ongelukken gehad waar gelukkig niemand bij gewond geraakt is. Nadien heb ik vaak gedacht, had ik maar dit, of had ik maar dat. Wat gebeurd is is gebeurd, je moet niet in het verleden leven, maar je kunt er wel wat van leren. Soms moet je nee kunnen zeggen, over schade aan het materiaal of boetes kun je nadien nog in discussie gaan, als er doden of gewonden vallen is dat onherstelbaar. Soms is het goed om het lef te hebben eens kritisch naar jezelf te kijken. In plaats van te denken wat rijdt die slak toch traag, heb ik eigenlijk wel zoveel haast, is er misschien een reden waarom hij zo langzaam rijdt? In plaats dat je geïrriteerd een ander de pas afsnijdt, geef je gewoon het goede voorbeeld en denk je bij jezelf, je leert het nog wel een keer, misschien dat oom agent het je een keer duidelijk maakt, of misschien kom je een keer een minder oplettende collega tegen en leer je het op de harde manier.

Hoffelijkheid, respect en begrip zijn zaken die ik de laatste tijd niet vaak meer tegenkom in ons vak. Samen met ervaring, verstand en inzicht zijn het in mijn ogen toch wel de pijlers van ons beroep. De laatste drie leer je gaandeweg, maar begrip, respect en hoffelijkheid, daar kies je voor of niet. Het zou mooi zijn als meer mensen het lef zouden hebben deze begrippen uit te dragen door het goede voorbeeld te geven.

Hopelijk komen steeds meer mensen tot een het juiste inzicht en gaat het aantal ongelukken snel verminderen.

Tot de volgende blog, Namasté,