Vakantie, tijd om alles weer eens op een rijtje te zetten. Vorige week ben ik begonnen met het opruimen van mijn schuur, ik heb best een grote schuur, maar ik kon de koelkast bijna niet meer open krijgen om een biertje te pakken. Tijd om eens afscheid te nemen van wat spulletjes, dat valt niet altijd mee. Opruimen van iets waar je jarenlang op vertrouwd hebt en plezier van gehad hebt. Of dit nu gaat over spullen, gewoonten, gedachten, zekerheden of relaties maakt eigenlijk weinig verschil, denk ik. Het gaat over keuzes maken, sommige maak je met je hoofd, sommige met je hart, en soms zijn deze met elkaar in conflict. Toen ik vorig jaar stopte met internationaal rijden wist ik in mijn hart dat dit een definitieve keuze was, maar mijn verstand zei me de spullen nog even te bewaren. Een aantal spullen, zoals het camping fornuis waar ik jarenlang mijn prakkie op gekookt heb, inclusief de potten en pannen heb ik in mijn caravan in Spanje ondergebracht. Een groot aantal spullen is in de schuur beland.

Als internationaal vrachtwagenchauffeur moet je behoorlijk zelfredzaam zijn. Tegenwoordig hebben we allemaal een mobiele telefoon en kun je makkelijk om hulp vragen als je met panne staat, maar ik heb andere tijden meegemaakt. En zelfs al krijg je professionele hulp, het kost in het buitenland vaak veel tijd en geld en soms een hoop frustratie voor je weer eens verder kunt. Ik heb bijvoorbeeld een paar keer een lekkage in een brandstofleiding gehad. Met duct tape kun je dit tijdelijk verhelpen, maar binnen no time lost de lijm op en lekt het weer net zo hard. Een slangklemmetje er om kan dan helpen, maar het helemaal sluitend maken om er mee thuis te kunnen komen valt niet mee. Zo had ik eens een lekkage in de brandstofretourleiding, een dun slangetje van een centimeter of tien als ik het me goed herinner. Ik had geen klein slangklemmetje, dus wat duct tape er op en naar de dichtstbijzijnde garage, wat een half uur omrijden was. Als ik me niet vergis was het ergens bij Chalons sur Saone, ik kwam er om kwart voor twaalf aan. Zoals het een echte Fransman betaamd was het eerste wat ik te horen kreeg, après midi. Eerst eten, ik vroeg of het niet voor de middag kon, maar hij had geen monteur beschikbaar, en op mijn vraag of ik het dan zelf kon doen reageerde hij geïrriteerd dat ik na de middag terug moest komen. Gelukkig begonnen ze al om half twee, in die tijd was twee uur middagpauze nog bij veel bedrijven de gewoonte, dus dit was een meevaller. De monteur kwam even kijken wat er aan de hand was, er moet een nieuwe slang op zei hij…duhhh. Toen hij om 14:00 uur nog niet terug was ging ik even kijken waar hij bleef. Hij stond met het slangetje in de hand nog even het weekend door te nemen met zijn collega in het magazijn. Geïrriteerd zei hij tegen mij dat ik daar niet mocht komen, waarop ik hem uitlegde dat ik nog een paar klanten moest lossen voor een bepaalde tijd en dat mijn koelmotor al veel te lang uitstond. Hij kwam vijf minuten later naar de vrachtwagen, knipte meer dan de helft van het slangetje en liet dit op de grond vallen. Tien minuten later was het gefikst, ik mocht 600 Franse Franken afrekenen (200 gulden destijds, nu ongeveer 100 euro), ik pakte het resterende stukje slang op en zei, dan is dit ook van mij. Dat stukje slang heb ik de rest van mijn carrière als internationaal vrachtwagenchauffeur bij me gehouden, je weet maar nooit hé.

Toen ik de schuur aan het opruimen was kwam ik de twee kratjes tegen waarin ik een heleboel van dit soort spullen had verzameld. Slangklemmetjes, schroefjes, moertjes, slangetjes, koppelstukjes, warteltjes en nog veel meer. Een blok hout om met een lekke band op te rijden zodat je de hydraulische krik niet zover op hoeft te pompen, en onderdelen om de stangen te repareren waar we de lading mee vast moesten zetten. Allemaal oude troep waar ik nu geen donder meer aan heb, maar wat destijds goud waard was in tijd van nood. Toch heeft het me enige moeite gekost om het los te laten. De afgelopen tijd heb ik met meer van dat soort dingen geworsteld. Je beeldt je soms zo sterk in dat de dingen op een bepaalde manier moeten lopen, en als het dan anders gaat valt het tegen. Wanneer je dan het beeld dat je had niet los kunt laten, zie je vaak niet dat het zo ook gewoon goed is. Je gaat een relatie aan met bepaalde spullen, handelingen, ideeën of mensen die op een bepaald moment, of in een bepaalde situatie belangrijk voor je zijn. Sommige relaties horen bij een bepaald tijdperk of een bepaalde situatie en sommige blijven een leven lang duren. Afscheid nemen van zo’n relatie gaat soms vanzelf, en soms met moeite. Krampachtig aan zo’n relatie vasthouden heeft vaak een teleurstelling tot gevolg. Met spullen is het vaak zo dat ze bijvoorbeeld verduurd zijn of niet meer passen als je ze nodig hebt, ideeën zijn vaak achterhaald als je er te lang aan vasthoudt, en de relatie met mensen is vaak inhoudsloos als de lijmende factor alleen gebaseerd is op ervaringen uit het verleden. Niet dat je alle niet relevante relaties moet verbreken om gelukkig te zijn, maar als je ruimte te kort komt is het goed om eens stil te staan bij wat je vast wilt houden en wat je los wilt laten.

Tot de volgende blog en veel geluk toegewenst,

Peter,

Zenchauffeur.