Het is een soort bootcamp , maar dan op een heel ander level. Niet dat ik wel eens naar een bootcamp ben geweest, dat staat nog wel op mijn bucketlist, maar al dezelfde ingrediënten zijn aanwezig. Het is een kwestie van jezelf fysiek en mentaal uitdagen, om zo jezelf beter te leren kennen en de grenzen te verleggen waar mogelijk. De juiste settings worden gecreëerd, maar uiteindelijk is het aan jezelf om het te doen. Het is moeilijk om te verwoorden wat we er precies doen, dus dat ga ik niet eens proberen. Wat zwart is moet zwart blijven, zoals Jules Deelder zo mooi zegt, een bepaalde mystiek hoort er wel bij denk ik. Maar ik wil wel proberen om een beetje het idee te geven waarmee je het kan vergelijken.

Toen ik nog op de basisschool zat ben ik een aantal keren op zomerkamp geweest. Ik denk dat je daar een aardig vergelijk mee kunt trekken. Omdat je met allerlei mensen met verschillende achtergronden bij elkaar in een vreemde omgeving samenkomt wordt je uit je comfort zone gehaald. Door samen bepaalde dingen te doen of taken te volbrengen vormt zich in de loop van zo’n week een band. Net als bij een zomerkamp vaak de dag begint met een kamplied of zoiets dat bij het ochtendritueel gaat horen, reciteren wij ‘s ochtends een aantal sutra’s. Omdat deze grotendeels in het Japans zijn is dat niet echt eenvoudig. Je moet er goed met je aandacht bij blijven om niet uit de troon te vallen. Als het desondanks goed klinkt geeft dit een voldaan gevoel, en het is bijzonder te horen en te voelen hoe dit harmonieuzer wordt in de loop van de week.

Meditatie, gewoon stilzitten op een kussentje lijkt niet moeilijk. Behalve dan dat het voor de meeste mensen misschien erg saai lijkt denk ik dat iedereen er wel aan zou beginnen als er een hoge beloning tegenover zou staan. Dat er ook een hoge beloning tegenover staat kun je paradoxaal genoeg alleen maar ervaren als je het doet. Dat je die beloning niet voor niets krijgt merk je wel als je wat langer zit. Ruggengraattraining noemen we het ook wel, zowel letterlijk als figuurlijk aan je houding werken. Bewust kiezen om af te zien is de basis voor geluk. Om spieren te kweken , om kennis te vergaren, om vaardigheden te verwerven moet je vaak toch doorzetten daar waar je gevoel zegt ‘dit wil ik niet’ of waar je lichaam protesteert door kramp of spierpijn. Soms als een feest gezellig is maak je het toch wel eens te bont ondanks dat je weet dat je er de volgende dag een kater aan over houd. Bij meditatie op dit niveau reken je eerst af met die kater en wacht je daarna het feest.

Door de vaste regelmaat en de rituelen is er weinig afleiding. Het tempo van het leven vertraagt en je komt letterlijk aan jezelf toe. De combinatie van ongemak, vermoeidheid en een bewust gecreëerde sfeer brengt je in een stemming die ruimte maakt voor diepgaande gedachten. Hoe moeier je en ongemakkelijker je je voelt hoe groter de kans dat de er uit de krochten van je onderbewustzijn onverwerkte zaken naar boven komen. Soms kan dit gepaard gaan met heftige emoties. Omdat iedereen bij zichzelf blijft is er een veilige omgeving ontstaan om met deze onverwerkte zaken of emoties aan de slag te gaan. Iedere avond is er de mogelijkheid van een persoonlijk onderhoud. Omdat je maar twee minuten krijgt probeer je de vraag die je hebt zo goed mogelijk te formuleren en onnodige vragen te vermijden. Door hier gedurende dag over na te denken los je vaak spontaan zelf de puzzels op die je voorheen dacht niet op te kunnen lossen.

Op de laatste dag van de sesshin, zaterdagochtend, hebben we een feestelijk ontbijt. Iedereen verschijnt weer in zijn eigen kloffie en er mag weer gesproken worden. Er ontstaat een euforische sfeer en er worden verhalen uitgewisseld van wie wat dacht bij de actie van, die of van die, en op welke momenten wie het moeilijk had of iets als prettig ervaarde. Wat er tegen elkaar gezegd wordt met woorden is vaak ondergeschikt aan het gevoel dat men met elkaar wil delen denk ik, maar dat is mijn persoonlijke ervaring.

Als het goed is doe ik mijn volgende sesshin examen. Qua opleiding ben ik volgens mijn coach al aardig op dreef, ik heb nog wat boeken te lezen, een essay te schrijven en een stage onder supervisie te voltooien. Deze stage wil ik grotendeels zelf organiseren. Het plan is nog niet helemaal rond, maar mijn idee is om tien chauffeurs gratis een vijfdaagse cursus aan te bieden waarin ik hen introduceer in de wereld van zen en uitleg geef over meditatie. Dit zou bijvoorbeeld op de zaterdag ochtenden plaats kunnen vinden in Breda. Het enige wat ik er voor terug vraag is een eerlijk review op mijn website. Dit hoeft geen positief review te zijn, want een van de mooiste lessen die ik geleerd heb door zen is dat je vaak veel meer kan leren van kritiek dan van lof.

Voorlopig heb ik nog genoeg taken te voltooien en moet ik heel veel mediteren om me voor te bereiden op mijn examen. Als mijn plannen helemaal rond zijn voor de gratis cursus laat ik het via deze blog weten, heb je vragen of suggesties omtrent de cursus hoor ik het graag.

Namasté
Peter
Zen chauffeur